Hobbelig parcours

" Oma kan doodgaan door verdriet ", hoorde ik mijn 7-jarig neefje Dylan vanmorgen vroeg tussen het spelen en ravotten door zeggen. De waarheid uit een kindermond. Hopelijk in dit geval een on-waarheid. Mijn twee neefjes en nichtje zijn opvallend vaak bezig over het eindige, het einde, de dood... Maar zij zijn ten minste nog onbevangen, ongedwongen wild. Zo hoort het. De dood zien zij immers niet als eindpunt. De hemel verwacht ons allen, luidt hun stelling. En wie stout was, wordt ook hierboven naar behoren behandeld. Wat een optimisme dat in schril contrast staat met mijn fatalistisch en zelfs morbide denken.

Ik ben vanmorgen met het verkeerde been uit bed gestapt. Ochtendmelancholie, als dat woord al bestaat. Ik betwijfel het, maar ik be-twijfel graag. Wat als het Leven rechtlijnig was, zonder twijfels, zonder hindernissen, zonder enige vorm van discussie... Een gelukkig, maar saai leven, me dunkt. Het wordt pas interessant als het parcours hobbelig is, ja, zelfs pijn doet. " Kunst moet een beetje pijn doen ", aldus Josse De Pauw, gastcurator van het prachtige Theater Aan Zee dat nu al een dag of tien achter ons ligt.

Ik besluit mij te verbergen achter de mijmering.
Hoe zou het met het koffiemeisje van TAZ zijn ? En Evelien, de sympathieke 18-jarige kettingrokende taxidermiste die met mij voor de lol huwde op het Vama Veche festival ? En waarom beantwoordt mijn Scandinavisch prinsesje mijn met ganzenveer neergepende brieven niet ?
Allemaal vragen die wellicht nimmer een antwoord zullen krijgen. So, fucking what ?

Dit alles weegt niet op tegen de gedachte dat of mijn moeder of mijzelve ooit zouden sterven door verdriet. Maar nee, vooraleer ik sterf, dienen er door mij nog harten gebroken te worden. Mijn eigen hart is immers al wat stuk. Herstel is mogelijk, maar verre van vanzelfsprekend.

Laten we allen pleiten voor een hobbelig parcours alwaar naast duizenden ontgoochelingen ook enkele mooie verrassingen ons te beurt zullen vallen.
(dv)