maandag 21 november 2011



'Bad as me' - Tom Waits ***

Hoe omschrijf je Tom Waits' muziek ? Dat weet ik niet, ik ben geen recensent. Toch een poging ?
Rammeljazzbluescabaretpoprock ? Beefheart meets Muddy Waters ? Feit is dat de 61-jarige
muziekveteraan er maar weer in geslaagd is om een volwaardig full album in elkaar te boksen.

'Bad as me' opent ijzersterk met het duo 'Chicago' - de o' zo typische rammelblues - en
'Raised right men' waar hij het onder meer heeft over Flat Nose George. Flat Nose wie ? Right.
Hij zingt ergens 'A good woman can make a diamond out of a measly lump of coal '. Geen idee wat het betekent, maar het klinkt fantastisch...
Minder fantastisch : de vrij melige nummers 'Face to the highway' en 'Last leaf'. Al goed dat de rest van de plaat toch een vrij hoog niveau haalt, ook al haalt 'Bad as me' niet het niveau van zijn
ninetiesklassiekers 'Bone machine' en 'Mule variations'.
De titeltrack, tevens de single', is ketelblues , nooit verrassend, maar very entertainend. Zo ook
'Satisfied' met Rolling Stone Keith Richards op gitaar. Het nummer rockt als een tiet, en toch blijven we wat op onze honger zitten.
En dan is er 'Hell broke luce', een verhaal waarin Waits personages opvoert als Nimrod Bodfish en Kelly Presutto. " Now I'm home and I'm blind/and I'm broke, what is next ? "
Eindigen doet -ie in pure schoonheid met de bitterzoete ballad 'New Year's Eve'.
Tip voor oudejaarsavond dit jaar : ga eens niet naar de zoveelste geforceerde eindejaarsparty maar luister met uw geliefde(n) naar Tom Waits en hef het glas op zijn indrukwekkende oeuvre waar 'Bad as me' nu ook op staat te blinken.

(dv)

zaterdag 19 november 2011

Planet Dandy

Als je op Planet Dandy vertoeft, is er geen tijd en ruimte voor buldergelach. Wat gegrinnik is al
voldoende.
Ik hoef niet geëntertaind te worden, ik bén entertainment. Met een duivelse aanblik, dat wel.
Dandy vertoeft vaak in het gezelschap van mensen met zijn ziekte : de algehele weemoed der dingen.
Dandy is vriendelijk, sympathiek en charmant, maar eveneens : wanhopig, tegendraads en altijd
klaar om met Uw kleinburgerlijk leventje te spotten. U had het maar anders voor elkaar moeten
krijgen. U hebt het makkelijke pad van het leven gekozen : proficiat !
U wacht boeiende tijden, mijnheer en mevrouw.

Ach, Planet Dandy... U kan mij van hoogmoed verdenken, van algehele zelfoverschatting... Ga vooral uw gang maar, beste.
Maar waar zou ik anders moeten vertoeven ?
Eens per week bij psychotherapeute Linde bijvoorbeeld...

Die dag ging ik blijgemutst naar Linde. Ik klopte aan.
" Davy ! Wat een verrassing ! Hoe gaat het ? "
" Lekker, Linde... "
Wat zei ik nu zojuist ? Lekker, het gaat... lekker. Wat een foute woordkeuze !

De sessie moest ingekort worden. Linde had maar 50 minuten tijd voor Planet Dandy.
Ik vertelde honderduit over mijn ontgiftingskuur die die dag reeds twee weken aan de gang was.

" En ja, winderigheid... Ik laat wellicht om de minuut een windje... " (korte pauze)
" Waar zijn de tijden toen ik Bibi Tsjoetn Pépé Kiekens, mijn voormalig lief, meer dan eens per
dag trakteerde op een welgemikte scheet in haar gezicht... (lachje) Ach Linde, mijn relatie met Bibi, die was bij tijd en wijle een voltreffer. Bij haar kon ik volledig mezelf zijn. Ik heb nog in haar
bekje gepist !! (gegrinnik, hoewel hier misschien een bulderlach paste) ... "
" Dat, ... hoef ik niet te weten, Davy, trouwens, uw tijd is om, tot volgende..."
(kwaad) " Week ?? Linde, volgende week ?? Volgende week ? Ik kom niet volgende week ! U
aanvaardt gewoon niet dat ik een excentriek leven leid of leidde. U vindt pissen in de muil der
partner tot-ààl ongepast. Ik wed dat u er stiekem van droomt dat uw partner eens in uw bekje pist... ! "
" Eruit, Dandy, er-uit !!!! "
" U noemt mij Dandy ?? "
Ze zweeg. Ik vermoedde dat ze verwees naar Planet Dandy waar ik al een tiental jaar op vertoef.
Ik ben er graag, maar laat uiteraard enkel mezelf toe op die planeet. Tenzij, tenzij... er een excentriek meideken mij graag wil vergezellen... Een eventueel buldergelach zou ik haar in de
'kennismakingsronde' vergeven...

(dv)

vrijdag 11 november 2011

Tijdloze 1000

342 - Y.F.O.C./Slippy floor
The Fall

Vadsig

" Jij fladdert maar rond, als een overgelukkige vlinder "
" En jij ? Jij doet niks met je leven ! Je moddert maar wat aan... "
Ik verliet met slaande deuren het kabinet van mijn psychotherapeute Linde en huilde zachtjes.
Wàs het zo dat ik mijn kansen zomaar verkwanselde ? Mijn kansen op geluk, liefde en hoop ?

Ach, wat zou het ? Ik doe immers wat ik wil. Niemand, niemand moet mij vertellen wat ik moet doen om het geluk te vinden. En ja, ik modder soms wat aan, maar dat is mijn levensstijl...

Ik staakte mijn gedachtenstroom en zocht naar een plekje waar ik ongestoord de Humo kon lezen. Bestemming gevonden. Ik stak een sigaret op en begon te mijmeren...

Het was al een tijdje geleden dat ik in de armen van een lief vrouwmens belandde. Het was evenzeer al een hele tijd geleden dat ik een publiek nog kon inpakken met mijn charmant en oprecht entertainment. Ach, entertainment... Ik entertain iedereen. Mijn twee katten, mijn moeder, mijn lieve vrienden en vriendinnen... Ik ben zelfs in staat om een hele afdeling vol dementerende bejaarden te entertainen. Wat zeg ik ? Ik zou de doden terug laten opstaan uit hun graf vanwege mijn ijzersterk entertainment.

Tijdens mijn Gentse jaren entertainde ik werkelijk menig medestudent. Baldadigheden waren mij niet vreemd. Ook satire, neodadaïsme, kolder en wel heel erg van de pot gerukte humor waren onderdelen van mijn performances.
Niks daarvan op mijn beruchte deelname aan editie 1 van Canvas' 'Comedy Casino Cup'.
Lusteloos, als een slappe vod trachtte ik een lach te ontlokken uit het fijne publiek. En er wérd
gelachen ! Het waren geen lachsalvo's, ik bezorgde geen enkele toeschouwer buikkrampen van het lachen. Het was de lach van de gêne, van de ongemakkelijkheid. Doch, ik was in dat najaar van 2006 een schim van mezelf. Ik was out. Vatbaar voor een burn-out. Mijn act rockte niet en ik ging geleidelijk de dieperik in. DD : de man die ooit op zijn jury in de Beeldende Kunsten een banaan in zijn gat stak, parlés automatiques uit zijn mouw schudde, zijn bebloede zakdoek tentoonstelde op een expositie... Hij was traag en oud geworden. Stokoud. Bijna hersendood. Comateus...

Nu, vijf jaar later staat er een ontgiftingskuur op het programma. Dit is dag 3 van de kuur. Ik voel me vrij goed, het fantastische 'Maggie May' van Rod Stewart staat op. De 'Madammen' op Radio 2 zijn weer best ok. Net als deze tekst. En toch...toch ontbreekt er iets...
Het vuur en de passie zijn wat afgezwakt, maar er is hoop, ... er zijn hopen hoop. De hyperkinetische DD zit nog in mij, maar evengoed is er de algehele vadsigheid.
DD : soms sneller dan zijn schaduw, soms vadsiger dan zijn traagheid.

(dv)

dinsdag 1 november 2011

Tijdloze 1000

369 - Baggy trousers
Madness