donderdag 19 juni 2014

The road to nowhere...

Wat nu wéér gezeikt ?!! In een wereld die zo bekend staat om zijn menselijkheid, hahahaaaaa, sta ik in een hoekje te blèren om de Weltschmerz. Waar gaat dit heen, in godsnaam ???? En wil iemand die Jennifer Lopez en die verschrikkelijk kaalkop Pitbull eens op een degelijke manier uitleggen dat we als W.K.-anthem toch iets méér willen dan 'Olé Olé'?, zeikerds. Maar wààrom ik dit schrijven neerpen? Dat het goddomme weer die zomer is die in aantocht is en mezelf altijd verlies in zelfkwelling en verveling. De zomers, nooit mijn beste vrienden geweest, mogen van mijn part naar de verdoemenis verheven worden met hun zon en stapelwolken en het gezapige sfeertje van festivals.
Maar ik doe mijn best, zoals altijd. Mocht dit ooit niet het geval geweest zijn, had ik nu geen virtuele pen in de hand gehad.
Maar ach, wie maalt erom ? Ieder zijn zomer is gepland en gevormd en het ziet er wéér naar uit dat verschaald (of is het verschraald?) bier gemikt wordt naar passanten allerhande, op de Gentse Feesten bijvoorbeeld. Gentse Feesten, inderdaad, met hoofdletter, die sedert het verscheiden van een goeie vriendin nooit meer Feesten zijn.
Ach, zeik nou zo niet! Ik hoor het 'Jan' Boskamp zo zeggen. Leuke gozer, die Boskamp die als eerste toegeeft - eindelijk - dat voetbal werkelijk niks voorstelt. Géén reet !
Dat ik uiteindelijk deze zomer terug zal overleven, hoeft niet luidop gezegd te worden, het is een certitude, ook al ben ik tot tranen toe bewogen en verlies ik mezelf in de slachtofferrol. Slachtoffers zijn we allen, ook al zijn er gezegend met die bijna allesverterende vrolijkheid. Ikzelf weet niet waar ik nog vrolijk over zou moeten wezen of het zou die 'chick' zijn in de bib van Roeselare wiens dijen ik zelf eens zou willen masseren met oriëntaalse zalf of zo. Of zo, the road to nowhere. Wéér drie maanden op de tanden bijten en dan uitpakken met mijn herfstpakje. Tegen dan zijn de Rode Duivels wereldkampioen en wurgt Bart De Wever weer een stuk of wat marathons uit zijn stugge lijf.
Om dan toch, ten slotte, van de zomer te kunnen genieten, stel ik voor dat het dit keer non-alcoholisch gebeurt om alle mensen die alcohol genieten eens gade te slaan. Zo gaat dat, in mijn leven, alles gade slaan, en me daarover tevreden stemmen. Gelukkig ben ik misschien niet, maar tevredenheid hoort wel , nog nét, tot mijn beste vrienden. In deze 'road to nowhere' ben ik iedereens vriend en mocht ik al vijanden hebben, ik omarm ze. Zo ben ik...nowhere, nergens en overal...

(dv)