Het bankje

Het bankje... Waar niemand op me wacht. Waar studentinnekes ginnegappen, schateren en op speelse wijze hun middag laten passeren. Ik duld alle gezelschap. Jong en oud, mooi en lelijk, diepzinnig en oppervlakkig. Niets of niemand ontsnapt me, met een klare kijk, heldere geest en sabbelend op een sigaretje neem ik de dingen waar. Al is het niet spectaculair hetgeen wat er zich afspeelt. Ik hààt spektakel! Spektakel is mij niet genegen. Nee, geef mij maar het gekabbel van een riviertje, het gespin van een tijgerkatje of de langzame tred van een wandeling in het bos. En dan van een pepermunttheetje nippen. Sigaretje erbij, de krant doornemen en (dag)boeken volpennen. Niét omdat ik per se iets te vertellen heb, integendeel, ik laat anderen praten. En al is het smalltalk, ik passeer het, laat het sudderen. En dan serveren. Okselfris, kakelvers... Een nieuwe wind. Een nieuw begin.

Wanneer het klokslag 13 uur is, zit mijn taak erop. Ik héb genoteerd, gecreëerd. Me geïrriteerd, me gelaafd aan het momentum. Studentinnekes die hun geginnegap ruilen voor een les over het paargedrag bij stokstaartjes, de sinus en de cosinus of de kijk op de Vlaamse Primitieven.
Ikzélf was de ultieme schoolmakker. Urenlang kennis vergaren, remediëren, uitspuwen op de Dag des Oordeels : de dag van het examen!
Nu ik dit jaar 15 jaar (!) de caféromantiek omarmd heb, hoef ik mij niet meer uit te sloven op de schoolbanken. Hetgene wat mij uitdaagt, zo rond de middag, is het neerpennen van observaties en gedachten, neergezeten op hét bankje in mijn geboortestad...Waar niemand op me wacht, tenzij dat notitieboekje dat letters, woorden en zinnen vreet.

(dv)