maandag 18 maart 2013

Hete bink Dandy

Ik heb trouwe facebookvrienden - ik kan ze op één hand tellen, die klootzakjes die mij ontvriend hebben - Minou de kat begint mij te mogen en één keer per jaar noemt een welbepaald meisje mij een hete bink. Ha ha! Als dat nog niet genoeg is, woon ik per 1 april in het departement Roeselare én mag ik mij heden frontman noemen van een rock'n'rollband. Het kan niet op dus. En toch...en toch is er die eeuwige twijfel. De twijfel of mijn ex mij nog leuk vindt, de twijfel of mijn zanglijn niet van een bepaalde toonladder valt - in de rock'n'roll wordt daar echter niet moeilijk over gedaan.
Om het kort samen te vatten : ik twijfel wel eens. Wie niet eens twijfelt, mag mij nu opbellen met de boodschap dat hij of zij nooit twijfelt. Feit is : je kan gebukt gaan onder de twijfel(s) en dat is nu ook niet weer de bedoeling. De truc ligt hem in het omzetten van twijfel in positieve energie. Knopen doorhakken, ook al doet het pijn en laat pijn net datgene zijn waar een mens levenslang mee te maken zal hebben. Het kwalijke kuchje, de oorsuizingen, maar vooral de psychische pijn. Het dipje - wéér - die twijfel(s), het stille verdriet om een ex, een negatieve reactie op je kunstwerk, een bolwassing van een vriend die je op je fouten wijst, enz...
Als ik naar het journaal kijk - en ik begin me er meer en meer aan te wagen, zeker als Hanne D. het
nieuws brengt - word ik geconfronteerd met pijn van buitenaf. Een oorlogje hier, een oorlogje daar, de obligate psychopatische kwiet die zich aan moordlust vergrijpt, het heengaan van een mediafiguur, een dopingschandaaltje. Het stemt een mens tot nadenken.
In mijn geval : diep nadenken en dan weer overschakelen naar iets luchtigs. Het prachtige 'Iedereen beroemd ' bijvoorbeeld waar niet zelden ook de melancholie haar intrede doet. Het leven van alledag geleefd en beleefd door lokale helden in mini-maatschappijtjes. Om u een idee te geven : er lopen hier te Houthulst een vijftal helden en heldinnen rond maar ik noem hun namen niet. Ze vragen er ook niet om en wie ben ik dan om hen hier bekend te maken. Bekend of niet, bemind of niet, steeds weer is er die pijn omdat het niet anders kan. Het grietje dat je wil versieren dat je links laat liggen - doet pijn. Het liedje dat je altijd al wilde schrijven, blijkt al geschreven te zijn. Pijn. Die éne blonde Steenbrugge die je beter niet had gedronken en die het op je maag gemunt heeft. Pijn. Zij het relatief lichte pijn. Pijn die je eigenlijk maar 1 dag voelt.
Ikzelf heb het ergste leed geleden, dat denk ik toch graag, heb het verleden omarmd en het heden geknuffeld om er in de nabije of verre toekomst mijn voordeel mee te doen. Je zal zien : DD zal zoals gewoonlijk harten beroeren, liever: veroveren én pijn verlichten. De Jezus in DD is bij deze ontwaakt en opgestaan. Zelf heb ik niks met verrijzenissen én Jezi , alleen dé hoogdag der hoogdagen, de Ronde Van Vlaanderen, valt wel eens op Pasen en dat laat ik mij welgevallen.
En toch, toch is er reeds die twijfel. De twijfel of de Ronde van Vlaanderen dit jaar indruk op mij zal maken of niet. Intussen organiseer en plan ik. Ik zie dat mijn agenda bulkt van de afspraakjes. Om terug te mogen meemaken dat een jonkvrouw mij een hete bink noemt. Eén keer per jaar volstaat.

(dv)