maandag 23 december 2013

2013 : het soms sympathieke jaaroverzicht door senior dandy...

" Goeiemorgen zonder zorgen " , hoorde ik op dinsdag 3 december een dame op leeftijd enthousiast brullen tegen haar trawanten in een niet nader vernoemde bar. Fout, trut! , dacht ik toen. Dit is Horrible Tuesday morning part 936 . Ik sms'te Mijn Dierbare dat ik me heel erg slecht voelde toen, waarop ze reageerde : " We all love you, Dandy Davy ! " That's the spirit! Om de haverklap veranderde het loden gevoel in mijn kop in een lichtjes onweerstaanbare lichtheid van heb ik je daar.
Die strijd had ik weer eens overwonnen! En moge dat de teneur zijn van een wat onopvallend 2013 : dat - hoe zwaar het leven ook moge zijn - de dandy zegeviert. Ik dreigde vanaf 4 december mijn omstaanders ook een 'goeiemorgen zonder zorgen' toe te schreeuwen, maar ik hield me wijselijk in teneinde geen mal figuur te slaan.
Ach, ik heb slechtere jaren gekend. Het was weer zo'n jaar van net niét/net wél. Geheel in vorm tijdens een winters voorjaar en vanaf mei langzaam in een dal beland, maar genoeg over mezelf : hoe was het met u ?! Uitstekend, zo te zien én te lezen op uw overmate boeiende statusupdates op dat onvermijdelijke Facebook.
Ik kan het ook hebben over die schandelijke GAS-boetes, koning Filip, de politieke en andere aardverschuivingen, de nieuwe bril van lul Alexander de Croo - of bleef hij bij zijn ouwe ? - maar dat laat ik wijselijk over aan die dwaze Geert Hoste die zomaar mijn scherm lijkt te kwellen. Ik krijg het vliegend schijt van dat stukje mimespeler.
Wie helaas geheel is neergezegen en niet meer is opgestaan is (pdw), voluit Patrick De Witte, die mij in een ver verleden het nummer van mijn psychiater vroeg na het bekijken van mijn doldwaze act in dat doldwaze Comedy Casino Cup. RIP Patrick, 'little 'ole me'...Snif...Volgend jaar een tribute voor (pdw): voorwaar sympathiek. Om dit soms sympathieke jaaroverzicht verder te zettten, een bedenking. Wie anders dan Lou Reed legde het bijltje erbij neer en ik kan alleen maar denken dat ik liever had dat het Mick Jagger of Keith Richards was. Niét dat ik die olijke songsmids dood wens of zo, maar ik heb Lou muzikaal altijd hoger ingeschat dan die andere twee. Zonder The Velvet Underground géén spannende rock'n'roll vanaf 1966, néh!
Uit Poperinge, amper 35, is helaas ons Thomas Blondeau ontvallen. De schrijver- criticus zijn oeuvre is me totaal vreemd, maar als een dertiger overlijdt, voel ik me week en ziek...
Ziek wàs ik midden juli toen ik me aanmeldde aan de Spoeddienst en Mijn Dierbare hierover half snikkend inlichtte.
Een ongezellige, chaotische twee weken later was het alweder een pijnlijk feit: de zomer was kut!
Het najaar daarentegen weer veelbelovend/ Op de Tuin der Lusten trakteerde Uw dienaar het selecte publiek op een gesmaakt optreden. Een hevig aangeschoten publiek, dat wél, dat Dandy ophemelde dat het een lieve lust was.
Geheel nuchter bekeek ik 'Eigen kweek', zowaar van het grappigste dat ik dit jaar op mijn beeldbuis zag. Maar het leven speelt zich vooral af tussen de oren en dat beviel me wel in 2013 dat kan geboekstaafd staan als een jaar zonder al te veel avontuur, met weinig dampende dameslijven die zich aandienden.
Als vanouds, oud zeer. Oude dromen niet ingelost maar uitgesteld. En dat oeverloos gefilosofeer, dat tot weinig leidt, me ook dit jaar veel plezier verschafte.

Terug naar Horrible Tuesday part 936 . De 'huisdichter van Roeselare' zeeg figuurlijk neer maar stond al snel weer op. Zag the Bony King of Nowhere en Madensuyu als Belgische trots(en) gloriëren en mag zich in  een 'Eiland'kenner noemen.
Ik ben met 2013 niet veel wijzer geworden - of wat dacht u - maar laat dat net niet de bedoeling zijn. Dat we met 2014 dat in onze nek staat te hijgen, gewoon voortdoen en verder niet te veel praatjes moeten hebben.

Laten we besluiten met een wijsheid : " Het Leven is een Tuin der Lusten waar enkel Mijn Dierbare mij een goeiemorgen zonder zorgen mag toewensen... " ( " she's a goooooooooood girl...! " )


Prettige kerst en tot volgend jaar!

(dv)

dinsdag 26 november 2013

Voorwoord, jaaroverzicht 2013: 2069

Kunnen de mensen nog wel schrijven, vraag ik me bij tijd en wijle af in deze haastige Twittertijden.
Niet dat ik me veel afvraag de laatste tijden, heden is het aftellen geblazen naar kerst en nieuw, en dat maakt mijn vraag of de mensen überhaupt nog wel kunnen schrijven geheel overbodig.
Of het een goed jaar is geweest, vraag ik me wél af . Hangt ervan af hoe de wind zat : nu eens stil en afzijdig dan weer stormachtig en angstaanjagend. Want wie zonder Angst leeft, is niet menselijk.
Met andere woorden : niks nieuws onder de zon. Géén nieuwe Liefde met Evelyn, Anneke of Maité, géén ijzersterke verhalen, geen wereldschokkende veranderingen. En laat dat net nu de sterkte van 2013 zijn. Dat alles bij het oude bleef. Géén jaar om snel te vergeten. Het jaar van de heropbouw, en gebouwd werd er, tegen de sterren op zelfs. Het bouwen aan geluk voorop, dat nog duurt tot 2069, het jaar waar een stokoude en uitgebluste Hanne Decoutere mijn overlijden zal bekendmaken. Of dat vooraan het journaal zal zitten hangt af van de mate waarin de heropbouw succes zal hebben gekend.

Ach, ik word een voetnootje der menselijke historie met hier en daar een Evelyntje en een Maitéétje, maar zonder uitzonderlijk bestaan. Dat belooft voor mijn nakend jaaroverzicht dat binnen een aantal weken wordt gepubliceerd. Ik hef alvast mijn RodenbachVintageglas. Mee-heffen, of schrijf je dat zonder -teken????, is de boodschap. Nu dat de jolige slash treurige Brusselmans, wie ik hoog acht, de deerne van zijn leven heeft gevonden, zijn Magnifiek Meisje, zal DD in no time zijn Ware aan zijn degen rijgen (of zoiets, ik zei het al, de RodenbachVintage is géén kattenpis).

Tot binnenkort, xje Davy

maandag 14 oktober 2013

Dat het krakt en spokt...

" Dat het krakt en spokt, het leven " , gaf ik psychotherapeute Linde moedeloos aan. Ik hoefde geen fucking zakdoekjes om mijn tranen te drogen, enkel een goed gesprek kon me er terug bovenop helpen, zei ik tegen Linde die triomfantelijk was teruggekeerd na haar zwangerschapsverlof.
" Kan je ook je gedachte motiveren ? ", vroeg die me. " Ja hoor ", sprak ik, " dat ik daarmee bedoel dat mijn leven blutsen en builen is. " Maar dat is geen motivering, enkel een bevestiging van je bewering dat het leven krakt en spokt, jongen. " " Maar welke motivering wil je ? Het leven krakt en spokt, dat is alles ! " Ik schreeuwde het uit en verliet verbouwereerd het kabinet van Linde.
Ik peinsde...Kraken, spokken, blutsen, builen..., dat is het leven. Niets meer of niets minder.
De talrijke lezertjes van mijn dierbare columns mogen wel eens getrakteerd worden op een positieve noot, sprak de Frank de Boosere in mij, en jawel... Ik keerde terug naar het kabinet van Linde en zei haar: " het leven is mooi! Ik ga er vandaag een lap op geven ! "  " That's the spirit, Caigne! Koffietje ? " Tuurlijk, Linde ! Uw therapie doet deugd, weetjewel ! " Ik nam het bakje troost aan als betrof het een natuurlijk antidepressivum en danste en twerkte tegen de sterren op. Fuck Miley Cyrus! Leve Dandy Caigne! Linde stak een sigaret op en stak haar hand uit. Ze trakteerde mij op een high five en zei : " spokt het, krakt het ? Dans 't gat van uw lief, Dandyyyyy ! "
Na 5 minuutjes was het welletjes volgens Linde en stuurde ze me de laan uit. Ik stak op en stuurde nietsvermoedend een vriendschapsverzoek op Facebook. Een drietal dagen later ontving ik volgende boodschap: " Ik kan je vriend niet zijn op Facebook, wij hebben een professionele relatie, x " En dan toch die kus, dacht ik!
Het dansen, twerken en roken ten spijt, eindigde ons fijn momentje in mineur. Linde en ik: het kon nooit wat worden.
Op de volgende afspraak tussen ons was het business as usual...Een obligaat gesprekje over het leven zelve met haar valkuilen. Na de sessie vroeg ik Linde om wat Kleenex. Ik verbeet mijn ontgoocheling en wandelde het eerste het beste café binnen. Neergezeten op een barkruk die wat krakte en spokte, stak ik een betoog af tegen de barvrouw dat werkelijk nergens op sloeg en er waren ook geen bakjes troost of zakdoekjes. Ik huilde vanbinnen en wenkte de barvrouw. Ik vroeg die om mijn nieuwe vriend op Facebook te worden. Ze bevestigde het verzoek. Ik was toen, geloof ik, een beetje gelukkig...

(dv)

donderdag 5 september 2013

PLACE TO BE

* Wàt een zomer, pleeg ik wel eens te zeggen! Een zomer met een opname, géén cd-opname folks!, maar een twee weken durende, waarlijk fabuleuze 'trip down memory lane' over vergane liefdes, mislukte carrièrezetten en het zot in mijn kop. Want hoezeer ik ook mensen - en ze waren wéér utterly strange deze zomer - wantrouw, vertrouw ik wél op het zot in mijn kop. En wat ben ik blij, o' zo blij, dat het zot in mijn kop heden nog voor verwarring zorgt in mijn met zorg behandelde mini-mensen-
maatschappij die wederom uit de bol ging de voorbije zomer. Want vergéét niét : DD ziet zijn mensen wel degelijk graag ! Of het wederzijds is, moet u zelf maar uitmaken.
Feit is: DD kan niet zonder mensen ook al betreft het pionnetjes op tv die me proberen te entertainen.
En wat voor entertainment heb ik toch wel in mijn maag gesplitst gekregen! 'Punker' Marcel - Arbeid
Adelt! - Vanthilt die mij trakteerde op zijn 'aheum-ha-ha-ha' - uitbarstingen in zijn talkshow met als dieptepunt zijn babbel met de 'controversiële' opperentertainer Paul De Leeuw die enige weken geleden de show stal met zijn indrukwekkende vleesklak én dito uitspraken. Afvoeren dat Hollands
stukje pretentie. Al een geluk dat VTM zo slim was zijn contract niét te verlengen om weer het mooie
weer te maken in 'Manneke Paul'. 'Marcelleke' mag wél blijven op één , al raad ik hem in de toekomst wat méér punkattitude aan.
'1000 Zonnen' heeft me meer aangegrepen. In het prachtige rubriekje 'Place to be' draafden 'speciale'
mensen op die een bijzonder verhaal te vertellen hadden. Uw dienaar mocht ook eens van zijn volgende '3 minutes of fame' proeven - mooi stukje tv, toegegeven - maar hét stukje dat mij van de wijs bracht én een krop in de keel bezorgde, was het schrijnende verhaal van een jong demente vrouw die haar getuigenis deed in het bijzijn van haar lieftallige echtgenoot. Ze vroeg euthanasie aan om haar uit haar Lijden te verlossen...Kippenvel. Ik dacht aan de volgende verzen :
" Now I'm darker than the deepest sea, just hand me down/Give me a place to be " , uit 'Place to be'
van de geniale Nick Drake. ( Natalia vorig jaar in 'The Voice': " Wie is da Nick Drake ? Is die dood ? " TRUT! )
Iédereen verdient zijn of haar plaatsje; zeker ook de jong demente vrouw: recht in de armen van haar echtgenoot, tot het einde van haar lijden.
Mijn plaats heb ik nog niet gevonden. Roeselare, Houthulst, Gent, of toch Oostende ? Maakt niet uit: het zot in mijn kop zal me de weg wel wijzen, ook al is die bezaaid met hindernissen als 'opnames' in een wereld die best te omschrijven valt als HARD, MOOI maar MEEDOGENLOOS.

De nazomer is ingezet: het tv-aanbod voegt uit zijn barsten, maar elk bekijkt het vanuit zijn plaats.
Mijn plaats in de nazomer ? In een hoekje van het terras in Café Moustache in Roeselare, waar de mensen nog lief zijn voor elkaar...en 'opname' in een groep vrienden betekent. Op dié manier word ik graag opgenomen. De nazomer kan nu al niet stuk...

(dv)

maandag 17 juni 2013

Het bankje

Het bankje... Waar niemand op me wacht. Waar studentinnekes ginnegappen, schateren en op speelse wijze hun middag laten passeren. Ik duld alle gezelschap. Jong en oud, mooi en lelijk, diepzinnig en oppervlakkig. Niets of niemand ontsnapt me, met een klare kijk, heldere geest en sabbelend op een sigaretje neem ik de dingen waar. Al is het niet spectaculair hetgeen wat er zich afspeelt. Ik hààt spektakel! Spektakel is mij niet genegen. Nee, geef mij maar het gekabbel van een riviertje, het gespin van een tijgerkatje of de langzame tred van een wandeling in het bos. En dan van een pepermunttheetje nippen. Sigaretje erbij, de krant doornemen en (dag)boeken volpennen. Niét omdat ik per se iets te vertellen heb, integendeel, ik laat anderen praten. En al is het smalltalk, ik passeer het, laat het sudderen. En dan serveren. Okselfris, kakelvers... Een nieuwe wind. Een nieuw begin.

Wanneer het klokslag 13 uur is, zit mijn taak erop. Ik héb genoteerd, gecreëerd. Me geïrriteerd, me gelaafd aan het momentum. Studentinnekes die hun geginnegap ruilen voor een les over het paargedrag bij stokstaartjes, de sinus en de cosinus of de kijk op de Vlaamse Primitieven.
Ikzélf was de ultieme schoolmakker. Urenlang kennis vergaren, remediëren, uitspuwen op de Dag des Oordeels : de dag van het examen!
Nu ik dit jaar 15 jaar (!) de caféromantiek omarmd heb, hoef ik mij niet meer uit te sloven op de schoolbanken. Hetgene wat mij uitdaagt, zo rond de middag, is het neerpennen van observaties en gedachten, neergezeten op hét bankje in mijn geboortestad...Waar niemand op me wacht, tenzij dat notitieboekje dat letters, woorden en zinnen vreet.

(dv)

donderdag 23 mei 2013

EN BIJNA...

EN bijna gekapseisd, de kapitein der onnozelhedendoor het barre weer aan huis aangespoeld wachtend op wat vergiffenisvergiffenis van mijn twee katten, Minoe en Pussy,omdat ik hen in de steek heb gelaten.De liefde, tederheid die hen beloofd werd, uitgesteld EN bijna ontmoedigd door die helse maagpijn die ongevraagdmijn hele interne huishouding overkop haalt,wachtend op het vomeren maar niet toeslaandUitgesteld naar een later tijdstipHopelijk niet op mijn mondeling examenik wil nu ook weer niet dat mijn knappe onderwijzeres de inhoud van mijn maagin plaats van de inhoud van Onderwijs en Maatschappij over haar heen krijgt EN bijna ruglijder geworden door het torsen van het gewicht van de wereldmijn rugzak vol wijsheden en onnozelheden is zwaar aan het wordenen begint door te wegenMaar kijk, daar is Marieken, Jozefientje, Mariaatje en Fientjedie mijn lijden kilo's lichter makenDoor hun geginnegap           



U hoeft niet zo te spotten meisjesEN bijna het uitgeproest, die snoodaardsOm mijn vele twijfels en om mijn onzekerhedenHet is een mach, denk ik graag, laten we dit ten vollebenutten,een penalty binnentrappen en feestvierenDe hut in, de raket lanceren, en penetreren EN bijna had ik gelijk,de hut waren ze binnengekomen, mijn raket was gelanceerd,maar penetratie is concentratieen daar knelde het schoentjeDat het geginnegap hen ontmaskerdeZe kwamen enkel om wat fun, geen sérieux, bijna feest EN bijna had ik hén de huid volgescholdenMaar ik heb rugzakken vol met begripEn ik was niet eens ondanks de gedwarsboomde plannentriestigMarieken, Jozefientje, Mariaatje en FientjeDe bijna-liefjes En bijna had ik mijn afspraak met het Eurovisiesongfestival gemistEn bijna dit en bijna dat,ik werd er zowaar wat moedeloos doorMaar ondanks de hindernissen , spoelde ik proper aan in mijn bedsteeEn bijna in slaap gevallenEn bijna gedroomd over Fientje, zeker diegene met de natste preute En bijna een tekst in mijn slaap geschrevenBijna gedroomd over de man die ik worden wouWelke man ik worden wou ?Ik had het zo graag verteld, het was, denk ik, bijna gelukt En bijna ten einde, bijna weer wakker, de wekkerEn op Moederdag, Hemelvaart en Sinksen blijf ik thuisAl ga ik graag mijn hut in om Jozefientjes en andere Mariaatjes te ontmoetenBijna had ik het klaargespeeldOm door 4 wilde meiden besprongen te worden

Het had mijn status op Facebook wel héél boeiend gemaakt:

maar ach, als kapitein der onnozelheden moet ik in de eerste plaats
mezelf amuseren,

(dv)

De naaktfoto

Weet je wat het is ? Dat de tijd te snel gaat, dat tijd een klootzak is, en dat nog voor we er erg in hebben, we ons helemaal overgeven aan de hel die de zomer is. Een persoonlijke hel, dat geef ik grif toe, want laat net de zomer hét seizoen zijn voor mijn dierbare vrienden en familie. Gelijk hebben ze. 9 maanden hard werken, géén loonsverhoging, net niet die promotie behaald maar dan twee mooie zomermaanden genieten van zon, zee, strand en/of bergen, dalletjes, valleien en al dat ander lekkers.
Ik hoop oprecht dat ik dit jaar de zomer van mijn leven beleef. Waarom niet, de zomer van de liefde ?
Liefde, ik ben er bang voor. Dat ze van mij weggaat en zo. Vele vrouwtjes zijn weggegaan, wat overblijft zijn herinneringen. En natuurlijk die heerlijke, weemoedige nostalgie. Het hunkeren naar vroeger, want toen verklaarden we onze liefde nog op papier. De smiley's waren er nog niet, en we waren enkel bereikbaar met een vast telefoontoestel.
Ik dacht dat het erger ging zijn, het inkijken van al die herinneringen. Foto's, brieven, verjaardagskaartjes, allerhande prulletjes, cassetjes... Ik was opgetogen toen ik die foto van mijn ex waar ik al 6 jaar naar zocht, terugvond. En het deerde me niet eens dat ze mij destijds verlaten had. Ik weet uit welingelichte bron dat ze het goed maakt. Meer hoef ik niet te weten.
Het was half elf 's morgens. Ik had eindelijk mijn kamer van het ouderlijke huis uitgemest. Drie vierde van al mijn 'brol' was in de papiermand gekieperd. De rest lag in een geheime schatkist. Want schatten wàren er.
Zo was er die ene foto van mij die zeven jaar geleden werd getrokken. Ik, naakt in zithouding, met een hoed op. De aspirant-fotografe had dat mooi klaargespeeld. Ik weet nog goed waar die foto getrokken was. In mijn kot te Gent in de Rasphuisstraat waar ik mijn eerste manische opstoot beleefde. Ergens in de maand mei, een maand voor de crash. De zon scheen toen feller dan tien zonnen tegelijk. Ik maakte kennis met 'Fear yourself' van Daniel Johnston en ik mocht aan toenmalig StuBru-coryfee Lieve De Maeyere mijn drie favoriete rockplaten inleiden. In diezelfde maand werd mijn eerste naaktfoto realiteit. Mocht ik vandaag nog narcist zijn, ik hing 'em boven mijn bed. Maar de zelfverheerlijking is voorbij.
Het wordt tijd voor een ontspannende zomer. En enkele festivals. Wie weet haal ik mijn naaktfoto boven en signeer ik die voor mijn vakantieliefde en wordt het mijn beste zomer van de laatste tien jaar.
Ik wacht af, met een bang hart. Bange harten allerlande, verenig u, we zijn vrienden voor het leven. En 1 keer wil ik de vriend zijn van de zomer, 1 keer.

(dv)

maandag 18 maart 2013

Hete bink Dandy

Ik heb trouwe facebookvrienden - ik kan ze op één hand tellen, die klootzakjes die mij ontvriend hebben - Minou de kat begint mij te mogen en één keer per jaar noemt een welbepaald meisje mij een hete bink. Ha ha! Als dat nog niet genoeg is, woon ik per 1 april in het departement Roeselare én mag ik mij heden frontman noemen van een rock'n'rollband. Het kan niet op dus. En toch...en toch is er die eeuwige twijfel. De twijfel of mijn ex mij nog leuk vindt, de twijfel of mijn zanglijn niet van een bepaalde toonladder valt - in de rock'n'roll wordt daar echter niet moeilijk over gedaan.
Om het kort samen te vatten : ik twijfel wel eens. Wie niet eens twijfelt, mag mij nu opbellen met de boodschap dat hij of zij nooit twijfelt. Feit is : je kan gebukt gaan onder de twijfel(s) en dat is nu ook niet weer de bedoeling. De truc ligt hem in het omzetten van twijfel in positieve energie. Knopen doorhakken, ook al doet het pijn en laat pijn net datgene zijn waar een mens levenslang mee te maken zal hebben. Het kwalijke kuchje, de oorsuizingen, maar vooral de psychische pijn. Het dipje - wéér - die twijfel(s), het stille verdriet om een ex, een negatieve reactie op je kunstwerk, een bolwassing van een vriend die je op je fouten wijst, enz...
Als ik naar het journaal kijk - en ik begin me er meer en meer aan te wagen, zeker als Hanne D. het
nieuws brengt - word ik geconfronteerd met pijn van buitenaf. Een oorlogje hier, een oorlogje daar, de obligate psychopatische kwiet die zich aan moordlust vergrijpt, het heengaan van een mediafiguur, een dopingschandaaltje. Het stemt een mens tot nadenken.
In mijn geval : diep nadenken en dan weer overschakelen naar iets luchtigs. Het prachtige 'Iedereen beroemd ' bijvoorbeeld waar niet zelden ook de melancholie haar intrede doet. Het leven van alledag geleefd en beleefd door lokale helden in mini-maatschappijtjes. Om u een idee te geven : er lopen hier te Houthulst een vijftal helden en heldinnen rond maar ik noem hun namen niet. Ze vragen er ook niet om en wie ben ik dan om hen hier bekend te maken. Bekend of niet, bemind of niet, steeds weer is er die pijn omdat het niet anders kan. Het grietje dat je wil versieren dat je links laat liggen - doet pijn. Het liedje dat je altijd al wilde schrijven, blijkt al geschreven te zijn. Pijn. Die éne blonde Steenbrugge die je beter niet had gedronken en die het op je maag gemunt heeft. Pijn. Zij het relatief lichte pijn. Pijn die je eigenlijk maar 1 dag voelt.
Ikzelf heb het ergste leed geleden, dat denk ik toch graag, heb het verleden omarmd en het heden geknuffeld om er in de nabije of verre toekomst mijn voordeel mee te doen. Je zal zien : DD zal zoals gewoonlijk harten beroeren, liever: veroveren én pijn verlichten. De Jezus in DD is bij deze ontwaakt en opgestaan. Zelf heb ik niks met verrijzenissen én Jezi , alleen dé hoogdag der hoogdagen, de Ronde Van Vlaanderen, valt wel eens op Pasen en dat laat ik mij welgevallen.
En toch, toch is er reeds die twijfel. De twijfel of de Ronde van Vlaanderen dit jaar indruk op mij zal maken of niet. Intussen organiseer en plan ik. Ik zie dat mijn agenda bulkt van de afspraakjes. Om terug te mogen meemaken dat een jonkvrouw mij een hete bink noemt. Eén keer per jaar volstaat.

(dv)

donderdag 28 februari 2013

Complimentendag

Morgen complimentendag. Als er 1 iemand excelleert in het schenken van complimenten, dan ben ik het wel. " Wat een mooi vestje ", hoor ik mezelf nog zeggen tegen ene Marlies toen die een verse sigaret opstak. Ik wou haar natuurlijk binnendraaien, zoals dat dan heet. Ze reageerde nog vrij vriendelijk. Ze wist echter niet dat ze met ene Dandy Davy te maken had, de koning van de flauwe verleidingstechnieken.
Weet je wat het is ? Er is altijd tijd (over) voor een gemeend complimentje. Laten wij dat dan met zijn allen in ere houden. Ik word wel eens overladen met complimentjes dat het wel eens gênant wordt. Maar mij prijzen als 'koning' of 'genie' gebeurt eerder sporadisch. Ik bén dan ook geen koning, genie, held, of whatever. Eerder een enthousiaste artiest die zich steeds meer handhaaft in de lieve-mensenmaatschappij. Wie lief is voor een ander, krijgt dubbel zo veel liefde terug, denk ik wel eens op een verloren dag. Een dag waar enkel de tv opstaat en ik lawaaierige hip hop -of zogeheten R&B-video's in de maag gesplitst krijg. Ik heb er wel mijn buik van vol van dat soort commerciële noise. Uitslovers die een hele lading rondborstige wijven rond zich heen krijgen en daarmee nog wegkomen ook. Althans in de ogen van die wijven en de pubers die dit soort tv smakelijk vinden.
Toen ik zelf nog een puber was, wou ik één van die R&B-artiesten zijn. Het leek me wel te bevallen, te mogen deelnemen aan een soort orgie die haar gelijke niet kent. Ik zou er alleszins méér complimenten aan overgehouden hebben dan in mijn werkelijke puberteit die chaotisch verliep.
En laat morgen nu de dag zijn waar ik van de ene chaos in de andere mag verzeild geraken. En dat we met zijn allen nog eens (pdw) herdenken, en  hoe die onder meer in 'Spike' van absurdisme een feest maakte.
Laten we elkaar morgen overladen met complimenten en niet via twitter maar face to face. De slechte adem neemt u er maar bij...

(dv)

donderdag 14 februari 2013

De Vos en de Draak

Het was Vos die me wat geld leende. Ik wou hem bedanken, maar hij reageerde nauwelijks. Vos is een doodbrave ziel met een indrukwekkend gevoel voor humor. Als Vos brult, keelt, is melancholie nooit veraf. Sterker nog : melancholie is nog nooit zo dichtbij geweest.
Toen ik het geld kreeg om te overnachten in jeugdherberg De Draeck te Gent was ik wat mistroostig. Waarom heeft zo'n sjieke tiep als ik nooit geld op zak ? Tekenen, schrijven, folkmelodieën bedenken, al wat je wil, maar ik verdien er geen rooie cent mee. Ach, weet je wat het is ? Ik zal het u zeggen : het is kwart voor zeven in de morgen en ik ben klaarwakker. Een dag in Gent staat mij te wachten. Ontmoeting met boeiende aspirant-artiesten, klaar om de wereld te veroveren.
Ik héb reeds de wereld veroverd, in mijn dromen althans, want wie niet droomt, is verloren. Wie niet in sprookjes gelooft, heeft het 'vlaggen'.
Vos was enthousiast over de band, Manhog geheten, die in Trefpunt aantrad. Ik sprak de zanger van dit nog onbekende groepje eventjes en we hadden het over ene Mark Linkous (het Sparklehorsegenie) die volgende maand 3 jaar geleden van ons is heengegaan. Depressies : dat was het codewoord. Ik stelde mij wat aan door die goeie jongen te vertellen dat ikzelf twee depressies heb ondergaan. Die jongen had enkel goesting in wat rust en een stevige pint en ik mij maar uitsloven om wat van mijn gedeprimeerd verleden te vertellen. Aansteller, denk ik nu. Toen ik mijn hoofd draaide, viel mijn oog op de zus van 'mijn' Koffiequeen die ik op Theater Aan Zee had leren kennen. Ze is illustratrice, ze had het gemaakt. Ik denk dat ik in haar ogen verzoop. Vos was reeds huiswaarts om zijn stevige zoon Bruno op een halfdronken slaapliedje te trakteren. Vos mag ik wel, hij, enkel hij heeft mij dat geld geschonken om in jeugdherberg De Draeck te kunnen overnachten.
Omstreeks 7u. staak ik het schrijven en weet : een boeiende dag staat mij te wachten. Het ontbijt wordt onvergetelijk, mijn wandelpassen richting centrum Gent (pot)sierlijk en de ontvangst thuis hartelijk. Ik zei het al : ik geloof in sprookjes en ben niet van plan dit nog om te keren. Ook al levert het mij wat hoofdpijn en desillusie op. Van mij te veel aan te stellen en te verzuipen in de ogen van die illustratrice...

(dv)

zaterdag 9 februari 2013

Een zonnige voormiddag in Kortrijk

" Een hartverwarmende babbel, merci ! " , sms'te ik Angeline, die lieve meid met wie ik een uurtje geleden een euh...hartverwarmende babbel had of wat dacht u ?!
" Het is allemaal een kwestie van perceptie é " , zei Freddy De Vadder onlangs in één van zijn shows.
Die wijze woorden indachtig ging ik per taxi naar mijn nieuwbakken 'schooltje'. Ik kon het allemaal goed plaatsen toen op die zonnige voormiddag in Kortrijk. Dat was niet het geval op weg naar Kortrijk station toen ik een stukje las uit het interview met Annemie Struyf in de Morgen naar aanleiding van haar kersverse reeks op Eén 'De Bleekweide' wat een therapeutisch centrum blijkt te zijn voor kids. Ik duizelde even. Om meerdere redenen. Om dat therapeutisch centrum... Om hetgeen wat mevrouw Struyf te vertellen had... Om 2013, om februari dat een kantelmaand kan worden, zo dacht ik. Om de man van bijna 33 die het voor het zeggen heeft. Een niet met een indrukwekkend zelfvertrouwen gezegend man van bijna 33 die naam en faam zou maken in 2013. In wat dan ? In het als kersvers Roeselarenaar elke avond waarmaken als entertainer van oudere jongeren in een lokale pub ? In het behalen van de titel 'Vrijwilliger van het jaar' ?
Waarover gaat het allemaal in 2013 ? Welke doelstellingen zijn er ? Welke mensen dien ik in de gaten te houden ?
Met een kop vol vragen zette ik me naast de taxichauffeur die me naar het 'schooltje' zou brengen.
Hij floot een vrolijk deuntje en ik werd er zowaar plotsklaps goedgezind van. Mijn vragen en twijfels verdwenen als sneeuw voor de zon.
" Bij de les blijven ", maande die lieve Angeline me aan, toen ik wat wegdeemsterde in het lesuur na de verkwikkende pauze. Aandacht wat verslapt, wat cafeïne bijtanken en de bijna 33-jarige staat terug op. Met scherpte schieten, bij de les blijven, pompte ik mezelf terug wat moed in.
Voor ik er erg in had zwaaide ik Angeline uit en onderging een eenzame tocht per trein naar Roeselare.
Een uurtje na een wat gekke babbel met Angeline sms'te ik haar " Een hartverwarmende babbel, merci ! " Ik bevond mij in een platenzaak in Roeselare. De boterhammen waren niet goed verteerd, en ik duizelde zoals ik altijd duizelde in die behekste platenzaak.
Ik kreeg tot dusver geen sms terug.
Nog 7 uur en ik word 33 levensjaren. Nog 7 uur tandenknarsen, nagelbijten en kettingroken. Een zonnige voormiddag in Kortrijk voorspelt daarom nog niet iéts goeds...

(dv)

vrijdag 25 januari 2013

DE STILLE CHAOS

De dagen worden weer wat langer, de donkerte laat even op zich wachten al is die voor altijd in ons hart en mijn violiste speelt een deuntje. Het leven mag dan wel kabbelen, het hoofd zit vol dynamiek en chaos. Agenda bij de hand, het vrouwtje uit het gezichtsveld verdwenen en de voorjaarsprogrammatie vastleggen. Ik heb legere januari's meegemaakt. Met zicht op dat vermaledijde tv-schermpje waarop nauwelijks iets te zien valt behalve de prachtige verschijning Hanne Decoutere die het laatavondjournaal niet voorleest maar be-leeft. En ik die in alle stilte alles waarneem zoals altijd. Haar grote kijkers, haar blouse, de schitterende glimlach op haar gezicht én vooral de wens die zij op het einde van het journaal uitspreekt - dat we mogen een rustige nacht hebben. Rustige nachten zijn echter eerder schaars bij momenten van opwinding, chaos en Hanne Decoutere.
Sneeuw. Ik hou er wel van. " Het is stil weer ", hoor ik iemand zeggen. Gelijk heeft hij of zij. Laat de kosmos maar haar gang gaan, ik leef wel op. En iedere avond besluit ik met Hanne D. . Daarna ga ik stilletjes naar bed en ga de chaos van de dromen te lijf. In mijn dromen overwin ik wel 'ns een gevecht met een draak of een dino of kotst mijn vriend Pierlo Debackere een gans parlement onder.

Hanne D. zal ik nooit kunnen veroveren, daar zij enkele maanden geleden in het huwelijksbootje is gestapt. Maar in 2013 kom ik haar wel eens tegen, en dan laat ik haar praten, ik presenteer haar dan een sigaretje en dan beleven we samen het journaal met als titel 'De stille chaos' die later ook wordt verfilmd aan de hand van waargebeurde feiten zoals Hanne D. die door mijn rosse haren wrijft met haar handen terwijl ik zuig aan een sigaretje, het post-laatavondjournaal.
Hoe het uiteindelijk allemaal afloopt, verneemt u morgen in het enige hoofdpunt van Hanne's journaal. Ik wens u een rustige nacht en beloof dat u het gevecht met de draak of dino overwint.

(dv)