Gebrul van Venetië

U zou mij mogelijk een persoon met een eerder ongewone, excentrieke levenswandel kunnen noemen. Doe of zeg wat u niet laten kunt, is mijn advies. Ik doe immers ook wat ik niet laten kan.
Muziekbandjes oprichten bijvoorbeeld en de meest onwaarschijnlijke groepsnamen in het leven roepen.
Ik begon mijn carrière als komische solo-artiest onder de naam Kurt Met Peren. Mijn eerste voorstelling, zo'n 10 jaar geleden heette 'Kut met appelen' en deed nogal wat stof opwaaien.
Mijn standup-carrière was echter geen lang leven beschoren, ook al bereikte ik in 2006 de finale van Comedy Casino Cup, de eerste talentenjacht voor aspirant-comedians op de vaderlandse televisie.
Neen, ik was eerder gemaakt voor rock'n'roll. Mijn eerste bandje heette De Bremer Stadsmuzikanten. Ik was 17 en warhoofd. De verliefdheden volgden elkaar in sneltempo op en ik raakte stilaan geobsedeerd door de grootste rockband aller tijden, The Velvet Underground.
Op een zaternamiddag in het repetitiekot van De Bremer Stadsmuzikanten hielden we een verkiezing. We wilden een nieuwe groepsnaam. Het ging alle richtingen uit. Van No Boundaries (mijn voorstel) - daar kwam de punker in mij naar boven - tot Benny Lookworst & De Gekookte Hespen (culinair voorstel van de gitarist). We hadden The Rubber Johnny's kunnen heten of Boterkoeken Met Mayonaise ; in de soft-erotische sfeer : Two Vaginas en 1 pintje of in de psychofarmaceutische : Xanax En De Prozacs.
Het werd uiteindelijk Hum of Venice, letterlijk 'Gebrul van Venetië'. Poëtisch een meerwaarde vonden we.
Tien jaar later bestaat Hum of Venice nog steeds, maar dan zonder mij. Ze ploeteren, strijden voort, timmeren aan de weg net als de wat bekendere Dandy Davy -uw dienaar die jongstleden op Facebook terecht zijn ongenoegen uitte over het megasucces van de 'Belgische popkoning' Milow.
Moge - los van succes of het gebrek ervan - iedere muziekband ter wereld nog veel plezier beleven aan het kiezen van zijn of haar groepsnaam. Het is hen van harte gegund.
(dv)