woensdag 13 augustus 2014

Album review: Wig out at Jagbags - Stephen Malkmus and the Jicks ***

 "There is no castration fear
In a chair
We'll dance...
But no one will dance with us
In this zany town ... "

De openingszin van 'Wowee Zowee's - Pavement's magnum opus - opener 'We dance' deed me als tiener duizelen. Ik wist eerlijk gezegd niet wat ik hoorde. Na die opener kreeg ik nog 50 minuten progrock, freakfolk en streepjes lo-fi die ik niet kon plaatsen. Jàren later staat 'Wowee Zowee' nog altijd in mijn top 5 van beste albums ever. Ergens in de buurt van 'In utero' van Nirvana, dé band van de jaren negentig en sinds 'Smells like Teen Spirit' mijn meest belangrijke rockgroep van mijn bestaan dat grillig verloopt, maar dat wist u. (Een te veel aan) grilligheid deed Pavement de das om, om van enig commercieel succes te kunnen spreken. Neen, de 'slackers' hekelden 'world domination' en wilden niet de opvolgers zijn van het massaal doorgebroken Nirvana.
Na vijf prachtalbums hield het P-bandje het voor bekeken en werd de solocarrière van Stephen J. Malkmus geboren. Minder geslaagd, maar wél zeer degelijk te noemen. Ik geef u, impulsief als ik ben, maar eens aan via onvergetelijke songs aan hoé degelijk. Remember 'Do not feed the (Oyster)' uit 'Pig lib', 'Church on white' op zijn titelloze solodebuut, 'Hopscotch Willie' uit het meesterwerk
'Real emotional trash' en 'Georgeous Georgie', een soortement Kinks revisited, uit 's mans vijfde album 'Mirror traffic'.

Nu zijn zesde plaat, verschenen begin dit jaar - ik schrijf pas een recensie over een plaat die gemiddeld zes maanden oud is - is terug de oude vertrouwde Malkmus. Het genie van de indiepop,
de 'indie Bob Dylan'. Na een elftal luisterbeurten kunnen we nog altijd géén touw vastknopen aan 's mans teksten, maar geloof me, er werd aan gewerkt hoe spontaan de oneliners ook overkomen.

Aftrappen doet hij met zijn Jicks met 'Planetary motion' een synthrocker waar je bij de eerste beluistering niet van opkijkt. Zo weer vergeten , maar schijn bedriegt. Net als alle andere 12 tracks ontwaar je het genie Malkmus. Zéker in het rustpunt van de plaat, 'J Smoov' die zelfs wat jazzy aandoet. Een pareltje.
In 'Rumble at the Rainbo' hoor je een stem schreeuwen " This one's for you, grandad... ", een punkpopliedje. " Can you remember the thrill, and the rush... ", alsook " We are returning to our roots". Heeft de man heimwee ? Is hij nostalgisch ? Malkmus kan een stevig potje rocken, maar altijd op zijn manier. Met prikkeldraad, met tegendraadsheid.

Het weze duidelijk: Malkmus heeft het naar zijn zin nu hij naar Berlijn verhuisd is.
De plaat straalt fun uit, spelplezier.

Verder nog hoogtepunten ? Het tweeluik afsluiters 'Cinnamon and lesbians' ( de single ) en het naar progrock neigende 'Surreal teenagers'. Waar hij het over heeft: geen flauw idee.
Wel een idee van waar hij 'Wig out at Jagbags' opgenomen heeft: in de Ardennen, in de La Chapelle Studios...dat de plaat zowaar een bescheiden Belgisch tintje meegeeft.

Laten we wel zijn: écht verrassen doet Malkmus niet meer, maar hij mag wat mij betreft nog een reeks zeer degelijke platen maken en toevoegen aan zijn vrij indrukwekkend oeuvre. En ons intussen maar bestoken met non-sense waar we de kop wél of niet over breken...

(dv)