maandag 14 oktober 2013

Dat het krakt en spokt...

" Dat het krakt en spokt, het leven " , gaf ik psychotherapeute Linde moedeloos aan. Ik hoefde geen fucking zakdoekjes om mijn tranen te drogen, enkel een goed gesprek kon me er terug bovenop helpen, zei ik tegen Linde die triomfantelijk was teruggekeerd na haar zwangerschapsverlof.
" Kan je ook je gedachte motiveren ? ", vroeg die me. " Ja hoor ", sprak ik, " dat ik daarmee bedoel dat mijn leven blutsen en builen is. " Maar dat is geen motivering, enkel een bevestiging van je bewering dat het leven krakt en spokt, jongen. " " Maar welke motivering wil je ? Het leven krakt en spokt, dat is alles ! " Ik schreeuwde het uit en verliet verbouwereerd het kabinet van Linde.
Ik peinsde...Kraken, spokken, blutsen, builen..., dat is het leven. Niets meer of niets minder.
De talrijke lezertjes van mijn dierbare columns mogen wel eens getrakteerd worden op een positieve noot, sprak de Frank de Boosere in mij, en jawel... Ik keerde terug naar het kabinet van Linde en zei haar: " het leven is mooi! Ik ga er vandaag een lap op geven ! "  " That's the spirit, Caigne! Koffietje ? " Tuurlijk, Linde ! Uw therapie doet deugd, weetjewel ! " Ik nam het bakje troost aan als betrof het een natuurlijk antidepressivum en danste en twerkte tegen de sterren op. Fuck Miley Cyrus! Leve Dandy Caigne! Linde stak een sigaret op en stak haar hand uit. Ze trakteerde mij op een high five en zei : " spokt het, krakt het ? Dans 't gat van uw lief, Dandyyyyy ! "
Na 5 minuutjes was het welletjes volgens Linde en stuurde ze me de laan uit. Ik stak op en stuurde nietsvermoedend een vriendschapsverzoek op Facebook. Een drietal dagen later ontving ik volgende boodschap: " Ik kan je vriend niet zijn op Facebook, wij hebben een professionele relatie, x " En dan toch die kus, dacht ik!
Het dansen, twerken en roken ten spijt, eindigde ons fijn momentje in mineur. Linde en ik: het kon nooit wat worden.
Op de volgende afspraak tussen ons was het business as usual...Een obligaat gesprekje over het leven zelve met haar valkuilen. Na de sessie vroeg ik Linde om wat Kleenex. Ik verbeet mijn ontgoocheling en wandelde het eerste het beste café binnen. Neergezeten op een barkruk die wat krakte en spokte, stak ik een betoog af tegen de barvrouw dat werkelijk nergens op sloeg en er waren ook geen bakjes troost of zakdoekjes. Ik huilde vanbinnen en wenkte de barvrouw. Ik vroeg die om mijn nieuwe vriend op Facebook te worden. Ze bevestigde het verzoek. Ik was toen, geloof ik, een beetje gelukkig...

(dv)