Vitaal

Ik bevond me op een bankje in het Roeselaarse. Een man van middelbare leeftijd zat naast me aan zijn sigaar te sleuren.

Ik vroeg me af of wij ons leven in eigen handen hebben of als ons lost vastligt.
Menig toogfilosoof zou er wel raad mee weten, dacht ik. Die zou deze bedenking als een tussen-
doortje beschouwen.
Lotsbestemming of niet, deze rakker gaat ermee door. Waarmee dan ?
Met zijn leven in eigen handen te hebben, voor minder gaat-ie niet.
Ook al blijven de kwelduivels de kop opsteken, " we zullen doorgaan, we zullen doorgaan..."

De man naast me onderbrak mijn mijmering en zei : " ik ben kleurenblind, maar ik neem aan dat
u roodharig bent. Klopt dat ? "
" Ja hoor ", repliceerde ik.
Hij begon een boeiend betoog af te steken over de vitaliteit en de bijzondere kwaliteiten van de
roodharigen.
Ineens voelde ik me droef te moede. Vitaliteit ? Ik voelde mij als een dode mus !

Ik groette de man en ging mijns weegs. Ik stak een sigaret op en dacht : laten we eens vitaal wezen en ik begon ostentatief de rook te inhaleren en als een gek uit te blazen. Een vreugdedansje zat er evenwel niet in...

(dv)