tag:blogger.com,1999:blog-74334991578280325502024-03-12T19:40:10.539-07:00The Artist Dandy Davydandy davyhttp://www.blogger.com/profile/04234782956696244824noreply@blogger.comBlogger254125tag:blogger.com,1999:blog-7433499157828032550.post-60774748590037627572015-06-09T20:59:00.002-07:002015-06-09T20:59:45.633-07:00De rokende stakker en zijn droommeisjesHet is half drie in de namiddag en ik word wat sentimenteel door het op Radio 2 gedraaide nummer<br />
'This is the life' van de Schotse Amy McDonald. Ik word plots teruggeslingerd naar het jaar 2008 dat de ene opname na de andere met zich meebracht. Nochtans...ik voelde me behoorlijk gelukkig. De zwaarte van de depressie werd hoegenaamd lichter en er was eindelijk wéér iets om naar uit te kijken.<br />
<br /><br />
Nu, zeven jaar later, ben ik op een of andere manier redelijk gelukkig, al ben ik nog altijd géén fuifnummer. Het woord alleen al, fuifnummer, met als synoniem feestneus: ach, hou op! Ik ben al dankbaar dat dit jaar wat stabiel verloopt en dat ik met enig gerust gemoed de weekends kan verwelkomen.<br />
Het is me het jaartje wel. Weinig aan de hand, weinig 'issues' en ik ben zelfs in staat de maandagblues wat draaglijker te maken. Enkel dat verrekte slaaptekort nu nog retourneren of hoe héét dat ?<br />
Maar in zomerse perioden is het, ondanks het slaapgebrek, aardig dromen. Over schattige meisjes met appelronde borstjes. Niet zelden een horde meiden troept zich samen en schaart zich rondom mij. Niet zelden zonder écht gangbare reden. Weet ik véél wat de omstandigheden zijn.<br />
Vannacht was het wéér van dattum. Ook al eindigde mijn nachtelijk geflirt met een anti-climax. Het bijzonder leuk ogende meisje gaf me een klap op mijn gezicht toen ik haar op de mond kuste. Het waren nochtans zalige beelden. We waanden ons in een onbestemd pittoresk caféétje waar performances doorgingen. De meisjes waren in eerste instantie wat terughoudend maar al snel bleken ze één en al oor voor mijn verhalen. De performances, échter, deden hun interesse voor mij afnemen.<br />
Dat is zowat wat ik herinner uit die droom. Of zo'n droom ook werkelijkheid kan worden, vraagt u zich, met mij af ? Sowieso: hoe meer meisjes rondom mij, hoe méér vreugde. Al mogen ze in de realiteit beslist wat meer roken. Rust er trouwens een rookverbod in mijn dromen ? Of is er sprake van droommeisjes die zich zorgen maken over de veroudering van hun huid door het vele roken ?<br />
<br /><br />
Intussen paf ik er op los. En zit dit volgaarne neer te schrijven, terwijl nu een fiftiesdeuntje door de boxen knalt. Trompetten die gitaren overstemmen, de zang die lijkt gezongen worden door een knaap die zich lijkt te omringen door horden meisjes én een drums die lekker rolt. <br />
<br /><br />
Afspraak op de Gentse Feesten, meisjes ? Al bent u slechts met twee: ik bied u mijn Lucky Strikes aan en u maakt mij de gelukkigste oud-Gentenaar.<br />
<br /><br />
Oud-Gentenaar ? Ik voel me misschien wel oud, dat verrekte slaaptekort!, maar nog net fris genoeg in Gent om rokende meisjes te aanschouwen en te entertainen. 'This is the life': hopelijk eens een mooie, zachtaardige zomer voor DD, de stakker snakt er naar...<br />
<br /><br />
<br /> And you’re singing the songs<br /> Thinking this is the life<br /> And you wake up in the morning<br /> And your head feels twice the size<br /> Where you gonna go?<br /> Where you gonna go?<br /> Where you gonna sleep tonight?<br />
<br /><br />
(dv)dandy davyhttp://www.blogger.com/profile/04234782956696244824noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7433499157828032550.post-85616404642351934682014-12-09T03:34:00.000-08:002014-12-09T03:34:40.826-08:00In memoriam Luc De Vos: (tekst Christophe Vekeman)Beste Luc,<br />
In de reacties en de In Memoriams die er de afgelopen week zijn verschenen kwam het regelmatig ter sprake: je zo opvallende talent voor zelfrelativering, de volslagen afwezigheid van enige neiging tot grootspraak in je karakter, het feit dat je de loftrompet altijd binnen handbereik hield, maar ze nooit over jezelf stak. Pratend over jezelf en je werk, maakte je consequent van de verkleinvorm gebruik: je deed optredentjes, want je speelde in een groepje, waarmee je liedjes bracht, en was je daar niet mee bezig, dan wijdde je je aandacht wel aan het schrijven van een columnpje. Je schreef ook boekjes, Paddenkoppenland bijvoorbeeld, met daarin een minieme bijrol weggelegd voor een warempel in een Zweedse jeugdfilm opduikend ‘vosje’.<br />
Toch gaf je nooit de indruk vals bescheiden te zijn. Je was te lustig en te zuchtig en te gretig, te levenshongerig, te rock-‘n-roll, te luid en te eerlijk om vals bescheiden te wezen. Je wist wat je waard was. Natuurlijk wist je dat. Natuurlijk ben je niet verrast door alle liefde die je zo massaal wordt toegedragen nu, nu ronduit alle woorden verkleinwoordjes zijn, klein en zelfs futiel in vergelijking met het zeer grote verdriet dat wij ermee proberen uit te drukken.<br />
Een aantal jaar geleden mocht ik op de voorstelling van je roman De volksmacht de gelegenheidstoespraak verzorgen, waarin ik onder meer beweerde dat je volstrekt onvergelijkbaar was, one of a kind, echt volkomen uniek. “Des te vreemder,” zo voegde ik eraan toe, “des te vreemder is het dat het er vaak de schijn van heeft dat er wel pakweg twintig Luc de Vossen zijn: een die dag in dag uit fulltime fluitend langs de Gentse grachten flaneert, een die de spil vormt van het doldriest tollende nachtleven in onze stad, een die avond na avond doorheen de voltallige lage landen zinderende rockperformances verzorgt, een die gezellig thuis zijn kind zit op te voeden, een die voor velen de reden is om toch af en toe nog eens naar zo’n lullige Vlaamse praatshow op de televisie te kijken, en onder heel wat anderen ten slotte ook nog een die persoonlijk mijn favoriete Vos is: hij die zijn columns en zijn boeken schrijft.”<br />
De tijden zijn veranderd, Luc, ik moet mezelf corrigeren. Mijn favoriete Vos schrijft evenmin columns en boeken als dat hij in Zweedse jeugdfilms meespeelt. Je was volstrekt onvergelijkbaar, en op een zeer zeldzame wijze uniek, inderdaad, – maar dan heb ik het niet, vandaag, misschien morgen weer wel, over je buitengewone literaire talenten, over je muzikale begaafdheid, over je cameragenieke uitstraling, je heerlijke, melige humor, je zwemkunsten, je kookkunsten of het nogal overrompelende tempo waarin je anderhalve kilo mosselen met friet naar binnen kon spelen, nee, dan wil ik het nu, vandaag, specifiek hebben over je barmhartige, ingoede inborst en je weergaloos beminnelijke, hoogstaande persoonlijkheid.<br />
Nooit, in de vijftien jaar dat wij elkaar hebben gekend, heb ik mij ook maar een seconde geërgerd aan iets wat je deed of zei, of dat nu op de televisie of op een podium of in ons persoonlijke contact was. Je was geen heilige, dat niet, maar je gaf je louter over, zeg maar, aan de sympathieke zonden, de naam van zonde amper waard. God weet dat hoe troebel je geest soms ook zijn mocht, je ziel steeds even zuiver bleef, God weet dat er geen spoor van kwaad in je schuilde, en zelfs de grootste lasteraar zou diep in zijn verbeelding moeten tasten teneinde iets slechts over jou te kunnen verzinnen.<br />
De laatste keer dat ik je zag, op weg naar en van de Boekenbeurs in Antwerpen, grapte en grolde je als vanouds, en zong je met luider stem een paar hits van genaamde Cat Stevens, want die was je – of die was één van de wel twintig Luc De Vossen waaruit je bestond – net voordien gaan bekijken in Vorst, maar vooral, en dat is wel het meest typerende, sprak je in ernst en zorgelijk je onbegrip uit over het feit dat er in een beschaafde stad als Gent, in de tegenwoordige tijd, nog steeds zoiets verderfelijks als prostitutie en het bijbehorende vrouwenleed wordt gedoogd. Ik had het in geen jaren meegemaakt dat iemand dit onderwerp op de kaart der conversatie plaatste, maar je verontwaardiging was diep en dringend. Er wordt dezer dagen vaak gesproken over je gevoel voor ironie, en dat is uiteraard terecht. Maar als je iets was, dan was je vooral toch niet cynisch.<br />
Eén van mijn lievelingsgeluiden op deze wereld was het geluid van je lach – niemand kon zich zo aanstekelijk bescheuren als jij. Je lachte vaak en graag, dwars tegen je aangeboren weemoed in, en je lach klonk telkens weer alsof je ook zelf genoot van het feit dat je lachte. Alsof je had gevochten voor je lach, en nu je overwinning vierde. Je was niet van nature uit allerlichtvoetigst, je bent niet euforisch ter wereld gekomen, maar je slaagde er dag in dag uit in, torenhoog boven jezelf uit te stijgen, en de enige mensen voor wie je werkelijk minachting voelde, waren zij die klagen en zuchten en zeuren om niets. Jij was opgewekt uit principe, je noemde het ‘onze taak om gelukkig te zijn’, en geluk was wat je zelf zonder te versagen, schijnbaar onvermoeibaar najoeg, en geluk was wat je bracht in de levens van ons allemaal.<br />
Je was en zal blijven een voorbeeld, een voorbeeld van hoe het moet en van hoe het zou moeten, een schoolvoorbeeld van een – met hoofdletters, en in de hoogste betekenis van het woord – Goed Mens. Iemand met een hart dat groot genoeg was voor het voltallige mensdom om in te wonen. Die de toekomst als een kans zag die geen mens mocht laten liggen. Iemand die zonder voorbehoud het beste wilde maken, niet enkel van zijn eigen leven, maar van deze hele wereld. Iemand die kwetsbaar en gekwetst was, maar er vooral toch voor gezorgd heeft dat wij nu, vandaag, in eer en geweten elkaar kunnen troosten door te zeggen: “Jongens, hij heeft toch een enorme hoop lol getrapt.”<br />
Je was schitterend, Luc, makker, baby, je schitterde. Je was een fantastische liefhebber van je prachtige vrouw Sandra en van Bruno, je zoon op wie je zo trots was, en je leven was voor mij en talloze, talloze mensen een groot en geweldig geschenk, dat wij zullen koesteren zolang wij koesteren kunnen. Ik ben het niet gewend – en ik wil er ook allesbehalve een gewoonte van maken – om in naam van een volledig volk te spreken, maar wij zijn behalve verdrietig ook blij, geloof me, en wij zijn gelukkig, en wij zijn dankbaar, voor je optredentjes en je liedjes en je columnpjes en boekjes, vosje, voor je magistrale kunst, voor je vriendschap en je liefde, en in één woord: voor je leven. Het was perfect zoals het was. Het had langer moeten duren, maar het had niet beter gekund.<br />
Christophe Vekemandandy davyhttp://www.blogger.com/profile/04234782956696244824noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7433499157828032550.post-61698418801094457222014-11-04T09:57:00.000-08:002014-11-04T09:57:20.807-08:00Midnight in Roeselare" Prettige herfstvakantie toegewenst, Linde " ! , sprak ik tot psychotherapeute Linde en ik verliet haar kabinet. Ik kon maar niet zwijgen over Woody Allen's 'Midnight in Paris', de prachtfilm die ik laatst zag. <br />
Het meesterwerkje handelt over Gil (een schitterende Owen Wilson) die met zijn verloofde naar Parijs trekt, en zijn roman over een 'nostalgiewinkel' daar wil afwerken. Al gauw verliest hij zijn interesse in zijn toekomstige vrouw daar hij liever schuinsmarcheert en rondflaneert in het prachtige Parijs. Hij ontmoet bekende jaren-twintig-kunstenaars als Bunuel, Picasso, Dali en wordt op slag verliefd op het nachtleven in de stad van het Licht. Hij voelt zich eveneens aangetrokken tot de bloedmooie Adriana, een meisje met meerdere minnaars. <br />
De vader van zijn verloofde huurt een privé-detective in om Gil's nachtelijke escapades te volgen...<br />
<br />
Het visueel erg sterk kijkstuk doet me terugdenken aan het Gentse nachtleven anno 2006 waarbij ik me vaak beroesde en de geneugten des levens in de praktijk omzette. Drinken, roken, flirten...een tijd die ik nooit of te nimmer vergeet.<br />
Net als Gil waagde ik mij toendertijd aan een roman.<br />Ik ontmoette in Gent géén Scott Fitzgerald of Toulouse-de-Lautrec maar mocht wél van het gezelschap genieten van een kransje kleurrijke figuren.<br />
Ik dacht er die nacht in Roeselare met weemoed aan terug en betrapte mij er op dat ik vaak nostalgisch ben. " Een nostalgiewinkel beginnen, is dat niets voor u ? " , vroeg Linde me eerder die dag al. Ach, naïef meisje...<br />
En wat betreft Parijs: kan ik iemand vragen, bij voorkeur een jonkvrouw, om met Kerstmis de Stad van het Licht te bezoeken en ons te beroezen ? Tot oudejaarsavond. Dan vlieg ik terug naar Roeselare of Houthulst waar de droom nog even nazindert en me zin doet krijgen in 2015. Aftellen naar een nieuw jaar en deze keer mét volle goesting. Net voldoende goesting om in 2015 weer de hopeloze nostalgicus uit te hangen...<br />
<br />
<br />
(dv)dandy davyhttp://www.blogger.com/profile/04234782956696244824noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7433499157828032550.post-51829887235079424402014-08-13T10:00:00.003-07:002014-08-13T10:00:44.123-07:00Album review: Wig out at Jagbags - Stephen Malkmus and the Jicks *** "There is no castration fear<br />In a chair<br />We'll dance...<br />But no one will dance with us<br />In this zany town ... "<br />
<br />
De openingszin van 'Wowee Zowee's - Pavement's magnum opus - opener 'We dance' deed me als tiener duizelen. Ik wist eerlijk gezegd niet wat ik hoorde. Na die opener kreeg ik nog 50 minuten progrock, freakfolk en streepjes lo-fi die ik niet kon plaatsen. Jàren later staat 'Wowee Zowee' nog altijd in mijn top 5 van beste albums ever. Ergens in de buurt van 'In utero' van Nirvana, dé band van de jaren negentig en sinds 'Smells like Teen Spirit' mijn meest belangrijke rockgroep van mijn bestaan dat grillig verloopt, maar dat wist u. (Een te veel aan) grilligheid deed Pavement de das om, om van enig commercieel succes te kunnen spreken. Neen, de 'slackers' hekelden 'world domination' en wilden niet de opvolgers zijn van het massaal doorgebroken Nirvana.<br />Na vijf prachtalbums hield het P-bandje het voor bekeken en werd de solocarrière van Stephen J. Malkmus geboren. Minder geslaagd, maar wél zeer degelijk te noemen. Ik geef u, impulsief als ik ben, maar eens aan via onvergetelijke songs aan hoé degelijk. Remember 'Do not feed the (Oyster)' uit 'Pig lib', 'Church on white' op zijn titelloze solodebuut, 'Hopscotch Willie' uit het meesterwerk<br />
'Real emotional trash' en 'Georgeous Georgie', een soortement Kinks revisited, uit 's mans vijfde album 'Mirror traffic'.<br />
<br />
Nu zijn zesde plaat, verschenen begin dit jaar - ik schrijf pas een recensie over een plaat die gemiddeld zes maanden oud is - is terug de oude vertrouwde Malkmus. Het genie van de indiepop,<br />
de 'indie Bob Dylan'. Na een elftal luisterbeurten kunnen we nog altijd géén touw vastknopen aan 's mans teksten, maar geloof me, er werd aan gewerkt hoe spontaan de oneliners ook overkomen.<br />
<br />
Aftrappen doet hij met zijn Jicks met 'Planetary motion' een synthrocker waar je bij de eerste beluistering niet van opkijkt. Zo weer vergeten , maar schijn bedriegt. Net als alle andere 12 tracks ontwaar je het genie Malkmus. Zéker in het rustpunt van de plaat, 'J Smoov' die zelfs wat jazzy aandoet. Een pareltje.<br />
In 'Rumble at the Rainbo' hoor je een stem schreeuwen " This one's for you, grandad... ", een punkpopliedje. " Can you remember the thrill, and the rush... ", alsook " We are returning to our roots". Heeft de man heimwee ? Is hij nostalgisch ? Malkmus kan een stevig potje rocken, maar altijd op zijn manier. Met prikkeldraad, met tegendraadsheid.<br /><br />Het weze duidelijk: Malkmus heeft het naar zijn zin nu hij naar Berlijn verhuisd is. <br />
De plaat straalt fun uit, spelplezier.<br />
<br />
Verder nog hoogtepunten ? Het tweeluik afsluiters 'Cinnamon and lesbians' ( de single ) en het naar progrock neigende 'Surreal teenagers'. Waar hij het over heeft: geen flauw idee. <br />
Wel een idee van waar hij 'Wig out at Jagbags' opgenomen heeft: in de Ardennen, in de La Chapelle Studios...dat de plaat zowaar een bescheiden Belgisch tintje meegeeft. <br />
<br />
Laten we wel zijn: écht verrassen doet Malkmus niet meer, maar hij mag wat mij betreft nog een reeks zeer degelijke platen maken en toevoegen aan zijn vrij indrukwekkend oeuvre. En ons intussen maar bestoken met non-sense waar we de kop wél of niet over breken...<br />
<br />
(dv)dandy davyhttp://www.blogger.com/profile/04234782956696244824noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7433499157828032550.post-47498860283738532002014-06-19T09:50:00.002-07:002014-06-19T09:50:28.084-07:00The road to nowhere...Wat nu wéér gezeikt ?!! In een wereld die zo bekend staat om zijn menselijkheid, hahahaaaaa, sta ik in een hoekje te blèren om de Weltschmerz. Waar gaat dit heen, in godsnaam ???? En wil iemand die Jennifer Lopez en die verschrikkelijk kaalkop Pitbull eens op een degelijke manier uitleggen dat we als W.K.-anthem toch iets méér willen dan 'Olé Olé'?, zeikerds. Maar wààrom ik dit schrijven neerpen? Dat het goddomme weer die zomer is die in aantocht is en mezelf altijd verlies in zelfkwelling en verveling. De zomers, nooit mijn beste vrienden geweest, mogen van mijn part naar de verdoemenis verheven worden met hun zon en stapelwolken en het gezapige sfeertje van festivals.<br />Maar ik doe mijn best, zoals altijd. Mocht dit ooit niet het geval geweest zijn, had ik nu geen virtuele pen in de hand gehad.<br />Maar ach, wie maalt erom ? Ieder zijn zomer is gepland en gevormd en het ziet er wéér naar uit dat verschaald (of is het verschraald?) bier gemikt wordt naar passanten allerhande, op de Gentse Feesten bijvoorbeeld. Gentse Feesten, inderdaad, met hoofdletter, die sedert het verscheiden van een goeie vriendin nooit meer Feesten zijn.<br />Ach, zeik nou zo niet! Ik hoor het 'Jan' Boskamp zo zeggen. Leuke gozer, die Boskamp die als eerste toegeeft - eindelijk - dat voetbal werkelijk niks voorstelt. Géén reet ! <br />
Dat ik uiteindelijk deze zomer terug zal overleven, hoeft niet luidop gezegd te worden, het is een certitude, ook al ben ik tot tranen toe bewogen en verlies ik mezelf in de slachtofferrol. Slachtoffers zijn we allen, ook al zijn er gezegend met die bijna allesverterende vrolijkheid. Ikzelf weet niet waar ik nog vrolijk over zou moeten wezen of het zou die 'chick' zijn in de bib van Roeselare wiens dijen ik zelf eens zou willen masseren met oriëntaalse zalf of zo. Of zo, the road to nowhere. Wéér drie maanden op de tanden bijten en dan uitpakken met mijn herfstpakje. Tegen dan zijn de Rode Duivels wereldkampioen en wurgt Bart De Wever weer een stuk of wat marathons uit zijn stugge lijf. <br />Om dan toch, ten slotte, van de zomer te kunnen genieten, stel ik voor dat het dit keer non-alcoholisch gebeurt om alle mensen die alcohol genieten eens gade te slaan. Zo gaat dat, in mijn leven, alles gade slaan, en me daarover tevreden stemmen. Gelukkig ben ik misschien niet, maar tevredenheid hoort wel , nog nét, tot mijn beste vrienden. In deze 'road to nowhere' ben ik iedereens vriend en mocht ik al vijanden hebben, ik omarm ze. Zo ben ik...nowhere, nergens en overal...<br />
<br />
(dv)dandy davyhttp://www.blogger.com/profile/04234782956696244824noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7433499157828032550.post-52421504649555409992014-04-01T09:11:00.000-07:002014-04-01T09:11:16.599-07:00Het einde der buldergelach: einde van een anti-komiekDandy Davy, althans de komiek, is niet meer. Na dertien jaar (!) in de marge van de standup gefigureerd te hebben, heeft de 34 jaar oude <em>Westfluut</em> beslist ermee op te houden. Dit kon een kloek begin van een krantenartikel geweest zijn, maar de kranten doen niet aan randanimatie. Als je met iets ophoudt, ben je ook aan een nieuw hoofdstuk toe, dacht ik daarnet op het terras van café Moustache. Maar welk nieuw hoofdstuk zou ik moeten aansnijden, beste ? Dat ik me nu plots overgeef aan straatmadeliefjes ??? Geenszins! Ik geef me over aan filosofie door de eeuwen heen en het schrijven van een biografie over Eden Hazard. Dat kranten dààr eens over berichten!<br />
Ach, Dandy Davy haters aller lande, ze zullen niet eens omkijken naar de anti-ster. De man, de trashy weirdo die ooit eens een banaan propte in zijn aarshol in het bijzijn van een voltallig 123-Comedy-Club-publiek, doet van <em>'' Something in the way, ummmmm, something in the way, ummmmm... " </em>en lacht zich een bult. Nee, laat Bart Vanneste in de huid van toogfilosoof Freddy De Vadder maar twijfelen, laat Gunter Lamoot Uw beste vriend blijven en Wim Helsen op zijn eigen onnavolgbare wijze zich maar een weg banen tussen retorica en nonsens. Ik gun het hen van harte!<br />
<br />
De lach, die alomtegenwoordige lach ,is, toegegeven, ùe het klimmen der jaren niet meer de bulderlach van weleer want na 34 jaar vol lief en veel leed is er wat bitterheid mee gemoeid. Of denkt u dat ik met graagte die banaan in mijn aarshol heb gepropt destijds ??? <br />
Nee, serieus. Standup heeft me doen <em>spugen </em>van het lachen, gieren en brullen en me mede door anti-komiek Andy Kaufman laten meevoeren in een unieke wereld. Maar eens stopt het, <em>I swear I don't have a gun</em>, het einde der buldergelach, althans langs mijn zijde. Wie weet kruip ik in een zatte bui eens terug het podium op als Freddy De Vadder te veel getwijfeld heeft...<br />
<br />
(dv)dandy davyhttp://www.blogger.com/profile/04234782956696244824noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7433499157828032550.post-20301834032896926332014-03-04T08:39:00.001-08:002014-03-04T08:39:24.221-08:00Een nieuwe lente...Het kwam me voor dat ik terug behoorlijk angstig was in die vermaledijde bibliotheek te Roeselare, de stad waar ik geboren ben. Het is er nochtans fijn toeven in dat nieuwbakken Kenniscentrum.<br />Je ontmoet er youngsters die de schooltaak van de dag afwerken, ouderen die snuisteren in de Financieel-Economische Tijd (wie zijn die mensen ?) en een stuk of wat literatuurfanaten die hun heil zoeken in thrillers, drama's of familiekronieken. Ikzelf pluk de dag in de bib. Een taart met koffie pik ik mee alsook de altijd onverantwoord interessante De Standaard met haar schitterende weekendbijlage. Ik las in een interview met Admiral Freebee Charles Bukowski's grafschrift 'Don't try ' . Ik als voormalige uitdager, try-outer avant-la-lettre was geschokt. Het beetje lente dat ik toen voelde, verdween als sneeuw voor de zon en de herfstdepressie lag terug op de loer.<br />
Ziedaar de avonturen van een niet zo modale Jan Modaal in een -en dat méén ik - schitterende bibliotheek te Roeselare.<br />
Hoe die verdomde avond op mijn rommelige studio nog door te brengen ? Vanzelfsprekend peinzend tot het pijn doet. Een nieuwe lente is aangebroken, maar zelf lig ik nog overhoop met dat herfst-grijze<br />
gevoel in de leden. Een nieuwe lente, écht ? Duizend terrassen in Rome ? Ik weet het nog niet. Het liefst toer ik onopvallend en niet vrij van angst rond door stoffige boeken van dode schrijvers die me met strenge blik aankijken alsof ik een minkukel ben. Verwarrende tijden, maar ook die brengt (dv) met graagte door...<br />
<br />
<br />
(dv)dandy davyhttp://www.blogger.com/profile/04234782956696244824noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7433499157828032550.post-82036837235464887792014-01-28T08:53:00.000-08:002014-01-28T08:53:16.371-08:00AngstkloterijHoe is het nog met Dandy Davy ? Een vraag die bij tijd en wijle gesteld wordt en geen mens die het antwoord kent...Maar goed ook, bedacht ik toen ik de bibliotheek alweder verliet met ademtekort.<br />Wat is dat toch met die openbare ruimtes en 'inzinkjes' ? Geen touw aan vast te knopen. Angstaanvallen zijn mijn deel en dat zal zo zijn tot het einde van mijn tijd(en). Stel je voor dat ik nog eens terugkom na mijn dood, dan wens ik de mensen die mij mijn hele levenlang hebben getreiterd, zware angstaanvallen en tal van depressies toe. <br />
Geen mens die het weet. Hoe ik toch dat verdomde halfuurtje zo moest afzien in de bib waar nochtans mooie meiden hun opdracht voor school zorgvuldig pleegden. En graag had ik nog gezegd tegen het bibliotheekassistentje dat ze mooie ogen had en ik graag had gehad dat ze eens tussen mijn dijen wreef, maar dat heb je als je aan de grond staat genageld van angst: er komt geen zinnig woord meer uit. Al kan het ook aan de communicatiegestoorde samenleving liggen waar ik toevallig ben terecht gekomen, een samenlevinkje dat tot nader orde toch 1tje is om te communiceren, tiens!<br />
Niet zo in deze wrede wereld waar men liever pleegt te chatten met elkaar op dat onvermijdelijke Facebook, verdomme!<br />
Maar kom, het gaat wel. Er zijn een aantal mensen die ik mag in mijn leven. En zoals dat gaat met onvoorwaardelijke vriendschap of liefde, supporter ik levenslang voor die mensen die mij dierbaar zijn. Als het aan mij ligt, geef ik een machtig feest ter gelegenheid van alle mensen die mij enorm genegen zijn, al is de hele kloterij dat ik dat bericht op Facebook moet plaatsen. Handig dat wél, maar hoe vind ik het mooie bibliotheekassistentje van daarnet ? Zij, enkel zij, mag de hele avond met haar tedere handjes tussen mijn dijen wrijven en me beschermen als ik weer angstig word. Zij, enkel zij...En dan vertel ik over schrijvers als Samuel Beckett en de volksschrijver Brusselmans die zich vast en zeker nog geregeld afvraagt hoe het nog is met Dandy Davy. Al is hij té angstig om zich dat in het openbaar af te vragen...Angst : de ordeverstoorder van de vreugde.<br />
<br />
(dv)dandy davyhttp://www.blogger.com/profile/04234782956696244824noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7433499157828032550.post-34529289657219334522013-12-23T09:45:00.002-08:002013-12-23T09:45:48.822-08:002013 : het soms sympathieke jaaroverzicht door senior dandy..." Goeiemorgen zonder zorgen " , hoorde ik op dinsdag 3 december een dame op leeftijd enthousiast brullen tegen haar trawanten in een niet nader vernoemde bar. Fout, trut! , dacht ik toen. Dit is Horrible Tuesday morning part 936 . Ik sms'te Mijn Dierbare dat ik me heel erg slecht voelde toen, waarop ze reageerde : " We all love you, Dandy Davy ! " That's the spirit! Om de haverklap veranderde het loden gevoel in mijn kop in een lichtjes onweerstaanbare lichtheid van heb ik je daar.<br />
Die strijd had ik weer eens overwonnen! En moge dat de teneur zijn van een wat onopvallend 2013 : dat - hoe zwaar het leven ook moge zijn - de dandy zegeviert. Ik dreigde vanaf 4 december mijn omstaanders ook een 'goeiemorgen zonder zorgen' toe te schreeuwen, maar ik hield me wijselijk in teneinde geen mal figuur te slaan.<br />
Ach, ik heb slechtere jaren gekend. Het was weer zo'n jaar van net niét/net wél. Geheel in vorm tijdens een winters voorjaar en vanaf mei langzaam in een dal beland, maar genoeg over mezelf : hoe was het met u ?! Uitstekend, zo te zien én te lezen op uw overmate boeiende statusupdates op dat onvermijdelijke Facebook. <br />
Ik kan het ook hebben over die schandelijke GAS-boetes, koning Filip, de politieke en andere aardverschuivingen, de nieuwe bril van lul Alexander de Croo - of bleef hij bij zijn ouwe ? - maar dat laat ik wijselijk over aan die dwaze Geert Hoste die zomaar mijn scherm lijkt te kwellen. Ik krijg het vliegend schijt van dat stukje mimespeler.<br />
Wie helaas geheel is neergezegen en niet meer is opgestaan is (pdw), voluit Patrick De Witte, die mij in een ver verleden het nummer van mijn psychiater vroeg na het bekijken van mijn doldwaze act in dat doldwaze Comedy Casino Cup. RIP Patrick, 'little 'ole me'...Snif...Volgend jaar een tribute voor (pdw): voorwaar sympathiek. Om dit soms sympathieke jaaroverzicht verder te zettten, een bedenking. Wie anders dan Lou Reed legde het bijltje erbij neer en ik kan alleen maar denken dat ik liever had dat het Mick Jagger of Keith Richards was. Niét dat ik die olijke songsmids dood wens of zo, maar ik heb Lou muzikaal altijd hoger ingeschat dan die andere twee. Zonder The Velvet Underground géén spannende rock'n'roll vanaf 1966, néh!<br />
Uit Poperinge, amper 35, is helaas ons Thomas Blondeau ontvallen. De schrijver- criticus zijn oeuvre is me totaal vreemd, maar als een dertiger overlijdt, voel ik me week en ziek...<br />
Ziek wàs ik midden juli toen ik me aanmeldde aan de Spoeddienst en Mijn Dierbare hierover half snikkend inlichtte.<br />
Een ongezellige, chaotische twee weken later was het alweder een pijnlijk feit: de zomer was kut!<br />
Het najaar daarentegen weer veelbelovend/ Op de Tuin der Lusten trakteerde Uw dienaar het selecte publiek op een gesmaakt optreden. Een hevig aangeschoten publiek, dat wél, dat Dandy ophemelde dat het een lieve lust was.<br />
Geheel nuchter bekeek ik 'Eigen kweek', zowaar van het grappigste dat ik dit jaar op mijn beeldbuis zag. Maar het leven speelt zich vooral af tussen de oren en dat beviel me wel in 2013 dat kan geboekstaafd staan als een jaar zonder al te veel avontuur, met weinig dampende dameslijven die zich aandienden. <br />
Als vanouds, oud zeer. Oude dromen niet ingelost maar uitgesteld. En dat oeverloos gefilosofeer, dat tot weinig leidt, me ook dit jaar veel plezier verschafte.<br />
<br />
Terug naar Horrible Tuesday part 936 . De 'huisdichter van Roeselare' zeeg figuurlijk neer maar stond al snel weer op. Zag the Bony King of Nowhere en Madensuyu als Belgische trots(en) gloriëren en mag zich in een 'Eiland'kenner noemen.<br />Ik ben met 2013 niet veel wijzer geworden - of wat dacht u - maar laat dat net niet de bedoeling zijn. Dat we met 2014 dat in onze nek staat te hijgen, gewoon voortdoen en verder niet te veel praatjes moeten hebben.<br /><br />Laten we besluiten met een wijsheid : " Het Leven is een Tuin der Lusten waar enkel Mijn Dierbare mij een goeiemorgen zonder zorgen mag toewensen... " ( " she's a goooooooooood girl...! " )<br />
<br />
<br />
Prettige kerst en tot volgend jaar!<br />
<br />
(dv)dandy davyhttp://www.blogger.com/profile/04234782956696244824noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7433499157828032550.post-59610667018570591892013-11-26T08:34:00.000-08:002013-11-26T08:34:16.252-08:00Voorwoord, jaaroverzicht 2013: 2069Kunnen de mensen nog wel schrijven, vraag ik me bij tijd en wijle af in deze haastige Twittertijden.<br />
Niet dat ik me veel afvraag de laatste tijden, heden is het aftellen geblazen naar kerst en nieuw, en dat maakt mijn vraag of de mensen überhaupt nog wel kunnen schrijven geheel overbodig. <br />
Of het een goed jaar is geweest, vraag ik me wél af . Hangt ervan af hoe de wind zat : nu eens stil en afzijdig dan weer stormachtig en angstaanjagend. Want wie zonder Angst leeft, is niet menselijk.<br />Met andere woorden : niks nieuws onder de zon. Géén nieuwe Liefde met Evelyn, Anneke of Maité, géén ijzersterke verhalen, geen wereldschokkende veranderingen. En laat dat net nu de sterkte van 2013 zijn. Dat alles bij het oude bleef. Géén jaar om snel te vergeten. Het jaar van de heropbouw, en gebouwd werd er, tegen de sterren op zelfs. Het bouwen aan geluk voorop, dat nog duurt tot 2069, het jaar waar een stokoude en uitgebluste Hanne Decoutere mijn overlijden zal bekendmaken. Of dat vooraan het journaal zal zitten hangt af van de mate waarin de heropbouw succes zal hebben gekend.<br />
<br />
Ach, ik word een voetnootje der menselijke historie met hier en daar een Evelyntje en een Maitéétje, maar zonder uitzonderlijk bestaan. Dat belooft voor mijn nakend jaaroverzicht dat binnen een aantal weken wordt gepubliceerd. Ik hef alvast mijn RodenbachVintageglas. Mee-heffen, of schrijf je dat zonder -teken????, is de boodschap. Nu dat de jolige slash treurige Brusselmans, wie ik hoog acht, de deerne van zijn leven heeft gevonden, zijn Magnifiek Meisje, zal DD in no time zijn Ware aan zijn degen rijgen (of zoiets, ik zei het al, de RodenbachVintage is géén kattenpis). <br />
<br />
Tot binnenkort, xje Davydandy davyhttp://www.blogger.com/profile/04234782956696244824noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7433499157828032550.post-66244691726625810412013-10-14T10:45:00.000-07:002013-10-14T10:45:54.270-07:00Dat het krakt en spokt..." Dat het krakt en spokt, het leven " , gaf ik psychotherapeute Linde moedeloos aan. Ik hoefde geen fucking zakdoekjes om mijn tranen te drogen, enkel een goed gesprek kon me er terug bovenop helpen, zei ik tegen Linde die triomfantelijk was teruggekeerd na haar zwangerschapsverlof.<br />" Kan je ook je gedachte motiveren ? ", vroeg die me. " Ja hoor ", sprak ik, " dat ik daarmee bedoel dat mijn leven blutsen en builen is. " Maar dat is geen motivering, enkel een bevestiging van je bewering dat het leven krakt en spokt, jongen. " " Maar welke motivering wil je ? Het leven krakt en spokt, dat is alles ! " Ik schreeuwde het uit en verliet verbouwereerd het kabinet van Linde. <br />
Ik peinsde...Kraken, spokken, blutsen, builen..., dat is het leven. Niets meer of niets minder.<br />
De talrijke lezertjes van mijn dierbare columns mogen wel eens getrakteerd worden op een positieve noot, sprak de Frank de Boosere in mij, en jawel... Ik keerde terug naar het kabinet van Linde en zei haar: " het leven is mooi! Ik ga er vandaag een lap op geven ! " " That's the spirit, Caigne! Koffietje ? " Tuurlijk, Linde ! Uw therapie doet deugd, weetjewel ! " Ik nam het bakje troost aan als betrof het een natuurlijk antidepressivum en danste en twerkte tegen de sterren op. Fuck Miley Cyrus! Leve Dandy Caigne! Linde stak een sigaret op en stak haar hand uit. Ze trakteerde mij op een high five en zei : " spokt het, krakt het ? Dans 't gat van uw lief, Dandyyyyy ! " <br />
Na 5 minuutjes was het welletjes volgens Linde en stuurde ze me de laan uit. Ik stak op en stuurde nietsvermoedend een vriendschapsverzoek op Facebook. Een drietal dagen later ontving ik volgende boodschap: " Ik kan je vriend niet zijn op Facebook, wij hebben een professionele relatie, x " En dan toch die kus, dacht ik! <br />
Het dansen, twerken en roken ten spijt, eindigde ons fijn momentje in mineur. Linde en ik: het kon nooit wat worden. <br />
Op de volgende afspraak tussen ons was het business as usual...Een obligaat gesprekje over het leven zelve met haar valkuilen. Na de sessie vroeg ik Linde om wat Kleenex. Ik verbeet mijn ontgoocheling en wandelde het eerste het beste café binnen. Neergezeten op een barkruk die wat krakte en spokte, stak ik een betoog af tegen de barvrouw dat werkelijk nergens op sloeg en er waren ook geen bakjes troost of zakdoekjes. Ik huilde vanbinnen en wenkte de barvrouw. Ik vroeg die om mijn nieuwe vriend op Facebook te worden. Ze bevestigde het verzoek. Ik was toen, geloof ik, een beetje gelukkig...<br />
<br />
(dv)dandy davyhttp://www.blogger.com/profile/04234782956696244824noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7433499157828032550.post-14435639530619630042013-09-05T10:24:00.000-07:002013-09-05T10:24:17.670-07:00PLACE TO BE* Wàt een zomer, pleeg ik wel eens te zeggen! Een zomer met een opname, géén cd-opname folks!, maar een twee weken durende, waarlijk fabuleuze 'trip down memory lane' over vergane liefdes, mislukte carrièrezetten en het <em>zot in mijn kop</em>. Want hoezeer ik ook mensen - en ze waren wéér <em>utterly strange </em>deze zomer - wantrouw, vertrouw ik wél op het <em>zot in mijn kop</em>. En wat ben ik blij, o' zo blij, dat het <em>zot in mijn kop</em> heden nog voor verwarring zorgt in mijn met zorg behandelde mini-mensen-<br />
maatschappij die wederom uit de bol ging de voorbije zomer. Want vergéét niét : DD ziet zijn mensen wel degelijk graag ! Of het wederzijds is, moet u zelf maar uitmaken.<br />
Feit is: DD kan niet zonder mensen ook al betreft het pionnetjes op tv die me proberen te entertainen.<br />
En wat voor entertainment heb ik toch wel in mijn maag gesplitst gekregen! 'Punker' Marcel - Arbeid<br />
Adelt! - Vanthilt die mij trakteerde op zijn 'aheum-ha-ha-ha' - uitbarstingen in zijn talkshow met als dieptepunt zijn babbel met de 'controversiële' opperentertainer Paul De Leeuw die enige weken geleden de show stal met zijn indrukwekkende vleesklak én dito uitspraken. Afvoeren dat Hollands<br />
stukje pretentie. Al een geluk dat VTM zo slim was zijn contract niét te verlengen om weer het mooie<br />
weer te maken in 'Manneke Paul'. 'Marcelleke' mag wél blijven op één , al raad ik hem in de toekomst wat méér punkattitude aan. <br />
'1000 Zonnen' heeft me meer aangegrepen. In het prachtige rubriekje 'Place to be' draafden 'speciale'<br />
mensen op die een bijzonder verhaal te vertellen hadden. Uw dienaar mocht ook eens van zijn volgende '3 minutes of fame' proeven - mooi stukje tv, toegegeven - maar hét stukje dat mij van de wijs bracht én een krop in de keel bezorgde, was het schrijnende verhaal van een jong demente vrouw die haar getuigenis deed in het bijzijn van haar lieftallige echtgenoot. Ze vroeg euthanasie aan om haar uit haar Lijden te verlossen...Kippenvel. Ik dacht aan de volgende verzen :<br />
<em>" Now I'm darker than the deepest sea, just hand me down/Give me a place to be " </em>, uit 'Place to be'<br />
van de geniale Nick Drake. ( Natalia vorig jaar in 'The Voice': " Wie is da Nick Drake ? Is die dood ? " TRUT! ) <br />
Iédereen verdient zijn of haar plaatsje; zeker ook de jong demente vrouw: recht in de armen van haar echtgenoot, tot het einde van haar lijden.<br />
Mijn plaats heb ik nog niet gevonden. Roeselare, Houthulst, Gent, of toch Oostende ? Maakt niet uit: het <em>zot in mijn kop</em> zal me de weg wel wijzen, ook al is die bezaaid met hindernissen als 'opnames' in een wereld die best te omschrijven valt als HARD, MOOI maar MEEDOGENLOOS.<br />
<br />
De nazomer is ingezet: het tv-aanbod voegt uit zijn barsten, maar elk bekijkt het vanuit zijn plaats.<br />
Mijn plaats in de nazomer ? In een hoekje van het terras in Café Moustache in Roeselare, waar de mensen nog lief zijn voor elkaar...en 'opname' in een groep vrienden betekent. Op dié manier word ik graag opgenomen. De nazomer kan nu al niet stuk...<br />
<br />
(dv)dandy davyhttp://www.blogger.com/profile/04234782956696244824noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7433499157828032550.post-1940514191388185552013-06-17T11:53:00.001-07:002013-06-17T11:53:55.328-07:00Het bankjeHet bankje... Waar niemand op me wacht. Waar studentinnekes ginnegappen, schateren en op speelse wijze hun middag laten passeren. Ik duld alle gezelschap. Jong en oud, mooi en lelijk, diepzinnig en oppervlakkig. Niets of niemand ontsnapt me, met een klare kijk, heldere geest en sabbelend op een sigaretje neem ik de dingen waar. Al is het niet spectaculair hetgeen wat er zich afspeelt. Ik hààt spektakel! Spektakel is mij niet genegen. Nee, geef mij maar het gekabbel van een riviertje, het gespin van een tijgerkatje of de langzame tred van een wandeling in het bos. En dan van een pepermunttheetje nippen. Sigaretje erbij, de krant doornemen en (dag)boeken volpennen. Niét omdat ik per se iets te vertellen heb, integendeel, ik laat anderen praten. En al is het smalltalk, ik passeer het, laat het sudderen. En dan serveren. Okselfris, kakelvers... Een nieuwe wind. Een nieuw begin.<br /><br />Wanneer het klokslag 13 uur is, zit mijn taak erop. Ik héb genoteerd, gecreëerd. Me geïrriteerd, me gelaafd aan het momentum. Studentinnekes die hun geginnegap ruilen voor een les over het paargedrag bij stokstaartjes, de sinus en de cosinus of de kijk op de Vlaamse Primitieven.<br />Ikzélf was de ultieme schoolmakker. Urenlang kennis vergaren, remediëren, uitspuwen op de Dag des Oordeels : de dag van het examen!<br />
Nu ik dit jaar 15 jaar (!) de caféromantiek omarmd heb, hoef ik mij niet meer uit te sloven op de schoolbanken. Hetgene wat mij uitdaagt, zo rond de middag, is het neerpennen van observaties en gedachten, neergezeten op hét bankje in mijn geboortestad...Waar niemand op me wacht, tenzij dat notitieboekje dat letters, woorden en zinnen vreet.<br />
<br />
(dv)dandy davyhttp://www.blogger.com/profile/04234782956696244824noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7433499157828032550.post-10955780548693773282013-05-23T10:03:00.000-07:002013-05-23T10:03:03.837-07:00EN BIJNA...EN bijna gekapseisd, de kapitein der onnozelhedendoor het barre weer aan huis aangespoeld wachtend op wat vergiffenisvergiffenis van mijn twee katten, Minoe en Pussy,omdat ik hen in de steek heb gelaten.De liefde, tederheid die hen beloofd werd, uitgesteld EN bijna ontmoedigd door die helse maagpijn die ongevraagdmijn hele interne huishouding overkop haalt,wachtend op het vomeren maar niet toeslaandUitgesteld naar een later tijdstipHopelijk niet op mijn mondeling examenik wil nu ook weer niet dat mijn knappe onderwijzeres de inhoud van mijn maagin plaats van de inhoud van Onderwijs en Maatschappij over haar heen krijgt EN bijna ruglijder geworden door het torsen van het gewicht van de wereldmijn rugzak vol wijsheden en onnozelheden is zwaar aan het wordenen begint door te wegenMaar kijk, daar is Marieken, Jozefientje, Mariaatje en Fientjedie mijn lijden kilo's lichter makenDoor hun geginnegap <br />
<br />
<br />
<br />
U hoeft niet zo te spotten meisjesEN bijna het uitgeproest, die snoodaardsOm mijn vele twijfels en om mijn onzekerhedenHet is een mach, denk ik graag, laten we dit ten vollebenutten,een penalty binnentrappen en feestvierenDe hut in, de raket lanceren, en penetreren EN bijna had ik gelijk,de hut waren ze binnengekomen, mijn raket was gelanceerd,maar penetratie is concentratieen daar knelde het schoentjeDat het geginnegap hen ontmaskerdeZe kwamen enkel om wat fun, geen sérieux, bijna feest EN bijna had ik hén de huid volgescholdenMaar ik heb rugzakken vol met begripEn ik was niet eens ondanks de gedwarsboomde plannentriestigMarieken, Jozefientje, Mariaatje en FientjeDe bijna-liefjes En bijna had ik mijn afspraak met het Eurovisiesongfestival gemistEn bijna dit en bijna dat,ik werd er zowaar wat moedeloos doorMaar ondanks de hindernissen , spoelde ik proper aan in mijn bedsteeEn bijna in slaap gevallenEn bijna gedroomd over Fientje, zeker diegene met de natste preute En bijna een tekst in mijn slaap geschrevenBijna gedroomd over de man die ik worden wouWelke man ik worden wou ?Ik had het zo graag verteld, het was, denk ik, bijna gelukt En bijna ten einde, bijna weer wakker, de wekkerEn op Moederdag, Hemelvaart en Sinksen blijf ik thuisAl ga ik graag mijn hut in om Jozefientjes en andere Mariaatjes te ontmoetenBijna had ik het klaargespeeldOm door 4 wilde meiden besprongen te worden<br />
<br />
Het had mijn status op Facebook wel héél boeiend gemaakt:<br />
<br />
maar ach, als kapitein der onnozelheden moet ik in de eerste plaats<br />
mezelf amuseren,<br />
<br />
(dv)dandy davyhttp://www.blogger.com/profile/04234782956696244824noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7433499157828032550.post-80918029803226107392013-05-23T02:11:00.001-07:002013-05-23T02:11:56.591-07:00De naaktfotoWeet je wat het is ? Dat de tijd te snel gaat, dat tijd een klootzak is, en dat nog voor we er erg in hebben, we ons helemaal overgeven aan de hel die de zomer is. Een persoonlijke hel, dat geef ik grif toe, want laat net de zomer hét seizoen zijn voor mijn dierbare vrienden en familie. Gelijk hebben ze. 9 maanden hard werken, géén loonsverhoging, net niet die promotie behaald maar dan twee mooie zomermaanden genieten van zon, zee, strand en/of bergen, dalletjes, valleien en al dat ander lekkers. <br />
Ik hoop oprecht dat ik dit jaar de zomer van mijn leven beleef. Waarom niet, de zomer van de liefde ?<br />
Liefde, ik ben er bang voor. Dat ze van mij weggaat en zo. Vele vrouwtjes zijn weggegaan, wat overblijft zijn herinneringen. En natuurlijk die heerlijke, weemoedige nostalgie. Het hunkeren naar vroeger, want toen verklaarden we onze liefde nog op papier. De smiley's waren er nog niet, en we waren enkel bereikbaar met een vast telefoontoestel. <br />
Ik dacht dat het erger ging zijn, het inkijken van al die herinneringen. Foto's, brieven, verjaardagskaartjes, allerhande prulletjes, cassetjes... Ik was opgetogen toen ik die foto van mijn ex waar ik al 6 jaar naar zocht, terugvond. En het deerde me niet eens dat ze mij destijds verlaten had. Ik weet uit welingelichte bron dat ze het goed maakt. Meer hoef ik niet te weten.<br />
Het was half elf 's morgens. Ik had eindelijk mijn kamer van het ouderlijke huis uitgemest. Drie vierde van al mijn 'brol' was in de papiermand gekieperd. De rest lag in een geheime schatkist. Want schatten wàren er.<br />
Zo was er die ene foto van mij die zeven jaar geleden werd getrokken. Ik, naakt in zithouding, met een hoed op. De aspirant-fotografe had dat mooi klaargespeeld. Ik weet nog goed waar die foto getrokken was. In mijn kot te Gent in de Rasphuisstraat waar ik mijn eerste manische opstoot beleefde. Ergens in de maand mei, een maand voor de crash. De zon scheen toen feller dan tien zonnen tegelijk. Ik maakte kennis met 'Fear yourself' van Daniel Johnston en ik mocht aan toenmalig StuBru-coryfee Lieve De Maeyere mijn drie favoriete rockplaten inleiden. In diezelfde maand werd mijn eerste naaktfoto realiteit. Mocht ik vandaag nog narcist zijn, ik hing 'em boven mijn bed. Maar de zelfverheerlijking is voorbij. <br />
Het wordt tijd voor een ontspannende zomer. En enkele festivals. Wie weet haal ik mijn naaktfoto boven en signeer ik die voor mijn vakantieliefde en wordt het mijn beste zomer van de laatste tien jaar.<br />Ik wacht af, met een bang hart. Bange harten allerlande, verenig u, we zijn vrienden voor het leven. En 1 keer wil ik de vriend zijn van de zomer, 1 keer. <br />
<br />
(dv)dandy davyhttp://www.blogger.com/profile/04234782956696244824noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7433499157828032550.post-14106331130198941092013-03-18T06:13:00.000-07:002013-03-18T06:13:54.323-07:00Hete bink DandyIk heb trouwe facebookvrienden - ik kan ze op één hand tellen, die klootzakjes die mij ontvriend hebben - Minou de kat begint mij te mogen en één keer per jaar noemt een welbepaald meisje mij een hete bink. Ha ha! Als dat nog niet genoeg is, woon ik per 1 april in het departement Roeselare én mag ik mij heden frontman noemen van een rock'n'rollband. Het kan niet op dus. En toch...en toch is er die eeuwige twijfel. De twijfel of mijn ex mij nog leuk vindt, de twijfel of mijn zanglijn niet van een bepaalde toonladder valt - in de rock'n'roll wordt daar echter niet moeilijk over gedaan. <br />
Om het kort samen te vatten : ik twijfel wel eens. Wie niet eens twijfelt, mag mij nu opbellen met de boodschap dat hij of zij nooit twijfelt. Feit is : je kan gebukt gaan onder de twijfel(s) en dat is nu ook niet weer de bedoeling. De truc ligt hem in het omzetten van twijfel in positieve energie. Knopen doorhakken, ook al doet het pijn en laat pijn net datgene zijn waar een mens levenslang mee te maken zal hebben. Het kwalijke kuchje, de oorsuizingen, maar vooral de psychische pijn. Het dipje - wéér - die twijfel(s), het stille verdriet om een ex, een negatieve reactie op je kunstwerk, een bolwassing van een vriend die je op je fouten wijst, enz... <br />
Als ik naar het journaal kijk - en ik begin me er meer en meer aan te wagen, zeker als Hanne D. het<br />
nieuws brengt - word ik geconfronteerd met pijn van buitenaf. Een oorlogje hier, een oorlogje daar, de obligate psychopatische kwiet die zich aan moordlust vergrijpt, het heengaan van een mediafiguur, een dopingschandaaltje. Het stemt een mens tot nadenken.<br />In mijn geval : diep nadenken en dan weer overschakelen naar iets luchtigs. Het prachtige 'Iedereen beroemd ' bijvoorbeeld waar niet zelden ook de melancholie haar intrede doet. Het leven van alledag geleefd en beleefd door lokale helden in mini-maatschappijtjes. Om u een idee te geven : er lopen hier te Houthulst een vijftal helden en heldinnen rond maar ik noem hun namen niet. Ze vragen er ook niet om en wie ben ik dan om hen hier bekend te maken. Bekend of niet, bemind of niet, steeds weer is er die pijn omdat het niet anders kan. Het grietje dat je wil versieren dat je links laat liggen - doet pijn. Het liedje dat je altijd al wilde schrijven, blijkt al geschreven te zijn. Pijn. Die éne blonde Steenbrugge die je beter niet had gedronken en die het op je maag gemunt heeft. Pijn. Zij het relatief lichte pijn. Pijn die je eigenlijk maar 1 dag voelt. <br />
Ikzelf heb het ergste leed geleden, dat denk ik toch graag, heb het verleden omarmd en het heden geknuffeld om er in de nabije of verre toekomst mijn voordeel mee te doen. Je zal zien : DD zal zoals gewoonlijk harten beroeren, liever: veroveren én pijn verlichten. De Jezus in DD is bij deze ontwaakt en opgestaan. Zelf heb ik niks met verrijzenissen én Jezi , alleen dé hoogdag der hoogdagen, de Ronde Van Vlaanderen, valt wel eens op Pasen en dat laat ik mij welgevallen.<br />
En toch, toch is er reeds die twijfel. De twijfel of de Ronde van Vlaanderen dit jaar indruk op mij zal maken of niet. Intussen organiseer en plan ik. Ik zie dat mijn agenda bulkt van de afspraakjes. Om terug te mogen meemaken dat een jonkvrouw mij een hete bink noemt. Eén keer per jaar volstaat. <br />
<br />
(dv)dandy davyhttp://www.blogger.com/profile/04234782956696244824noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7433499157828032550.post-10369095680096081062013-02-28T02:51:00.000-08:002013-02-28T02:51:21.619-08:00ComplimentendagMorgen complimentendag. Als er 1 iemand excelleert in het schenken van complimenten, dan ben ik het wel. " Wat een mooi vestje ", hoor ik mezelf nog zeggen tegen ene Marlies toen die een verse sigaret opstak. Ik wou haar natuurlijk binnendraaien, zoals dat dan heet. Ze reageerde nog vrij vriendelijk. Ze wist echter niet dat ze met ene Dandy Davy te maken had, de koning van de flauwe verleidingstechnieken. <br />
Weet je wat het is ? Er is altijd tijd (over) voor een gemeend complimentje. Laten wij dat dan met zijn allen in ere houden. Ik word wel eens overladen met complimentjes dat het wel eens gênant wordt. Maar mij prijzen als 'koning' of 'genie' gebeurt eerder sporadisch. Ik bén dan ook geen koning, genie, held, of whatever. Eerder een enthousiaste artiest die zich steeds meer handhaaft in de lieve-mensenmaatschappij. Wie lief is voor een ander, krijgt dubbel zo veel liefde terug, denk ik wel eens op een verloren dag. Een dag waar enkel de tv opstaat en ik lawaaierige hip hop -of zogeheten R&B-video's in de maag gesplitst krijg. Ik heb er wel mijn buik van vol van dat soort commerciële noise. Uitslovers die een hele lading rondborstige wijven rond zich heen krijgen en daarmee nog wegkomen ook. Althans in de ogen van die wijven en de pubers die dit soort tv smakelijk vinden. <br />
Toen ik zelf nog een puber was, wou ik één van die R&B-artiesten zijn. Het leek me wel te bevallen, te mogen deelnemen aan een soort orgie die haar gelijke niet kent. Ik zou er alleszins méér complimenten aan overgehouden hebben dan in mijn werkelijke puberteit die chaotisch verliep.<br />
En laat morgen nu de dag zijn waar ik van de ene chaos in de andere mag verzeild geraken. En dat we met zijn allen nog eens (pdw) herdenken, en hoe die onder meer in 'Spike' van absurdisme een feest maakte. <br />
Laten we elkaar morgen overladen met complimenten en niet via twitter maar face to face. De slechte adem neemt u er maar bij...<br />
<br />
(dv)dandy davyhttp://www.blogger.com/profile/04234782956696244824noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7433499157828032550.post-53362460483961105862013-02-14T04:00:00.000-08:002013-02-14T04:00:31.686-08:00De Vos en de DraakHet was Vos die me wat geld leende. Ik wou hem bedanken, maar hij reageerde nauwelijks. Vos is een doodbrave ziel met een indrukwekkend gevoel voor humor. Als Vos brult, keelt, is melancholie nooit veraf. Sterker nog : melancholie is nog nooit zo dichtbij geweest.<br />
Toen ik het geld kreeg om te overnachten in jeugdherberg De Draeck te Gent was ik wat mistroostig. Waarom heeft zo'n sjieke tiep als ik nooit geld op zak ? Tekenen, schrijven, folkmelodieën bedenken, al wat je wil, maar ik verdien er geen rooie cent mee. Ach, weet je wat het is ? Ik zal het u zeggen : het is kwart voor zeven in de morgen en ik ben klaarwakker. Een dag in Gent staat mij te wachten. Ontmoeting met boeiende aspirant-artiesten, klaar om de wereld te veroveren.<br />
Ik héb reeds de wereld veroverd, in mijn dromen althans, want wie niet droomt, is verloren. Wie niet in sprookjes gelooft, heeft het 'vlaggen'.<br />
Vos was enthousiast over de band, Manhog geheten, die in Trefpunt aantrad. Ik sprak de zanger van dit nog onbekende groepje eventjes en we hadden het over ene Mark Linkous (het Sparklehorsegenie) die volgende maand 3 jaar geleden van ons is heengegaan. Depressies : dat was het codewoord. Ik stelde mij wat aan door die goeie jongen te vertellen dat ikzelf twee depressies heb ondergaan. Die jongen had enkel goesting in wat rust en een stevige pint en ik mij maar uitsloven om wat van mijn gedeprimeerd verleden te vertellen. Aansteller, denk ik nu. Toen ik mijn hoofd draaide, viel mijn oog op de zus van 'mijn' Koffiequeen die ik op Theater Aan Zee had leren kennen. Ze is illustratrice, ze had het gemaakt. Ik denk dat ik in haar ogen verzoop. Vos was reeds huiswaarts om zijn stevige zoon Bruno op een halfdronken slaapliedje te trakteren. Vos mag ik wel, hij, enkel hij heeft mij dat geld geschonken om in jeugdherberg De Draeck te kunnen overnachten.<br />
Omstreeks 7u. staak ik het schrijven en weet : een boeiende dag staat mij te wachten. Het ontbijt wordt onvergetelijk, mijn wandelpassen richting centrum Gent (pot)sierlijk en de ontvangst thuis hartelijk. Ik zei het al : ik geloof in sprookjes en ben niet van plan dit nog om te keren. Ook al levert het mij wat hoofdpijn en desillusie op. Van mij te veel aan te stellen en te verzuipen in de ogen van die illustratrice...<br />
<br />
(dv)dandy davyhttp://www.blogger.com/profile/04234782956696244824noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7433499157828032550.post-73237272659832586522013-02-09T08:48:00.000-08:002013-02-09T08:48:06.944-08:00Een zonnige voormiddag in Kortrijk" Een hartverwarmende babbel, merci ! " , sms'te ik Angeline, die lieve meid met wie ik een uurtje geleden een euh...hartverwarmende babbel had of wat dacht u ?!<br />
" Het is allemaal een kwestie van perceptie é " , zei Freddy De Vadder onlangs in één van zijn shows.<br />Die wijze woorden indachtig ging ik per taxi naar mijn nieuwbakken 'schooltje'. Ik kon het allemaal goed plaatsen toen op die zonnige voormiddag in Kortrijk. Dat was niet het geval op weg naar Kortrijk station toen ik een stukje las uit het interview met Annemie Struyf in de Morgen naar aanleiding van haar kersverse reeks op Eén 'De Bleekweide' wat een therapeutisch centrum blijkt te zijn voor kids. Ik duizelde even. Om meerdere redenen. Om dat therapeutisch centrum... Om hetgeen wat mevrouw Struyf te vertellen had... Om 2013, om februari dat een kantelmaand kan worden, zo dacht ik. Om de man van bijna 33 die het voor het zeggen heeft. Een niet met een indrukwekkend zelfvertrouwen gezegend man van bijna 33 die naam en faam zou maken in 2013. In wat dan ? In het als kersvers Roeselarenaar elke avond waarmaken als entertainer van oudere jongeren in een lokale pub ? In het behalen van de titel 'Vrijwilliger van het jaar' ?<br />
Waarover gaat het allemaal in 2013 ? Welke doelstellingen zijn er ? Welke mensen dien ik in de gaten te houden ?<br />
Met een kop vol vragen zette ik me naast de taxichauffeur die me naar het 'schooltje' zou brengen.<br />
Hij floot een vrolijk deuntje en ik werd er zowaar plotsklaps goedgezind van. Mijn vragen en twijfels verdwenen als sneeuw voor de zon.<br />
" Bij de les blijven ", maande die lieve Angeline me aan, toen ik wat wegdeemsterde in het lesuur na de verkwikkende pauze. Aandacht wat verslapt, wat cafeïne bijtanken en de bijna 33-jarige staat terug op. Met scherpte schieten, bij de les blijven, pompte ik mezelf terug wat moed in.<br />
Voor ik er erg in had zwaaide ik Angeline uit en onderging een eenzame tocht per trein naar Roeselare.<br />
Een uurtje na een wat gekke babbel met Angeline sms'te ik haar " Een hartverwarmende babbel, merci ! " Ik bevond mij in een platenzaak in Roeselare. De boterhammen waren niet goed verteerd, en ik duizelde zoals ik altijd duizelde in die behekste platenzaak. <br />
Ik kreeg tot dusver geen sms terug.<br />
Nog 7 uur en ik word 33 levensjaren. Nog 7 uur tandenknarsen, nagelbijten en kettingroken. Een zonnige voormiddag in Kortrijk voorspelt daarom nog niet iéts goeds...<br />
<br />
(dv)dandy davyhttp://www.blogger.com/profile/04234782956696244824noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7433499157828032550.post-52852821784759422592013-01-25T02:38:00.000-08:002013-01-25T02:38:45.057-08:00DE STILLE CHAOSDe dagen worden weer wat langer, de donkerte laat even op zich wachten al is die voor altijd in ons hart en mijn violiste speelt een deuntje. Het leven mag dan wel kabbelen, het hoofd zit vol dynamiek en chaos. Agenda bij de hand, het vrouwtje uit het gezichtsveld verdwenen en de voorjaarsprogrammatie vastleggen. Ik heb legere januari's meegemaakt. Met zicht op dat vermaledijde tv-schermpje waarop nauwelijks iets te zien valt behalve de prachtige verschijning Hanne Decoutere die het laatavondjournaal niet voorleest maar be-leeft. En ik die in alle stilte alles waarneem zoals altijd. Haar grote kijkers, haar blouse, de schitterende glimlach op haar gezicht én vooral de wens die zij op het einde van het journaal uitspreekt - dat we mogen een rustige nacht hebben. Rustige nachten zijn echter eerder schaars bij momenten van opwinding, chaos en Hanne Decoutere.<br />
Sneeuw. Ik hou er wel van. " Het is stil weer ", hoor ik iemand zeggen. Gelijk heeft hij of zij. Laat de kosmos maar haar gang gaan, ik leef wel op. En iedere avond besluit ik met Hanne D. . Daarna ga ik stilletjes naar bed en ga de chaos van de dromen te lijf. In mijn dromen overwin ik wel 'ns een gevecht met een draak of een dino of kotst mijn vriend Pierlo Debackere een gans parlement onder.<br />
<br />
Hanne D. zal ik nooit kunnen veroveren, daar zij enkele maanden geleden in het huwelijksbootje is gestapt. Maar in 2013 kom ik haar wel eens tegen, en dan laat ik haar praten, ik presenteer haar dan een sigaretje en dan beleven we samen het journaal met als titel 'De stille chaos' die later ook wordt verfilmd aan de hand van waargebeurde feiten zoals Hanne D. die door mijn rosse haren wrijft met haar handen terwijl ik zuig aan een sigaretje, het post-laatavondjournaal.<br />
Hoe het uiteindelijk allemaal afloopt, verneemt u morgen in het enige hoofdpunt van Hanne's journaal. Ik wens u een rustige nacht en beloof dat u het gevecht met de draak of dino overwint.<br />
<br />
(dv)dandy davyhttp://www.blogger.com/profile/04234782956696244824noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7433499157828032550.post-84550314625311376542012-12-20T05:20:00.001-08:002012-12-20T05:20:43.715-08:00IN THE YEAR 2012, 2012...<em>Love is an object kept in an empty box</em><br />
(uit 'Truth serum', Bill Callahan)<br />
<br />
Misère is ook in 2012 een deel geweest van het leven van uw dienaar, uw ochtend-, middag-, avond- en nachtdichter Dandy Davy, Davy Vercaigne voor de vrienden. Maar het najaar dat simpelweg briljant was, heeft in 1 klap het slappe voorjaar en de zwakke zomer doen vergeten. Een nieuwe liefde en de hernieuwde energie in het bijzijn van engelen die uit de hemel zijn nedergedaald, hebben van DD terug een vrolijke jongen gemaakt. De heropbouw in stijgende lijn. DD zit er warmpjes in, zijn bedje is gespreid en aan het voeteinde liggen warme compressen. Hieronder : géén eindejaarslijstjes, wél een aantal mijmeringen die blijk geven van het mooie jaar 2012...<br />
<br />
Al is de start niet zo rooskleurig - een winterdepressie gooit roet in het eten. Ook al is die van korte duur, de goede vorm blijft alsnog uit al zal dat niet aan het meesterlijke muzikale aanbod liggen.<br />
De radiosingles 'Hold on' van Alabama Shakes en 'Juno' van Gepetto & The Whales zijn van het <br />
beste dat 2012 te bieden heeft.<br />
Ook DD's blindedarmoperatie is niet bevorderlijk voor zijn humeur. De wielerklassiekers kunnen hem niet boeien - wegens voorspelbaar en het songschrijven wil maar niet vlotten. Ook leggen twee belangrijke mensen in DD's leven het loodje. Februari is dan ook een aartsdonkere maand die enkel wordt opgeleukt door een deugddoende 32ste verjaardag.<br />
Nadien klaart de hemel even op. Hij ziet met een Bredense schone het hilarische 'Intouchables' op het witte doek en geniet van een melancholisch concert van Het Zesde Metaal in de 4AD.<br />
Met zijn Mystical Machine Guns eindigt hij mooi 8ste op een druk bevolkte quiz in het Roeselaarse.<br />
Over Roeselare gesproken : tijdens de stevige nazomer treedt DD, alwéér in het gezelschap van een Bredense schone, het soul- en funkcafé De Mojo binnen en komt ei zo na klaar van plezier, opwinding en sprookjesachtigheid. Het najaar is bij deze briljant ingezet en zal hem na een zwakke zomer nog lang heugen.<br />
Het kraaien van plezier en lust(en) is niet van toepassing in juli en augustus al bereikt hij in la douce France op Cap Gris Nez letterlijk zijn hoogtepunt van de zomer.<br />
Eind juli overkomt hem iets vreemds : het flaneren tijdens de Gentse Feesten bezorgt hem een instant-onbehaaglijk gevoel : dat 'ik word oud'-gevoel. Jong wordt DD terug met zijn verovering van D.T. uit G. die zijn liefde voor haar beantwoordt.<br />
Ook al wil DD soms Adam Green of new folksinger Jake Bugg ('Two fingers', 'Lightning bolt'), het liefst is DD gewoon Davy Vercaigne uit Houthulst. En dat staat hem; ook behorend tot zijn stokpaardjes : de taal, waarmee hij in oktober een enthousiast Hotsy-Totsy-publiek bestormt met treffende, frappante proza-poëzie. Een Sprekende Ezel is geboren. <br />Geen Ezel, maar een goudhaantje blijkt Bart De Pauw te zijn. Met 'Quiz me quick' lanceert hij in het najaar een intelligente, ietwat excentrieke tragikomedie die bulkt van het fantastisch acteertalent (Wietse Tanghe, Liesa Naert, Ilse De Koe...).<br />Minder talentvol : ene kinky Wesley die in 'Belgium's got talent' flink op de zenuwen werkt met een act die te verwaarloosbaar is voor woorden.<br />
DD blijft tv kijken ook al is het maar voor de 'sspojjjt'.<br />DD blijft goedlachs, nieuwsgierig en positief, na een slap voorjaar en een zwakke zomer.<br />
2013 : entertainment, of wat dacht u ? Levert het hem alsnog een MIA op ?<br />
<br />
Prettig eindejaar allen !<br />
<br />
(dv)dandy davyhttp://www.blogger.com/profile/04234782956696244824noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7433499157828032550.post-59508679179228116782012-12-15T00:42:00.000-08:002012-12-15T00:42:34.442-08:00Gent : Musette en chansonAls een lokale Parisienne walste de prachtige zangeres Sarah Dhondt zich door een korte set musette en chanson in het mysterieuze Mysterioso te Gent. Ik was er niet echt, en toch weer wél. De rode wijn die ik had gedegusteerd had een wonderlijke nasmaak. Met de lokale alternativo's en jazzfanaten beleefde uw huispoëet een fabelachtig avontuurtje. Het was Parijs in het klein. In Oost-Vlaanderens heerlijkste stad Gent waarmee DD 7 jaar lief en leed heeft gedeeld in de nabijheid van zijn trawanten.<br />
Kotavonturen, duurzame caféromantiek. <br />
Het voelt goed terug te zijn. Terug dat warme gevoel in boven- en onderbuik waar te nemen. Het hart dat wel eens een tel overslaat, maar paniek is in geen velden te bespeuren. De liefde waarmee DD zijn leventje leidt, drukt alle ellende de kop in. Overwinning. Zelfvertrouwen. Een boost van energie. Pure euforie getemperd door de nodige melancholie die ook in 2013 hoofdrolspeler zal zijn in DD's leven. 'Nu nog een lief', sprak hij tot zichzelf, en het paradijs wacht op me. En kijk, dit gezegd zijne, heeft Dame Fortuna wel een lief voor DD uit haar hoed getoverd zeker ! <br />
Al is de afgrond soms nog dichtbij, DD lijkt verslaafd aan het leven. En altijd in mooi gezelschap.<br />
De top heeft ie nog niet bereikt, maar hij is mooi onderweg. Onderweg met dat deugnietenglimlachje van hem. Met zin voor romantiek en zin in musette en chanson. De pure muziek zonder vals sentiment.<br />
Als het van DD afhing, bleef hij lachen. Maar de realiteit leert hem dat er moet gewerkt worden. Ook al gelooft hij enkel in sprookjes.<br />
<br />
(dv)<br />
dandy davyhttp://www.blogger.com/profile/04234782956696244824noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7433499157828032550.post-37349950317291903732012-12-10T02:28:00.000-08:002012-12-10T02:28:28.231-08:00Vriendschap en zo" Vriendschap is : elkaar eens een stylo cadeau doen ", noteerde ik die dag in mijn boekje van pocket-<br />
formaat, en dat in het bijzijn van een bijzonder leuk meideken. Vrienden met Nathalia, de zangeres,<br />
de Belgische Tina Turner ? , kan ik nooit worden of ik zou haar dommige uitspraak in 'The Voice' - " Wie is da, Nick Drake ? " - dan moeten vergeven. Ik wéét dat àl mijn vrienden Nick Drake, of toch op zijn minst van naam, kennen. <br />
Het is wat, vriendschap - ik zou er honderden boeken kunnen over schrijven en toch..het is een begrip<br />
dat net zoals de liefde - hoe definieer je in godsnaam de liefde ? - vrij complex is. Wie zijn overigens<br />
mijn échte vrienden en zijn alle vrienden op het virtuele Facebook vrienden ? Ik weet het niet zo goed, maar laten we de zaken positief bekijken. <br />
Reflectie, een nog veel abstracter begrip dan vriendschap, is bijvoorbeeld ook een goeie vriend van mij. Ik heb er dagelijks mee te maken, in mijn bed, zo rond een uur of tien - wat erg vroeg is voor een<br />
gepassioneerde muzikant - mijmer en reflecteer ik dat het een lieve lust is. Om na een dik halfuur in te dommelen en mij volledig over te geven aan de droom. Vannacht was het weer zover : surrealisme ten top gedreven in dromenland. Ik bekeek een arthousefilm met een oud-leraar Mediakunde in een grote filmzaal met wel honderden medeleerlingen. Uit die honderden mensen koos ik een meisje dat me wel beviel. Ik vroeg haar naast me te zitten en ze hapte meteen toe. Wat daarna gebeurde, herinner ik mij niet zo best, maar het kwam erop neer dat het meisje en ik wel erg close waren geworden en we de arthousefilm halverwege het verhaal links lieten liggen. Gans de zaal voor ons alleen, de medeleerlingen plus de leraar waarmee ik een aanvaring had waren wég. <br />
Het had een film op zich kunnen zijn, de kleine historie tussen het vrijgevige meisje en ik. <br />
Om maar te zeggen : vriendschap kan snel ontstaan. In één minuut en hop, vriendschapsverzoek goed-gekeurd. Soms is er maar een blik nodig, of een handgebaar, een simpel verzoekje, niets meer...<br />
<br />
Vriendschap : liefde zonder het lichamelijke : Vind ik leuk.<br />
Die dag toen ik die quote noteerde ( " Vriendschap is : elkaar eens een stylo cadeau doen " ) babbelde ik honderduit met het bijzonder meideken in een leuke tent te Roeselare. Een nieuwe vriendschap was ontstaan. Die avond kon ik goed slapen en droomde over Lady Linn, zonder haar Magnificent Seven, die mij niet toeliet haar vriend te worden. Ontgoocheld verliet ik mijn droom en stond een paar uur later klaarwakker op om nieuwe vrienden te maken op Facebook.<br />
<br />
(dv)dandy davyhttp://www.blogger.com/profile/04234782956696244824noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7433499157828032550.post-42237029431942147282012-12-06T00:16:00.000-08:002012-12-06T00:16:18.014-08:00BARRIBALIJST 81-(-) Hey Bulldog ! The Beatles 2-(-) 20th century man The Kinks<br />
3-(-) The world has turned and left me here Weezer 4-(-) Sometimes it hurts<br />
Tindersticks ft. Lhasa de Sela 5-(-) Alcohol The Kinks 6-(1) Gold Sx<br />
7-(2) Two fingers Jake Bugg 8-(-) I need you The Kinks 9-(3) You're in a bad way<br />
Saint Etienne 10-(10) Locked out of heaven Bruno Mars 11-(-) Without a trace<br />
Fence 12-(-) Former glory Ron Sexsmith 13-(-) Summertime sadness<br />
Lana del Rey 14-(-) Rock hard times Eels 15-(-) Getting better The Beatlesdandy davyhttp://www.blogger.com/profile/04234782956696244824noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7433499157828032550.post-68359415912948899532012-11-27T08:10:00.000-08:002012-11-27T08:10:23.000-08:00Mijn bloedend punkhartDe beenhouwer beenhouwt, de zanger zingt en de verteller vertelt. Een verteller die én vertelt én zingt én beenhouwt, is zeldzaam maar hij bestààt. Als je én tekent én schrijft én zingt én animeert zoals ik, hoef je je daarom niet bijzonder te voelen. Niet dat ik bescheiden ben, maar ik ben evenmin pretentieus. Mensen die van zichzelf beweren bijzonder te zijn, kunnen evenwel op mijn sympathie rekenen. Ze zijn speciaal omdat ze speciale gebeurtenissen hebben meegemaakt, dit vaak ongewild.<br />
Ik heb destijds niet voor de punk gekozen, maar de punk heeft mij gekozen. Waarom zing ik dan geen punk ? Omdat ik speciaal ben...<br />
Toen ik mij op die bewuste dag in die verrekte schoolbus bevond, was ik wéér die loser die ik was in<br />
mijn puberteit. Onmachtig, de pijn ondergaand. Een groepje nitwits vond er niet beter op liederen te brullen die mij geheel niet genegen zijn met als dieptepunt John 'Night-of-the-Prom-Whore' Miles' 'Music'. Mijn punkhart bloedde... Waar was de punkattitude van die gozers gebleven ?<br />
Liever koketteren met uitschot als John Miles dan een 'God save the queen' af te steken.<br />Woest was ik. Ik verteld het voorval aan mijn moeder en die relativeerde het hele gebeuren.<br />
<br />
Tant pis, zou mijn overgrootmoeder zeggen, wat zoveel betekent als 'je m'en fou'. Je m'en fou méétje,<br />
" I drink to remember, I smoke to forget " .<br />
<br />
(dv)dandy davyhttp://www.blogger.com/profile/04234782956696244824noreply@blogger.com0