CACTUSFESTIVAL 2009

Er zijn mensen die beweren dat de prille twintiger SELAH SUE, vrijdagavond opener van het bekende festival in het Minnewaterpark, een potsierlijke indruk maakte. Zij dwalen.
Tegelijkertijd wordt de Brabantse ook de hemel ingeprezen. Te veel eer, denken wij... tot ze haar klep openspert. Magie en melancholie gaan hand in hand. Selah is nog geen diamant maar een ruwe parel die met nummers als 'Black part love' en 'Explanations' moeiteloos het publiek inpakt. Klasse !
The horror, the horror ! BUNNY WAILER & BAND - een streepje rootsreggae waar wij van gruwen maar kijk... zijn optimistische, vredevolle boodschappen zijn aangekomen.
Gelukkiglijk passeerden ook nummers de revue die hij vroeger met zijn frontman Bob Marley speelde. Een draaglijke set waar de exotica van afdroop.
Anders dan de wél potsierlijke en ergerlijke MICHAEL FRANTI en zijn SPEARHEAD slaagde Bunny erin de good vibes over te brengen naar uw dienaar en zijn maats.
65 DAYS OF STATIC brengt post-rock met vervaarlijke beats en samples : misselijkmakend !
Neen, dan maar JOE GIDEON & THE SHARK die nu eens Lou Reed dan weer The Raveonettes doen heropleven met hun duo-act.
Ook een duo, maar trashier én beter, én Belgisch : THE BLACKBOX REVELATION.
Woeste uithalen als 'Set your head on fire' en 'High on a wire' brengen DD in hogere sferen. Rock'n'roll met invalshoeken uit de blues en de trash met jonge honden met een simpele boodschap, 'let's rock' ! Hoed af !
COLD WAR KIDS serveren soulvolle rock als 'We used to vacation', 'Tell me in the morning' en 'Hospital beds'. De zanger heeft een schelle stem, hoor ik mijn moeder al zeggen maar die stem is ronduit indrukwekkend, scheert hoge toppen. CWK is zo'n band die je onmiddellijk een tweede keer wil zien.
THE GUTTER TWINS dan. Mark Lanegan (ex-Screaming Trees) en Gregg Duli (Afghan Whigs) en co. brengen een dik uur lang stemmige folkblues met de hen typerende vocalen.
Weemoed en donkerte. Soms lichtvoetig, dan weer zwaar op de hand. Nooit melig -sentimenteel, altijd recht uit het hart en uit de onderbuik. Soms hoeven er niet veel woorden verspild worden om een subliem concert te beoordelen.
MONO, de Japanse post-rockband, zou wel eens monotoon kunnen worden. Dat was het bij vlagen wél maar hun stevige wall of sound bracht hen over de streep.
Wij trotseerden al drie dagen lang de aanstekelijke wietdampen en konden uiteindelijk niet aan de verleiding weerstaan. We lurkten er dan ook op los...
CALEXICO is dé act bij uitstek die aan zon, zee en strand doet denken. Onfeilbaar, aanstekelijk en duizend keer beter dan die andere zomerse band, het volstrekt ridicule BABYLON CIRCUS.
Tot slot : LAMB. Zo mak als een lammetje, ha ha... Hun triphop werd op een enthousiast applaus onthaald. Helaas : wij lustten er geen pap van.
(dv)