Theater Aan Zee : Bakjes troost

Ik zou die zaterdag eens de B.V.-spotter gaan uithangen. Ik bevond me op het Zeeheldenplein alwaar een literair event plaatsvond, 'Uitgelezen' met een panelgesprek over - u raadt het nooit -
literatuur. DD en literatuur zijn niet de beste vrienden. Het grootste gedeelte van het panelgesprek liet ik aan mij voorbijgaan, maar ik had mij ervoor wel geamuseerd met de aanstekelijke column van cultuurbeest Marc Didden. Hij - géén feestneus - kwam tot de conclusie dat "de zee in't echt een beetje tussen grijs en kinderkak is ". Hij haalde ook het event de Abba-musical 'Mamma Mia' aan die hij graag beleefd had. Over de toeschouwers was hij minder
flatterend : " Het publiek bestond uit gewone gepensioneerden, coiffeurs en Parkinsonpatiënten ". Ik mag Didden wel.
Ik mocht de Eerste Dag van 'Uitgelezen' openen met het halve treurlied 'Lucky hat', dat op het nieuwe album 'Destination bigger tree' zal prijken. De avond ervoor performde ik met mijn uitstekende band in Club Terminus alsof mijn leven er van af hing. Een eerlijk concert met opvallend veel rocknummers en enkele welgekomen rustpunten.
Maar goed, die zaterdag spotte ik dus B.V.'s als Dominique Deruddere, Josse De Pauw (gastcurator van TAZ), Marie Vinck, Lieve Blancquaert en Nic Balthazar. Ik vroeg die laatste welke film iedereen moét gezien hebben. " An inconvenient truth ", antwoordde hij enthousiast.
Enthousiastelingen kunnen op mijn respect rekenen, zolang dat enthousiasme niet vervalt in hysterie of euforie. Ik ben géén feestneus, ziet u. En hysterie doet me walgen, en doet me denken aan de volkstoeloop van Rock Werchter. Géén massafestivals voor mij. Theater Aan Zee daarentegen herenigt het volkse met de elite en alles wat daar tussen(in) hangt. Voor elk wat wils. " Oostende kan onmogelijk Oostende zijn zonder Theater Aan Zee ", hoorde ik Patrick Smagghe (4AD) zeggen, terwijl ik het koffiemeisje aan het ophitsen was. Nog B.V.'s gespot dan ?
Het interesseerde me niet meer. Ik had genoeg aan het koffiemeisje en mijn bakje troost. Troost was die zaterdag niet nodig. Ik voelde me kiplekker en verviel zowaar niet in zwaarmoedigheid of melancholie.
De ene dag is de andere niet, maar, en dat verzeker ik u, gezien mijn aangeboren Weltschmerz zal ik nog voldoende bakjes troost mogen drinken. De enige dertiger is de andere niet... (dv)