Morgen complimentendag. Als er 1 iemand excelleert in het schenken van complimenten, dan ben ik het wel. " Wat een mooi vestje ", hoor ik mezelf nog zeggen tegen ene Marlies toen die een verse sigaret opstak. Ik wou haar natuurlijk binnendraaien, zoals dat dan heet. Ze reageerde nog vrij vriendelijk. Ze wist echter niet dat ze met ene Dandy Davy te maken had, de koning van de flauwe verleidingstechnieken.
Weet je wat het is ? Er is altijd tijd (over) voor een gemeend complimentje. Laten wij dat dan met zijn allen in ere houden. Ik word wel eens overladen met complimentjes dat het wel eens gênant wordt. Maar mij prijzen als 'koning' of 'genie' gebeurt eerder sporadisch. Ik bén dan ook geen koning, genie, held, of whatever. Eerder een enthousiaste artiest die zich steeds meer handhaaft in de lieve-mensenmaatschappij. Wie lief is voor een ander, krijgt dubbel zo veel liefde terug, denk ik wel eens op een verloren dag. Een dag waar enkel de tv opstaat en ik lawaaierige hip hop -of zogeheten R&B-video's in de maag gesplitst krijg. Ik heb er wel mijn buik van vol van dat soort commerciële noise. Uitslovers die een hele lading rondborstige wijven rond zich heen krijgen en daarmee nog wegkomen ook. Althans in de ogen van die wijven en de pubers die dit soort tv smakelijk vinden.
Toen ik zelf nog een puber was, wou ik één van die R&B-artiesten zijn. Het leek me wel te bevallen, te mogen deelnemen aan een soort orgie die haar gelijke niet kent. Ik zou er alleszins méér complimenten aan overgehouden hebben dan in mijn werkelijke puberteit die chaotisch verliep.
En laat morgen nu de dag zijn waar ik van de ene chaos in de andere mag verzeild geraken. En dat we met zijn allen nog eens (pdw) herdenken, en hoe die onder meer in 'Spike' van absurdisme een feest maakte.
Laten we elkaar morgen overladen met complimenten en niet via twitter maar face to face. De slechte adem neemt u er maar bij...
(dv)
donderdag 28 februari 2013
donderdag 14 februari 2013
De Vos en de Draak
Het was Vos die me wat geld leende. Ik wou hem bedanken, maar hij reageerde nauwelijks. Vos is een doodbrave ziel met een indrukwekkend gevoel voor humor. Als Vos brult, keelt, is melancholie nooit veraf. Sterker nog : melancholie is nog nooit zo dichtbij geweest.
Toen ik het geld kreeg om te overnachten in jeugdherberg De Draeck te Gent was ik wat mistroostig. Waarom heeft zo'n sjieke tiep als ik nooit geld op zak ? Tekenen, schrijven, folkmelodieën bedenken, al wat je wil, maar ik verdien er geen rooie cent mee. Ach, weet je wat het is ? Ik zal het u zeggen : het is kwart voor zeven in de morgen en ik ben klaarwakker. Een dag in Gent staat mij te wachten. Ontmoeting met boeiende aspirant-artiesten, klaar om de wereld te veroveren.
Ik héb reeds de wereld veroverd, in mijn dromen althans, want wie niet droomt, is verloren. Wie niet in sprookjes gelooft, heeft het 'vlaggen'.
Vos was enthousiast over de band, Manhog geheten, die in Trefpunt aantrad. Ik sprak de zanger van dit nog onbekende groepje eventjes en we hadden het over ene Mark Linkous (het Sparklehorsegenie) die volgende maand 3 jaar geleden van ons is heengegaan. Depressies : dat was het codewoord. Ik stelde mij wat aan door die goeie jongen te vertellen dat ikzelf twee depressies heb ondergaan. Die jongen had enkel goesting in wat rust en een stevige pint en ik mij maar uitsloven om wat van mijn gedeprimeerd verleden te vertellen. Aansteller, denk ik nu. Toen ik mijn hoofd draaide, viel mijn oog op de zus van 'mijn' Koffiequeen die ik op Theater Aan Zee had leren kennen. Ze is illustratrice, ze had het gemaakt. Ik denk dat ik in haar ogen verzoop. Vos was reeds huiswaarts om zijn stevige zoon Bruno op een halfdronken slaapliedje te trakteren. Vos mag ik wel, hij, enkel hij heeft mij dat geld geschonken om in jeugdherberg De Draeck te kunnen overnachten.
Omstreeks 7u. staak ik het schrijven en weet : een boeiende dag staat mij te wachten. Het ontbijt wordt onvergetelijk, mijn wandelpassen richting centrum Gent (pot)sierlijk en de ontvangst thuis hartelijk. Ik zei het al : ik geloof in sprookjes en ben niet van plan dit nog om te keren. Ook al levert het mij wat hoofdpijn en desillusie op. Van mij te veel aan te stellen en te verzuipen in de ogen van die illustratrice...
(dv)
Toen ik het geld kreeg om te overnachten in jeugdherberg De Draeck te Gent was ik wat mistroostig. Waarom heeft zo'n sjieke tiep als ik nooit geld op zak ? Tekenen, schrijven, folkmelodieën bedenken, al wat je wil, maar ik verdien er geen rooie cent mee. Ach, weet je wat het is ? Ik zal het u zeggen : het is kwart voor zeven in de morgen en ik ben klaarwakker. Een dag in Gent staat mij te wachten. Ontmoeting met boeiende aspirant-artiesten, klaar om de wereld te veroveren.
Ik héb reeds de wereld veroverd, in mijn dromen althans, want wie niet droomt, is verloren. Wie niet in sprookjes gelooft, heeft het 'vlaggen'.
Vos was enthousiast over de band, Manhog geheten, die in Trefpunt aantrad. Ik sprak de zanger van dit nog onbekende groepje eventjes en we hadden het over ene Mark Linkous (het Sparklehorsegenie) die volgende maand 3 jaar geleden van ons is heengegaan. Depressies : dat was het codewoord. Ik stelde mij wat aan door die goeie jongen te vertellen dat ikzelf twee depressies heb ondergaan. Die jongen had enkel goesting in wat rust en een stevige pint en ik mij maar uitsloven om wat van mijn gedeprimeerd verleden te vertellen. Aansteller, denk ik nu. Toen ik mijn hoofd draaide, viel mijn oog op de zus van 'mijn' Koffiequeen die ik op Theater Aan Zee had leren kennen. Ze is illustratrice, ze had het gemaakt. Ik denk dat ik in haar ogen verzoop. Vos was reeds huiswaarts om zijn stevige zoon Bruno op een halfdronken slaapliedje te trakteren. Vos mag ik wel, hij, enkel hij heeft mij dat geld geschonken om in jeugdherberg De Draeck te kunnen overnachten.
Omstreeks 7u. staak ik het schrijven en weet : een boeiende dag staat mij te wachten. Het ontbijt wordt onvergetelijk, mijn wandelpassen richting centrum Gent (pot)sierlijk en de ontvangst thuis hartelijk. Ik zei het al : ik geloof in sprookjes en ben niet van plan dit nog om te keren. Ook al levert het mij wat hoofdpijn en desillusie op. Van mij te veel aan te stellen en te verzuipen in de ogen van die illustratrice...
(dv)
zaterdag 9 februari 2013
Een zonnige voormiddag in Kortrijk
" Een hartverwarmende babbel, merci ! " , sms'te ik Angeline, die lieve meid met wie ik een uurtje geleden een euh...hartverwarmende babbel had of wat dacht u ?!
" Het is allemaal een kwestie van perceptie é " , zei Freddy De Vadder onlangs in één van zijn shows.
Die wijze woorden indachtig ging ik per taxi naar mijn nieuwbakken 'schooltje'. Ik kon het allemaal goed plaatsen toen op die zonnige voormiddag in Kortrijk. Dat was niet het geval op weg naar Kortrijk station toen ik een stukje las uit het interview met Annemie Struyf in de Morgen naar aanleiding van haar kersverse reeks op Eén 'De Bleekweide' wat een therapeutisch centrum blijkt te zijn voor kids. Ik duizelde even. Om meerdere redenen. Om dat therapeutisch centrum... Om hetgeen wat mevrouw Struyf te vertellen had... Om 2013, om februari dat een kantelmaand kan worden, zo dacht ik. Om de man van bijna 33 die het voor het zeggen heeft. Een niet met een indrukwekkend zelfvertrouwen gezegend man van bijna 33 die naam en faam zou maken in 2013. In wat dan ? In het als kersvers Roeselarenaar elke avond waarmaken als entertainer van oudere jongeren in een lokale pub ? In het behalen van de titel 'Vrijwilliger van het jaar' ?
Waarover gaat het allemaal in 2013 ? Welke doelstellingen zijn er ? Welke mensen dien ik in de gaten te houden ?
Met een kop vol vragen zette ik me naast de taxichauffeur die me naar het 'schooltje' zou brengen.
Hij floot een vrolijk deuntje en ik werd er zowaar plotsklaps goedgezind van. Mijn vragen en twijfels verdwenen als sneeuw voor de zon.
" Bij de les blijven ", maande die lieve Angeline me aan, toen ik wat wegdeemsterde in het lesuur na de verkwikkende pauze. Aandacht wat verslapt, wat cafeïne bijtanken en de bijna 33-jarige staat terug op. Met scherpte schieten, bij de les blijven, pompte ik mezelf terug wat moed in.
Voor ik er erg in had zwaaide ik Angeline uit en onderging een eenzame tocht per trein naar Roeselare.
Een uurtje na een wat gekke babbel met Angeline sms'te ik haar " Een hartverwarmende babbel, merci ! " Ik bevond mij in een platenzaak in Roeselare. De boterhammen waren niet goed verteerd, en ik duizelde zoals ik altijd duizelde in die behekste platenzaak.
Ik kreeg tot dusver geen sms terug.
Nog 7 uur en ik word 33 levensjaren. Nog 7 uur tandenknarsen, nagelbijten en kettingroken. Een zonnige voormiddag in Kortrijk voorspelt daarom nog niet iéts goeds...
(dv)
" Het is allemaal een kwestie van perceptie é " , zei Freddy De Vadder onlangs in één van zijn shows.
Die wijze woorden indachtig ging ik per taxi naar mijn nieuwbakken 'schooltje'. Ik kon het allemaal goed plaatsen toen op die zonnige voormiddag in Kortrijk. Dat was niet het geval op weg naar Kortrijk station toen ik een stukje las uit het interview met Annemie Struyf in de Morgen naar aanleiding van haar kersverse reeks op Eén 'De Bleekweide' wat een therapeutisch centrum blijkt te zijn voor kids. Ik duizelde even. Om meerdere redenen. Om dat therapeutisch centrum... Om hetgeen wat mevrouw Struyf te vertellen had... Om 2013, om februari dat een kantelmaand kan worden, zo dacht ik. Om de man van bijna 33 die het voor het zeggen heeft. Een niet met een indrukwekkend zelfvertrouwen gezegend man van bijna 33 die naam en faam zou maken in 2013. In wat dan ? In het als kersvers Roeselarenaar elke avond waarmaken als entertainer van oudere jongeren in een lokale pub ? In het behalen van de titel 'Vrijwilliger van het jaar' ?
Waarover gaat het allemaal in 2013 ? Welke doelstellingen zijn er ? Welke mensen dien ik in de gaten te houden ?
Met een kop vol vragen zette ik me naast de taxichauffeur die me naar het 'schooltje' zou brengen.
Hij floot een vrolijk deuntje en ik werd er zowaar plotsklaps goedgezind van. Mijn vragen en twijfels verdwenen als sneeuw voor de zon.
" Bij de les blijven ", maande die lieve Angeline me aan, toen ik wat wegdeemsterde in het lesuur na de verkwikkende pauze. Aandacht wat verslapt, wat cafeïne bijtanken en de bijna 33-jarige staat terug op. Met scherpte schieten, bij de les blijven, pompte ik mezelf terug wat moed in.
Voor ik er erg in had zwaaide ik Angeline uit en onderging een eenzame tocht per trein naar Roeselare.
Een uurtje na een wat gekke babbel met Angeline sms'te ik haar " Een hartverwarmende babbel, merci ! " Ik bevond mij in een platenzaak in Roeselare. De boterhammen waren niet goed verteerd, en ik duizelde zoals ik altijd duizelde in die behekste platenzaak.
Ik kreeg tot dusver geen sms terug.
Nog 7 uur en ik word 33 levensjaren. Nog 7 uur tandenknarsen, nagelbijten en kettingroken. Een zonnige voormiddag in Kortrijk voorspelt daarom nog niet iéts goeds...
(dv)
Abonneren op:
Posts (Atom)