CACTUSFESTIVAL 2011

" Jullie zijn allemaal mooi " , zo groette publieksopwarmer van dienst
Nic Balthazar ons op de 30ste editie van het festival in het prachtige Minnewaterpark
van Brugge, het Venetië van het Noorden.
Zijn verwelkoming deed mijn wankelend zelfbeeld wat opkrikken...
Alweder artiesten van divers pluimage zouden het talrijk opgekomen publiek entertainen
dat het een lieve lust was...

KATE NASH **1/2

Opende samen met haar all-girls-band de set met een verrassend en rommelig punknummer.
Veelbelovende intrede, helaas kon ze de belofte niet helemaal waarmaken.
Haar songs zijn best wel puntig, en ze zingt als een kind dat een driftbui heeft, maar we misten
toch wat diepgang.
Kate is allerminst een no-brainer - ze had het in een preekje over de homofobische medemens en uitte haar kritiek - maar het ontbrak haar aan wat extra angeltjes.
Ze sloot een wisselvallige set af met het uitstekende en welbekende 'Foundations' .

MARK LANEGAN & ISOBEL CAMPBELL ***1/2

Hij : zanger van Gutter Twins, Soulsavers, gastvocalist bij Queens of the Stone Age, diepe grom...
Zij : tekstschrijver, speelde bij Belle & Sebastian, mooie deerne...

Beiden : een enigma ?

Wat het ook zij, al vroeg op dag 1 ontspond zich hét hoogtepunt van het festival.
De liedjeskeuze kan betwist worden - de setlist bestond vooral uit hun recentste worp 'Hawk' - maar het was gewoonweg genieten. Sublieme voortkabbelende, lijzige countryliedjes over hartepijn zoals 'You won't let me down again', 'Come undone' en 'The circus is leaving town'
( " And let your hair hang loose/Kick off your satine shoes/Throw back the hided down/Farewell to the Friday's clown " ) kregen we voorgeschoteld en ze gingen als zoete broodjes binnen.
Zagen we Lanegan daar tot driemaal toe glimlachen naar Isobel ?
Uit-ste-kend concert !!!

KEZIAH JONES ***

Afro-funk-rock die er 's middags lekker in ging.
Bleek een frisse verschijning te zijn in de duistere wereld van uw dienaar.
Eindigde de set met een uiterst fraaie cover van Hendrix'/Dylans klassieker 'All along the watchtower '.

JANELLE MONAE *

Tijd voor een plaspauze en toch gaven we negroïden een kans. Helaas. De geforceerd gezelligheid
van retro-soul, nu-soul, nu-motown (???) was geen spek voor ons bek.
Toch nog 1 ster voor een puike cover van Jackson 5's ' I want you back'.


COLD WAR KIDS ***

Op hun laatste album hebben ze hun soulvolle nummers ingeruild voor ietwat stereotiepere roots-/indierock, ja, zelfs stadionrock, en toch verveelde het concert geen seconde.
De kids brachten een uurtje zompige indie met als hoogtepunten toch 'Hang me up to dry', 'We used to vacation', het geniale 'Hospital beds' ( " We got no chance of recovery, sharing hospital joy and misery " ) en ' Old Saint John' uit hun debuutplaat.

TRIGGERFINGER *** (1/2)

Retestrak. Dreigend. Rock'n'roll diep verankerd in fifties-/sixtiesblues.
Een fenomenaal lang uitgesponnen versie van 'All this dancin' around', met 'Is it' ('Is it my shirt, is it my shoes, is it my love for the blues') een rocksong dat dagenlang in je hoofd blijkt rondspoken en 'On my knees', de onverwoestbare klassieker uit hun beginperiode.
Het publiek werd er ongemeen wild van en gelijk hadden ze. Dit optreden zal nog lang in ons geheugen gegrift staan.
Toch een kanttekening : waar bleven ' Let it ride' en 'Lost love in love', toch twee Afrekeningsprijsbeesten die live zeker gingen ontploffen.

(dv)