Een behouden thuiskomst

Ik bevind me in de bus richting Houthulst., mijn dierbare woonplaats én meditatiecentrum.
Mijn roots, mijn territorium, daar waar mijn licht cynisme is uit ontsproten. Mijn schrijftafel, mijn drie akoestische gitaren, mijn partyoutfits die ik nooit draag, omdat er simpelweg geen redenen zijn om te feesten.
Het Leven, een feest ? Neen, dankuwel ! Op zijn best is Het Leven een vaag boeiend iets dat, zeker in mijn leefwereld, niet uitnodigt tot feesten.

Ondertussen in de bus gaat het gekakel en gekwetter van de schoolgaande tieners onverminderd verder. Maar het is opvallend draaglijk. Ik neem het hen niet eens kwalijk dat ze stinken, lelijk en dom zijn. Ik benijd hen zelfs. Hun levenslust, hun optimisme, hun naïviteit :
pràchtig !
Vrij van zorgen, niet denkend aan morgen, verslingerd aan actiehelden en sitcoms.
Ver weg van het feestgedruis aan de Gentse Vlasmarkt waar ik mijn beste tijd heb gekend.
Verzwolgen door de massa, maar uitblinkend in persoonlijkheid.
Nu, vijf jaar later ben ik echter een schim van dat genotszoekende creatuur.
Bevend, misselijk van angst, mààr mét hopen hoop reis ik door de Westhoek. Liefst alleen en
anoniem en ... per bus. De schoolgaande jeugd mag mee met mij. Ik wens hen een behouden
thuiskomst toe.
(dv)