Theater Aan Zee : Bakjes troost

Ik zou die zaterdag eens de B.V.-spotter gaan uithangen. Ik bevond me op het Zeeheldenplein alwaar een literair event plaatsvond, 'Uitgelezen' met een panelgesprek over - u raadt het nooit -
literatuur. DD en literatuur zijn niet de beste vrienden. Het grootste gedeelte van het panelgesprek liet ik aan mij voorbijgaan, maar ik had mij ervoor wel geamuseerd met de aanstekelijke column van cultuurbeest Marc Didden. Hij - géén feestneus - kwam tot de conclusie dat "de zee in't echt een beetje tussen grijs en kinderkak is ". Hij haalde ook het event de Abba-musical 'Mamma Mia' aan die hij graag beleefd had. Over de toeschouwers was hij minder
flatterend : " Het publiek bestond uit gewone gepensioneerden, coiffeurs en Parkinsonpatiënten ". Ik mag Didden wel.
Ik mocht de Eerste Dag van 'Uitgelezen' openen met het halve treurlied 'Lucky hat', dat op het nieuwe album 'Destination bigger tree' zal prijken. De avond ervoor performde ik met mijn uitstekende band in Club Terminus alsof mijn leven er van af hing. Een eerlijk concert met opvallend veel rocknummers en enkele welgekomen rustpunten.
Maar goed, die zaterdag spotte ik dus B.V.'s als Dominique Deruddere, Josse De Pauw (gastcurator van TAZ), Marie Vinck, Lieve Blancquaert en Nic Balthazar. Ik vroeg die laatste welke film iedereen moét gezien hebben. " An inconvenient truth ", antwoordde hij enthousiast.
Enthousiastelingen kunnen op mijn respect rekenen, zolang dat enthousiasme niet vervalt in hysterie of euforie. Ik ben géén feestneus, ziet u. En hysterie doet me walgen, en doet me denken aan de volkstoeloop van Rock Werchter. Géén massafestivals voor mij. Theater Aan Zee daarentegen herenigt het volkse met de elite en alles wat daar tussen(in) hangt. Voor elk wat wils. " Oostende kan onmogelijk Oostende zijn zonder Theater Aan Zee ", hoorde ik Patrick Smagghe (4AD) zeggen, terwijl ik het koffiemeisje aan het ophitsen was. Nog B.V.'s gespot dan ?
Het interesseerde me niet meer. Ik had genoeg aan het koffiemeisje en mijn bakje troost. Troost was die zaterdag niet nodig. Ik voelde me kiplekker en verviel zowaar niet in zwaarmoedigheid of melancholie.
De ene dag is de andere niet, maar, en dat verzeker ik u, gezien mijn aangeboren Weltschmerz zal ik nog voldoende bakjes troost mogen drinken. De enige dertiger is de andere niet... (dv)

Theater Aan Zee 2011

Komende vrijdag 29 juli stelt Dandy Davy exclusief nieuw materiaal voor uit zijn tweede album,
Destination Bigger Tree , dat in het najaar verschijnt. Dit is in Club Terminus aan station in Oostende . Meer info/tickets www.theateraanzee.be

1983 - 2011

Strijdlust

Onpasselijk. Diepbedroefd. Zo voelde ik mij vanochtend na een avondje Gentse Feesten.
Eén avondje ocharme, in de Faja Lobi alwaar ik een aardig muzikaal setje afwerkte voor hoop en
al tien man in het voorprogramma van twee rotgetalenteerde bluesknapen. Maar ik heb mij
vermaakt. De liederen van Rianto Delrue en Fernant Zeste smaakten bitterzoet.
Hoop, verlangen, gemis en een...meisje of twee, zo vat ik in mijn eigen bewoordingen de blues
samen. Ik ben slecht in samenvatten, maar ben een meester in het citeren. " Ze was niet gemaakt om gelukkig te zijn ", bloklettert De Morgen. Amy Winehouse, nu voorgoed lid van de
'Forever 27 Club' ruilde zaterdag het tijdelijke voor het eeuwige. Van wereldster naar Dirt in the ground.
Dirt in the ground ben ik nog niet, maar vanochtend voelde ik mij wel tachtig ! Sigaret in de linkermondhoek, een protesterende maag en een bang hartje...voor wat komen zou...
Een apocalyps ? Het einde van een beschaving ? De definitieve neergang van Dandy Davy ?
Ach, wat zou het... Strijden, makker, sprak ik vanmiddag tot mezelf en ik raapte wat moed bijeen. De storm in mijn zieke brein was wat gaan liggen en mijn maag herstelde zich.

Met Cadel Evans als oververdiende eindwinnaar dienen we afscheid te nemen van een vrij hoogstaande Tour de France. Ik mag Cadelleke wel ; hij ziet er niet uit, heeft een wat gedrongen positie op zijn stalen ros en is niet 's werelds meest charismatische medemens, maar ik mag hem.
Omwille van zijn strijdlust.
Ik ga misschien strijdend ten onder, I died a hundred times - ik zei het al -ik ben een meester in citeren, maar een gebrek aan strijdlust kan men mij niet verwijten.
Hopelijk denkt mijn neurologe daar ook zo over...
(dv)

Tijdloze 1000

604 - A whiter shade of pale
Procol Harum

" Als je al de nieuwsfeiten optelt van de laatste dagen - het onmenselijk, beestachtig drama in Oslo, de dood van ons aller Amy, het vaderlands politiek wanbeleid, ... - kan ik maar 1 ding concluderen : om het op zijn Houthulsts te zeggen: de weireld is plukkevort ! "

Eenvoud

De walking contradiction die ik ben - ruwe bolster, blanke pit -
filantroop/misantroop - en het naderen van het einde van de wereld in 2012,
daar zou ik een verhandeling over kunnen schrijven, maar ik zal dat niet doen.

Ik hou immers van eenvoud mits wat extra poëzie zoals de Tour.
" Stervende zwanen ", oordeelt Wuyts Michel over de gelosten in
een of andere bergetappe.
" Ze sterven, tot aan de dood ", nogmaals het VRT-heerschap dat naast
co-commentator José De Cauwer zich bedient van barok taalgebruik.
Te nemen of te laten.

Eenvoud... Of hoe een vrouw in de uitstekende documentaire 'Bedankt en merci'
over oude volkscafés in de Westhoek en hun cafébazen en hun klanten, berustend
sprak : " En zo gaat de tijd voorbij " .
Een briljant stukje weemoedige televisie dat in schril contrast staat met het karikaturale
van zedenkomedie 'FC de Kampioenen' of met de banaliteit van misdaadserie 'Witse'.

Het flauwe '1000 zonnen', het zomerdoorslagje van het altijd schitterende 'Man bijt hond', is
voer voor de prullenmand

En zo gaat de tijd voorbij...

Ondanks de kwakkelzomer ontstaan er op terrasjes als vanouds vele praatjes, liefst
praatjes van eenvoudige makelij
Waar mensen samentroepen, ben ik er bij...

(dv)