Gustave Flaubert

" Schep regelmaat en orde in je leven, zodat je in je werk agressief en verrassend kunt zijn "

Een behouden thuiskomst

Ik bevind me in de bus richting Houthulst., mijn dierbare woonplaats én meditatiecentrum.
Mijn roots, mijn territorium, daar waar mijn licht cynisme is uit ontsproten. Mijn schrijftafel, mijn drie akoestische gitaren, mijn partyoutfits die ik nooit draag, omdat er simpelweg geen redenen zijn om te feesten.
Het Leven, een feest ? Neen, dankuwel ! Op zijn best is Het Leven een vaag boeiend iets dat, zeker in mijn leefwereld, niet uitnodigt tot feesten.

Ondertussen in de bus gaat het gekakel en gekwetter van de schoolgaande tieners onverminderd verder. Maar het is opvallend draaglijk. Ik neem het hen niet eens kwalijk dat ze stinken, lelijk en dom zijn. Ik benijd hen zelfs. Hun levenslust, hun optimisme, hun naïviteit :
pràchtig !
Vrij van zorgen, niet denkend aan morgen, verslingerd aan actiehelden en sitcoms.
Ver weg van het feestgedruis aan de Gentse Vlasmarkt waar ik mijn beste tijd heb gekend.
Verzwolgen door de massa, maar uitblinkend in persoonlijkheid.
Nu, vijf jaar later ben ik echter een schim van dat genotszoekende creatuur.
Bevend, misselijk van angst, mààr mét hopen hoop reis ik door de Westhoek. Liefst alleen en
anoniem en ... per bus. De schoolgaande jeugd mag mee met mij. Ik wens hen een behouden
thuiskomst toe.
(dv)

Kati Heck

Excitement in de morgenstond

Ik ben géén muziekjournalist en zal het ook nooit worden. Ik ambiëer andere dingen. Zoals het schrijven van een weemoedige popsong of een tekening maken van, wat ik zelf noem, een kruising tussen een totempaal en een gezichtenpaleis.
Wekelijks schrijf ik ook een column, een cursiefje zo je wil, over wat me bezighoudt.

Nadat ik die dinsdagmorgen uit het kabinet van Linde, mijn psychotherapeute, stapte, bladerde ik wat in de verse Humo. Tot mijn grote vreugde stond er een dossiertje in over 20 jaar 'Nevermind', de doorbraakplaat van de toonaangevende grungeband Nirvana.
Mijn ochtendhumeur bleek al snel als sneeuw voor de zon te verdwijnen. Ik begon te mijmeren...

Het was 1995. 'Monster', het fel ondergewaardeerde rockalbum van R.E.M. schalde door de boxen. 'Circus envy' stond op. " Put pepper in my coffee, I forgot to bark on command " , keelde Michael Stipe door een laag of vier distortion en feedback. Ik had nog cassetjes liggen van Nirvana's 'Unplugged in New York' , 'In utero' en ... 'Nevermind' . De eerste twee had ik al grijsgedraaid, die laatste diende nog ontdekt te worden.

Ik was een laatbloeier in de rock'n'roll, kende de mij nu zo typerende weemoed nog niet en geen haar op mijn hoofd dat er aan dacht om over het fenomeen meisjes te fantaseren.
Neen, vanaf '95 besloot ik mijn hart aan Nirvana te verpanden ; aan 'Nevermind' zeker, al vond ik 'In utero' nog beter. Ik kon het toen niet echt onder woorden brengen wat ik zo fantastisch vond aan Seatlle's finest. Nu, 16 jaar later krijg ik er een beter zicht op.
Cobain's authenticiteit ! De passie ! De anti-glamour ! Maar ook, de twijfels van een gekwelde frontman die lak had aan succes en zijn oerschreeuw maakten en maken nog steeds een diepe indruk op mij.

Nirvana heeft geschiedenis geschreven. Geen enkele rockband nà hen heeft het klaargespeeld om dezelfde authenticiteit uit te dragen. Niemand zal er ooit in slagen om ook maar in de buurt te komen van Cobain's zeggingskracht. Einde mijmering...

Ik bestelde een verwenkoffie en stak een sigaret op. Verwend ventje, dacht ik. Mààr : ik had iets te vieren. Officieel 20, voor mij 16 jaar 'Nevermind'. Excitement in de morgenstond, de smaak van voortreffelijke koffie in mijn mond...
(dv)

Dubuffet, de propagandist van de term Art Brut

Linde

" Dorien straalt altijd. Ik vraag me af waar die constante gelukzaligheid vandaan komt. Ik kan daar nachten van wakker liggen. Echt waar ", sprak ik tot Linde, mijn psychotherapeute.
Het uurtje was om. Ik groette Linde en ging met een verlicht brein naar huis. Althans, dat maakte ik mezelf wijs. Eens terug thuis begon ik me suf te piekeren en rookte de ene na de andere sigaret.
Roken is meer dan wat genot. Het is een levensstijl. Ik fantaseerde hoe Linde de post-coïtale sigaret oprookte. Het was een prettige, gedenkwaardige fantasie...
Ik mocht haar wel. Ze is net als ik een prille én rijpe dertiger mààr dan met een gestructureerde gedachtegang.
Ik dacht...misschien moet ik wel een boek schrijven. Maar waar zou dat boek in godsnaam over handelen ? Eens denken... In de culinaire slash science-fiction-sfeer : 'Paté met slagroom anno 2047 '. De titel had ik al, nu nog de inhoud. Ik zou ook een psychologisch drama kunnen schrijven, 'Zielknijper De Vorte Psy en de Temesta's ' of soft-erotiek : ' Trutalie met een wandelstok in haar gleuf ' ... Ach wat zou het ? Wat had dit te betekenen ?
Het was avond. Ik had alweer een vrij nutteloze dag achter de rug.
Ik stelde me voor : nog 31 jaar op deze planeet rondhossen, denken, schrijven en bij tijd en wijle een werkje opknappen. Het zag er niet slecht uit. En elke week is er het sessieuurtje bij Linde...
(dv)