Mei 2010 - Ten tijde van hun reünietournee raasden de slackers van Pavement in een tot de nok gevulde AB door hun set met opvallend veel materiaal uit hun indie-classics 'Slanted and enchanted' en 'Crooked rain crooked rain'.
Uit 'Wowee Zowee' , de persoonlijke favoriet van uw dienaar, serveerden ze slechts een viertal nummers zoals 'Grounded' en 'Father to a sister of thought'. Ook het zeer ondergewaardeerde 'Terror twilight', hun zwanenzang, werd quasi volledig genegeerd. En toch : grandioos concert van de op Nirvana na belangrijkste alternatieve rockband uit de nineties.
Flashback juli 1999 : mijn uiterst aantrekkelijke wederhelft en ik aanschouwden de laatste vijf minuten van het veel te vroeg op de dag geprogrammeerde Pavement op de Main Stage. Bàlen...
Nu tien jaar geleden verscheen Überslacker Stephen Malkmus' titelloze solodebuut, een sterke maar weinig verrassende plaat. En toch : Malkmus' solocarrière is best genietbaar.
'Pig lib' (met '(Do not feed the) Oyster' en 'Animal midnight') en zijn magnum opus 'Real emotional trash' (check zeker eens 'Hopscotch Willie' en 'We can't help you') zijn platen om levenslang te koesteren.
Alleen al zijn cryptische lyrics : meesterlijke ongein.
Zijn 5de langspeler 'Mirror traffic' is de popversie geworden van 'Wowee Zowee'. Minder psychedelica en prog-rock dan zijn voorganger 'Real emotional trash' en helaas ook minder geïnspireerd.
Het begint nochtans uitstekend met het trio 'Tigers' (check de ludieke videoclip op YouTube), het héérlijke folky 'No one is (as I are be)' waar Malkmus gewoon Lou Reed IS en het uitzinnige
'Senator' ( " I know what the senator wants/What the senator wants is a blowjob " ) .
Wat volgt is minder - 'Brain Gallop' en 'Asking price' zijn van het middelmatigste wat S.M. ooit gecomponeerd heeft - maar de eeuwig jonge indie-held krabbelt terug recht met het lichtjes memorabele 'Long hard book', een alt. countrysong waar Malkmus een patent op heeft.
'Tune grief' is een leuke punkpoprocker, Weezer meets Ramones, en 'Forever 28' is glamrock anno 2011.
'Fall away' is opvallend (f)lauw en 'Gorgeous Georgie' een waardige afsluiter van een plaat met blutsen en builen, maar gelukkig onthouden we de vijftal juweeltjes die hier op 'Mirror traffic'
geserveerd staan.
Stephen Malkmus, de 'Bob Dylan' van de indie, heeft nog altijd bakken talent, maar zijn 5de is lang niet zo geïnspireerd als de internationale pers zich laat uitschijnen. Ergens zingt Malkmus 'The distortion is way too clear'. Wel : een grilligere productie had de plaat een niveau hoger getild.
(dv)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten