Vadsig

" Jij fladdert maar rond, als een overgelukkige vlinder "
" En jij ? Jij doet niks met je leven ! Je moddert maar wat aan... "
Ik verliet met slaande deuren het kabinet van mijn psychotherapeute Linde en huilde zachtjes.
Wàs het zo dat ik mijn kansen zomaar verkwanselde ? Mijn kansen op geluk, liefde en hoop ?

Ach, wat zou het ? Ik doe immers wat ik wil. Niemand, niemand moet mij vertellen wat ik moet doen om het geluk te vinden. En ja, ik modder soms wat aan, maar dat is mijn levensstijl...

Ik staakte mijn gedachtenstroom en zocht naar een plekje waar ik ongestoord de Humo kon lezen. Bestemming gevonden. Ik stak een sigaret op en begon te mijmeren...

Het was al een tijdje geleden dat ik in de armen van een lief vrouwmens belandde. Het was evenzeer al een hele tijd geleden dat ik een publiek nog kon inpakken met mijn charmant en oprecht entertainment. Ach, entertainment... Ik entertain iedereen. Mijn twee katten, mijn moeder, mijn lieve vrienden en vriendinnen... Ik ben zelfs in staat om een hele afdeling vol dementerende bejaarden te entertainen. Wat zeg ik ? Ik zou de doden terug laten opstaan uit hun graf vanwege mijn ijzersterk entertainment.

Tijdens mijn Gentse jaren entertainde ik werkelijk menig medestudent. Baldadigheden waren mij niet vreemd. Ook satire, neodadaïsme, kolder en wel heel erg van de pot gerukte humor waren onderdelen van mijn performances.
Niks daarvan op mijn beruchte deelname aan editie 1 van Canvas' 'Comedy Casino Cup'.
Lusteloos, als een slappe vod trachtte ik een lach te ontlokken uit het fijne publiek. En er wérd
gelachen ! Het waren geen lachsalvo's, ik bezorgde geen enkele toeschouwer buikkrampen van het lachen. Het was de lach van de gêne, van de ongemakkelijkheid. Doch, ik was in dat najaar van 2006 een schim van mezelf. Ik was out. Vatbaar voor een burn-out. Mijn act rockte niet en ik ging geleidelijk de dieperik in. DD : de man die ooit op zijn jury in de Beeldende Kunsten een banaan in zijn gat stak, parlés automatiques uit zijn mouw schudde, zijn bebloede zakdoek tentoonstelde op een expositie... Hij was traag en oud geworden. Stokoud. Bijna hersendood. Comateus...

Nu, vijf jaar later staat er een ontgiftingskuur op het programma. Dit is dag 3 van de kuur. Ik voel me vrij goed, het fantastische 'Maggie May' van Rod Stewart staat op. De 'Madammen' op Radio 2 zijn weer best ok. Net als deze tekst. En toch...toch ontbreekt er iets...
Het vuur en de passie zijn wat afgezwakt, maar er is hoop, ... er zijn hopen hoop. De hyperkinetische DD zit nog in mij, maar evengoed is er de algehele vadsigheid.
DD : soms sneller dan zijn schaduw, soms vadsiger dan zijn traagheid.

(dv)