* Wàt een zomer, pleeg ik wel eens te zeggen! Een zomer met een opname, géén cd-opname folks!, maar een twee weken durende, waarlijk fabuleuze 'trip down memory lane' over vergane liefdes, mislukte carrièrezetten en het zot in mijn kop. Want hoezeer ik ook mensen - en ze waren wéér utterly strange deze zomer - wantrouw, vertrouw ik wél op het zot in mijn kop. En wat ben ik blij, o' zo blij, dat het zot in mijn kop heden nog voor verwarring zorgt in mijn met zorg behandelde mini-mensen-
maatschappij die wederom uit de bol ging de voorbije zomer. Want vergéét niét : DD ziet zijn mensen wel degelijk graag ! Of het wederzijds is, moet u zelf maar uitmaken.
Feit is: DD kan niet zonder mensen ook al betreft het pionnetjes op tv die me proberen te entertainen.
En wat voor entertainment heb ik toch wel in mijn maag gesplitst gekregen! 'Punker' Marcel - Arbeid
Adelt! - Vanthilt die mij trakteerde op zijn 'aheum-ha-ha-ha' - uitbarstingen in zijn talkshow met als dieptepunt zijn babbel met de 'controversiële' opperentertainer Paul De Leeuw die enige weken geleden de show stal met zijn indrukwekkende vleesklak én dito uitspraken. Afvoeren dat Hollands
stukje pretentie. Al een geluk dat VTM zo slim was zijn contract niét te verlengen om weer het mooie
weer te maken in 'Manneke Paul'. 'Marcelleke' mag wél blijven op één , al raad ik hem in de toekomst wat méér punkattitude aan.
'1000 Zonnen' heeft me meer aangegrepen. In het prachtige rubriekje 'Place to be' draafden 'speciale'
mensen op die een bijzonder verhaal te vertellen hadden. Uw dienaar mocht ook eens van zijn volgende '3 minutes of fame' proeven - mooi stukje tv, toegegeven - maar hét stukje dat mij van de wijs bracht én een krop in de keel bezorgde, was het schrijnende verhaal van een jong demente vrouw die haar getuigenis deed in het bijzijn van haar lieftallige echtgenoot. Ze vroeg euthanasie aan om haar uit haar Lijden te verlossen...Kippenvel. Ik dacht aan de volgende verzen :
" Now I'm darker than the deepest sea, just hand me down/Give me a place to be " , uit 'Place to be'
van de geniale Nick Drake. ( Natalia vorig jaar in 'The Voice': " Wie is da Nick Drake ? Is die dood ? " TRUT! )
Iédereen verdient zijn of haar plaatsje; zeker ook de jong demente vrouw: recht in de armen van haar echtgenoot, tot het einde van haar lijden.
Mijn plaats heb ik nog niet gevonden. Roeselare, Houthulst, Gent, of toch Oostende ? Maakt niet uit: het zot in mijn kop zal me de weg wel wijzen, ook al is die bezaaid met hindernissen als 'opnames' in een wereld die best te omschrijven valt als HARD, MOOI maar MEEDOGENLOOS.
De nazomer is ingezet: het tv-aanbod voegt uit zijn barsten, maar elk bekijkt het vanuit zijn plaats.
Mijn plaats in de nazomer ? In een hoekje van het terras in Café Moustache in Roeselare, waar de mensen nog lief zijn voor elkaar...en 'opname' in een groep vrienden betekent. Op dié manier word ik graag opgenomen. De nazomer kan nu al niet stuk...
(dv)
donderdag 5 september 2013
maandag 17 juni 2013
Het bankje
Het bankje... Waar niemand op me wacht. Waar studentinnekes ginnegappen, schateren en op speelse wijze hun middag laten passeren. Ik duld alle gezelschap. Jong en oud, mooi en lelijk, diepzinnig en oppervlakkig. Niets of niemand ontsnapt me, met een klare kijk, heldere geest en sabbelend op een sigaretje neem ik de dingen waar. Al is het niet spectaculair hetgeen wat er zich afspeelt. Ik hààt spektakel! Spektakel is mij niet genegen. Nee, geef mij maar het gekabbel van een riviertje, het gespin van een tijgerkatje of de langzame tred van een wandeling in het bos. En dan van een pepermunttheetje nippen. Sigaretje erbij, de krant doornemen en (dag)boeken volpennen. Niét omdat ik per se iets te vertellen heb, integendeel, ik laat anderen praten. En al is het smalltalk, ik passeer het, laat het sudderen. En dan serveren. Okselfris, kakelvers... Een nieuwe wind. Een nieuw begin.
Wanneer het klokslag 13 uur is, zit mijn taak erop. Ik héb genoteerd, gecreëerd. Me geïrriteerd, me gelaafd aan het momentum. Studentinnekes die hun geginnegap ruilen voor een les over het paargedrag bij stokstaartjes, de sinus en de cosinus of de kijk op de Vlaamse Primitieven.
Ikzélf was de ultieme schoolmakker. Urenlang kennis vergaren, remediëren, uitspuwen op de Dag des Oordeels : de dag van het examen!
Nu ik dit jaar 15 jaar (!) de caféromantiek omarmd heb, hoef ik mij niet meer uit te sloven op de schoolbanken. Hetgene wat mij uitdaagt, zo rond de middag, is het neerpennen van observaties en gedachten, neergezeten op hét bankje in mijn geboortestad...Waar niemand op me wacht, tenzij dat notitieboekje dat letters, woorden en zinnen vreet.
(dv)
Wanneer het klokslag 13 uur is, zit mijn taak erop. Ik héb genoteerd, gecreëerd. Me geïrriteerd, me gelaafd aan het momentum. Studentinnekes die hun geginnegap ruilen voor een les over het paargedrag bij stokstaartjes, de sinus en de cosinus of de kijk op de Vlaamse Primitieven.
Ikzélf was de ultieme schoolmakker. Urenlang kennis vergaren, remediëren, uitspuwen op de Dag des Oordeels : de dag van het examen!
Nu ik dit jaar 15 jaar (!) de caféromantiek omarmd heb, hoef ik mij niet meer uit te sloven op de schoolbanken. Hetgene wat mij uitdaagt, zo rond de middag, is het neerpennen van observaties en gedachten, neergezeten op hét bankje in mijn geboortestad...Waar niemand op me wacht, tenzij dat notitieboekje dat letters, woorden en zinnen vreet.
(dv)
donderdag 23 mei 2013
EN BIJNA...
EN bijna gekapseisd, de kapitein der onnozelhedendoor het barre weer aan huis aangespoeld wachtend op wat vergiffenisvergiffenis van mijn twee katten, Minoe en Pussy,omdat ik hen in de steek heb gelaten.De liefde, tederheid die hen beloofd werd, uitgesteld EN bijna ontmoedigd door die helse maagpijn die ongevraagdmijn hele interne huishouding overkop haalt,wachtend op het vomeren maar niet toeslaandUitgesteld naar een later tijdstipHopelijk niet op mijn mondeling examenik wil nu ook weer niet dat mijn knappe onderwijzeres de inhoud van mijn maagin plaats van de inhoud van Onderwijs en Maatschappij over haar heen krijgt EN bijna ruglijder geworden door het torsen van het gewicht van de wereldmijn rugzak vol wijsheden en onnozelheden is zwaar aan het wordenen begint door te wegenMaar kijk, daar is Marieken, Jozefientje, Mariaatje en Fientjedie mijn lijden kilo's lichter makenDoor hun geginnegap
U hoeft niet zo te spotten meisjesEN bijna het uitgeproest, die snoodaardsOm mijn vele twijfels en om mijn onzekerhedenHet is een mach, denk ik graag, laten we dit ten vollebenutten,een penalty binnentrappen en feestvierenDe hut in, de raket lanceren, en penetreren EN bijna had ik gelijk,de hut waren ze binnengekomen, mijn raket was gelanceerd,maar penetratie is concentratieen daar knelde het schoentjeDat het geginnegap hen ontmaskerdeZe kwamen enkel om wat fun, geen sérieux, bijna feest EN bijna had ik hén de huid volgescholdenMaar ik heb rugzakken vol met begripEn ik was niet eens ondanks de gedwarsboomde plannentriestigMarieken, Jozefientje, Mariaatje en FientjeDe bijna-liefjes En bijna had ik mijn afspraak met het Eurovisiesongfestival gemistEn bijna dit en bijna dat,ik werd er zowaar wat moedeloos doorMaar ondanks de hindernissen , spoelde ik proper aan in mijn bedsteeEn bijna in slaap gevallenEn bijna gedroomd over Fientje, zeker diegene met de natste preute En bijna een tekst in mijn slaap geschrevenBijna gedroomd over de man die ik worden wouWelke man ik worden wou ?Ik had het zo graag verteld, het was, denk ik, bijna gelukt En bijna ten einde, bijna weer wakker, de wekkerEn op Moederdag, Hemelvaart en Sinksen blijf ik thuisAl ga ik graag mijn hut in om Jozefientjes en andere Mariaatjes te ontmoetenBijna had ik het klaargespeeldOm door 4 wilde meiden besprongen te worden
Het had mijn status op Facebook wel héél boeiend gemaakt:
maar ach, als kapitein der onnozelheden moet ik in de eerste plaats
mezelf amuseren,
(dv)
U hoeft niet zo te spotten meisjesEN bijna het uitgeproest, die snoodaardsOm mijn vele twijfels en om mijn onzekerhedenHet is een mach, denk ik graag, laten we dit ten vollebenutten,een penalty binnentrappen en feestvierenDe hut in, de raket lanceren, en penetreren EN bijna had ik gelijk,de hut waren ze binnengekomen, mijn raket was gelanceerd,maar penetratie is concentratieen daar knelde het schoentjeDat het geginnegap hen ontmaskerdeZe kwamen enkel om wat fun, geen sérieux, bijna feest EN bijna had ik hén de huid volgescholdenMaar ik heb rugzakken vol met begripEn ik was niet eens ondanks de gedwarsboomde plannentriestigMarieken, Jozefientje, Mariaatje en FientjeDe bijna-liefjes En bijna had ik mijn afspraak met het Eurovisiesongfestival gemistEn bijna dit en bijna dat,ik werd er zowaar wat moedeloos doorMaar ondanks de hindernissen , spoelde ik proper aan in mijn bedsteeEn bijna in slaap gevallenEn bijna gedroomd over Fientje, zeker diegene met de natste preute En bijna een tekst in mijn slaap geschrevenBijna gedroomd over de man die ik worden wouWelke man ik worden wou ?Ik had het zo graag verteld, het was, denk ik, bijna gelukt En bijna ten einde, bijna weer wakker, de wekkerEn op Moederdag, Hemelvaart en Sinksen blijf ik thuisAl ga ik graag mijn hut in om Jozefientjes en andere Mariaatjes te ontmoetenBijna had ik het klaargespeeldOm door 4 wilde meiden besprongen te worden
Het had mijn status op Facebook wel héél boeiend gemaakt:
maar ach, als kapitein der onnozelheden moet ik in de eerste plaats
mezelf amuseren,
(dv)
De naaktfoto
Weet je wat het is ? Dat de tijd te snel gaat, dat tijd een klootzak is, en dat nog voor we er erg in hebben, we ons helemaal overgeven aan de hel die de zomer is. Een persoonlijke hel, dat geef ik grif toe, want laat net de zomer hét seizoen zijn voor mijn dierbare vrienden en familie. Gelijk hebben ze. 9 maanden hard werken, géén loonsverhoging, net niet die promotie behaald maar dan twee mooie zomermaanden genieten van zon, zee, strand en/of bergen, dalletjes, valleien en al dat ander lekkers.
Ik hoop oprecht dat ik dit jaar de zomer van mijn leven beleef. Waarom niet, de zomer van de liefde ?
Liefde, ik ben er bang voor. Dat ze van mij weggaat en zo. Vele vrouwtjes zijn weggegaan, wat overblijft zijn herinneringen. En natuurlijk die heerlijke, weemoedige nostalgie. Het hunkeren naar vroeger, want toen verklaarden we onze liefde nog op papier. De smiley's waren er nog niet, en we waren enkel bereikbaar met een vast telefoontoestel.
Ik dacht dat het erger ging zijn, het inkijken van al die herinneringen. Foto's, brieven, verjaardagskaartjes, allerhande prulletjes, cassetjes... Ik was opgetogen toen ik die foto van mijn ex waar ik al 6 jaar naar zocht, terugvond. En het deerde me niet eens dat ze mij destijds verlaten had. Ik weet uit welingelichte bron dat ze het goed maakt. Meer hoef ik niet te weten.
Het was half elf 's morgens. Ik had eindelijk mijn kamer van het ouderlijke huis uitgemest. Drie vierde van al mijn 'brol' was in de papiermand gekieperd. De rest lag in een geheime schatkist. Want schatten wàren er.
Zo was er die ene foto van mij die zeven jaar geleden werd getrokken. Ik, naakt in zithouding, met een hoed op. De aspirant-fotografe had dat mooi klaargespeeld. Ik weet nog goed waar die foto getrokken was. In mijn kot te Gent in de Rasphuisstraat waar ik mijn eerste manische opstoot beleefde. Ergens in de maand mei, een maand voor de crash. De zon scheen toen feller dan tien zonnen tegelijk. Ik maakte kennis met 'Fear yourself' van Daniel Johnston en ik mocht aan toenmalig StuBru-coryfee Lieve De Maeyere mijn drie favoriete rockplaten inleiden. In diezelfde maand werd mijn eerste naaktfoto realiteit. Mocht ik vandaag nog narcist zijn, ik hing 'em boven mijn bed. Maar de zelfverheerlijking is voorbij.
Het wordt tijd voor een ontspannende zomer. En enkele festivals. Wie weet haal ik mijn naaktfoto boven en signeer ik die voor mijn vakantieliefde en wordt het mijn beste zomer van de laatste tien jaar.
Ik wacht af, met een bang hart. Bange harten allerlande, verenig u, we zijn vrienden voor het leven. En 1 keer wil ik de vriend zijn van de zomer, 1 keer.
(dv)
Ik hoop oprecht dat ik dit jaar de zomer van mijn leven beleef. Waarom niet, de zomer van de liefde ?
Liefde, ik ben er bang voor. Dat ze van mij weggaat en zo. Vele vrouwtjes zijn weggegaan, wat overblijft zijn herinneringen. En natuurlijk die heerlijke, weemoedige nostalgie. Het hunkeren naar vroeger, want toen verklaarden we onze liefde nog op papier. De smiley's waren er nog niet, en we waren enkel bereikbaar met een vast telefoontoestel.
Ik dacht dat het erger ging zijn, het inkijken van al die herinneringen. Foto's, brieven, verjaardagskaartjes, allerhande prulletjes, cassetjes... Ik was opgetogen toen ik die foto van mijn ex waar ik al 6 jaar naar zocht, terugvond. En het deerde me niet eens dat ze mij destijds verlaten had. Ik weet uit welingelichte bron dat ze het goed maakt. Meer hoef ik niet te weten.
Het was half elf 's morgens. Ik had eindelijk mijn kamer van het ouderlijke huis uitgemest. Drie vierde van al mijn 'brol' was in de papiermand gekieperd. De rest lag in een geheime schatkist. Want schatten wàren er.
Zo was er die ene foto van mij die zeven jaar geleden werd getrokken. Ik, naakt in zithouding, met een hoed op. De aspirant-fotografe had dat mooi klaargespeeld. Ik weet nog goed waar die foto getrokken was. In mijn kot te Gent in de Rasphuisstraat waar ik mijn eerste manische opstoot beleefde. Ergens in de maand mei, een maand voor de crash. De zon scheen toen feller dan tien zonnen tegelijk. Ik maakte kennis met 'Fear yourself' van Daniel Johnston en ik mocht aan toenmalig StuBru-coryfee Lieve De Maeyere mijn drie favoriete rockplaten inleiden. In diezelfde maand werd mijn eerste naaktfoto realiteit. Mocht ik vandaag nog narcist zijn, ik hing 'em boven mijn bed. Maar de zelfverheerlijking is voorbij.
Het wordt tijd voor een ontspannende zomer. En enkele festivals. Wie weet haal ik mijn naaktfoto boven en signeer ik die voor mijn vakantieliefde en wordt het mijn beste zomer van de laatste tien jaar.
Ik wacht af, met een bang hart. Bange harten allerlande, verenig u, we zijn vrienden voor het leven. En 1 keer wil ik de vriend zijn van de zomer, 1 keer.
(dv)
maandag 18 maart 2013
Hete bink Dandy
Ik heb trouwe facebookvrienden - ik kan ze op één hand tellen, die klootzakjes die mij ontvriend hebben - Minou de kat begint mij te mogen en één keer per jaar noemt een welbepaald meisje mij een hete bink. Ha ha! Als dat nog niet genoeg is, woon ik per 1 april in het departement Roeselare én mag ik mij heden frontman noemen van een rock'n'rollband. Het kan niet op dus. En toch...en toch is er die eeuwige twijfel. De twijfel of mijn ex mij nog leuk vindt, de twijfel of mijn zanglijn niet van een bepaalde toonladder valt - in de rock'n'roll wordt daar echter niet moeilijk over gedaan.
Om het kort samen te vatten : ik twijfel wel eens. Wie niet eens twijfelt, mag mij nu opbellen met de boodschap dat hij of zij nooit twijfelt. Feit is : je kan gebukt gaan onder de twijfel(s) en dat is nu ook niet weer de bedoeling. De truc ligt hem in het omzetten van twijfel in positieve energie. Knopen doorhakken, ook al doet het pijn en laat pijn net datgene zijn waar een mens levenslang mee te maken zal hebben. Het kwalijke kuchje, de oorsuizingen, maar vooral de psychische pijn. Het dipje - wéér - die twijfel(s), het stille verdriet om een ex, een negatieve reactie op je kunstwerk, een bolwassing van een vriend die je op je fouten wijst, enz...
Als ik naar het journaal kijk - en ik begin me er meer en meer aan te wagen, zeker als Hanne D. het
nieuws brengt - word ik geconfronteerd met pijn van buitenaf. Een oorlogje hier, een oorlogje daar, de obligate psychopatische kwiet die zich aan moordlust vergrijpt, het heengaan van een mediafiguur, een dopingschandaaltje. Het stemt een mens tot nadenken.
In mijn geval : diep nadenken en dan weer overschakelen naar iets luchtigs. Het prachtige 'Iedereen beroemd ' bijvoorbeeld waar niet zelden ook de melancholie haar intrede doet. Het leven van alledag geleefd en beleefd door lokale helden in mini-maatschappijtjes. Om u een idee te geven : er lopen hier te Houthulst een vijftal helden en heldinnen rond maar ik noem hun namen niet. Ze vragen er ook niet om en wie ben ik dan om hen hier bekend te maken. Bekend of niet, bemind of niet, steeds weer is er die pijn omdat het niet anders kan. Het grietje dat je wil versieren dat je links laat liggen - doet pijn. Het liedje dat je altijd al wilde schrijven, blijkt al geschreven te zijn. Pijn. Die éne blonde Steenbrugge die je beter niet had gedronken en die het op je maag gemunt heeft. Pijn. Zij het relatief lichte pijn. Pijn die je eigenlijk maar 1 dag voelt.
Ikzelf heb het ergste leed geleden, dat denk ik toch graag, heb het verleden omarmd en het heden geknuffeld om er in de nabije of verre toekomst mijn voordeel mee te doen. Je zal zien : DD zal zoals gewoonlijk harten beroeren, liever: veroveren én pijn verlichten. De Jezus in DD is bij deze ontwaakt en opgestaan. Zelf heb ik niks met verrijzenissen én Jezi , alleen dé hoogdag der hoogdagen, de Ronde Van Vlaanderen, valt wel eens op Pasen en dat laat ik mij welgevallen.
En toch, toch is er reeds die twijfel. De twijfel of de Ronde van Vlaanderen dit jaar indruk op mij zal maken of niet. Intussen organiseer en plan ik. Ik zie dat mijn agenda bulkt van de afspraakjes. Om terug te mogen meemaken dat een jonkvrouw mij een hete bink noemt. Eén keer per jaar volstaat.
(dv)
Om het kort samen te vatten : ik twijfel wel eens. Wie niet eens twijfelt, mag mij nu opbellen met de boodschap dat hij of zij nooit twijfelt. Feit is : je kan gebukt gaan onder de twijfel(s) en dat is nu ook niet weer de bedoeling. De truc ligt hem in het omzetten van twijfel in positieve energie. Knopen doorhakken, ook al doet het pijn en laat pijn net datgene zijn waar een mens levenslang mee te maken zal hebben. Het kwalijke kuchje, de oorsuizingen, maar vooral de psychische pijn. Het dipje - wéér - die twijfel(s), het stille verdriet om een ex, een negatieve reactie op je kunstwerk, een bolwassing van een vriend die je op je fouten wijst, enz...
Als ik naar het journaal kijk - en ik begin me er meer en meer aan te wagen, zeker als Hanne D. het
nieuws brengt - word ik geconfronteerd met pijn van buitenaf. Een oorlogje hier, een oorlogje daar, de obligate psychopatische kwiet die zich aan moordlust vergrijpt, het heengaan van een mediafiguur, een dopingschandaaltje. Het stemt een mens tot nadenken.
In mijn geval : diep nadenken en dan weer overschakelen naar iets luchtigs. Het prachtige 'Iedereen beroemd ' bijvoorbeeld waar niet zelden ook de melancholie haar intrede doet. Het leven van alledag geleefd en beleefd door lokale helden in mini-maatschappijtjes. Om u een idee te geven : er lopen hier te Houthulst een vijftal helden en heldinnen rond maar ik noem hun namen niet. Ze vragen er ook niet om en wie ben ik dan om hen hier bekend te maken. Bekend of niet, bemind of niet, steeds weer is er die pijn omdat het niet anders kan. Het grietje dat je wil versieren dat je links laat liggen - doet pijn. Het liedje dat je altijd al wilde schrijven, blijkt al geschreven te zijn. Pijn. Die éne blonde Steenbrugge die je beter niet had gedronken en die het op je maag gemunt heeft. Pijn. Zij het relatief lichte pijn. Pijn die je eigenlijk maar 1 dag voelt.
Ikzelf heb het ergste leed geleden, dat denk ik toch graag, heb het verleden omarmd en het heden geknuffeld om er in de nabije of verre toekomst mijn voordeel mee te doen. Je zal zien : DD zal zoals gewoonlijk harten beroeren, liever: veroveren én pijn verlichten. De Jezus in DD is bij deze ontwaakt en opgestaan. Zelf heb ik niks met verrijzenissen én Jezi , alleen dé hoogdag der hoogdagen, de Ronde Van Vlaanderen, valt wel eens op Pasen en dat laat ik mij welgevallen.
En toch, toch is er reeds die twijfel. De twijfel of de Ronde van Vlaanderen dit jaar indruk op mij zal maken of niet. Intussen organiseer en plan ik. Ik zie dat mijn agenda bulkt van de afspraakjes. Om terug te mogen meemaken dat een jonkvrouw mij een hete bink noemt. Eén keer per jaar volstaat.
(dv)
donderdag 28 februari 2013
Complimentendag
Morgen complimentendag. Als er 1 iemand excelleert in het schenken van complimenten, dan ben ik het wel. " Wat een mooi vestje ", hoor ik mezelf nog zeggen tegen ene Marlies toen die een verse sigaret opstak. Ik wou haar natuurlijk binnendraaien, zoals dat dan heet. Ze reageerde nog vrij vriendelijk. Ze wist echter niet dat ze met ene Dandy Davy te maken had, de koning van de flauwe verleidingstechnieken.
Weet je wat het is ? Er is altijd tijd (over) voor een gemeend complimentje. Laten wij dat dan met zijn allen in ere houden. Ik word wel eens overladen met complimentjes dat het wel eens gênant wordt. Maar mij prijzen als 'koning' of 'genie' gebeurt eerder sporadisch. Ik bén dan ook geen koning, genie, held, of whatever. Eerder een enthousiaste artiest die zich steeds meer handhaaft in de lieve-mensenmaatschappij. Wie lief is voor een ander, krijgt dubbel zo veel liefde terug, denk ik wel eens op een verloren dag. Een dag waar enkel de tv opstaat en ik lawaaierige hip hop -of zogeheten R&B-video's in de maag gesplitst krijg. Ik heb er wel mijn buik van vol van dat soort commerciële noise. Uitslovers die een hele lading rondborstige wijven rond zich heen krijgen en daarmee nog wegkomen ook. Althans in de ogen van die wijven en de pubers die dit soort tv smakelijk vinden.
Toen ik zelf nog een puber was, wou ik één van die R&B-artiesten zijn. Het leek me wel te bevallen, te mogen deelnemen aan een soort orgie die haar gelijke niet kent. Ik zou er alleszins méér complimenten aan overgehouden hebben dan in mijn werkelijke puberteit die chaotisch verliep.
En laat morgen nu de dag zijn waar ik van de ene chaos in de andere mag verzeild geraken. En dat we met zijn allen nog eens (pdw) herdenken, en hoe die onder meer in 'Spike' van absurdisme een feest maakte.
Laten we elkaar morgen overladen met complimenten en niet via twitter maar face to face. De slechte adem neemt u er maar bij...
(dv)
Weet je wat het is ? Er is altijd tijd (over) voor een gemeend complimentje. Laten wij dat dan met zijn allen in ere houden. Ik word wel eens overladen met complimentjes dat het wel eens gênant wordt. Maar mij prijzen als 'koning' of 'genie' gebeurt eerder sporadisch. Ik bén dan ook geen koning, genie, held, of whatever. Eerder een enthousiaste artiest die zich steeds meer handhaaft in de lieve-mensenmaatschappij. Wie lief is voor een ander, krijgt dubbel zo veel liefde terug, denk ik wel eens op een verloren dag. Een dag waar enkel de tv opstaat en ik lawaaierige hip hop -of zogeheten R&B-video's in de maag gesplitst krijg. Ik heb er wel mijn buik van vol van dat soort commerciële noise. Uitslovers die een hele lading rondborstige wijven rond zich heen krijgen en daarmee nog wegkomen ook. Althans in de ogen van die wijven en de pubers die dit soort tv smakelijk vinden.
Toen ik zelf nog een puber was, wou ik één van die R&B-artiesten zijn. Het leek me wel te bevallen, te mogen deelnemen aan een soort orgie die haar gelijke niet kent. Ik zou er alleszins méér complimenten aan overgehouden hebben dan in mijn werkelijke puberteit die chaotisch verliep.
En laat morgen nu de dag zijn waar ik van de ene chaos in de andere mag verzeild geraken. En dat we met zijn allen nog eens (pdw) herdenken, en hoe die onder meer in 'Spike' van absurdisme een feest maakte.
Laten we elkaar morgen overladen met complimenten en niet via twitter maar face to face. De slechte adem neemt u er maar bij...
(dv)
donderdag 14 februari 2013
De Vos en de Draak
Het was Vos die me wat geld leende. Ik wou hem bedanken, maar hij reageerde nauwelijks. Vos is een doodbrave ziel met een indrukwekkend gevoel voor humor. Als Vos brult, keelt, is melancholie nooit veraf. Sterker nog : melancholie is nog nooit zo dichtbij geweest.
Toen ik het geld kreeg om te overnachten in jeugdherberg De Draeck te Gent was ik wat mistroostig. Waarom heeft zo'n sjieke tiep als ik nooit geld op zak ? Tekenen, schrijven, folkmelodieën bedenken, al wat je wil, maar ik verdien er geen rooie cent mee. Ach, weet je wat het is ? Ik zal het u zeggen : het is kwart voor zeven in de morgen en ik ben klaarwakker. Een dag in Gent staat mij te wachten. Ontmoeting met boeiende aspirant-artiesten, klaar om de wereld te veroveren.
Ik héb reeds de wereld veroverd, in mijn dromen althans, want wie niet droomt, is verloren. Wie niet in sprookjes gelooft, heeft het 'vlaggen'.
Vos was enthousiast over de band, Manhog geheten, die in Trefpunt aantrad. Ik sprak de zanger van dit nog onbekende groepje eventjes en we hadden het over ene Mark Linkous (het Sparklehorsegenie) die volgende maand 3 jaar geleden van ons is heengegaan. Depressies : dat was het codewoord. Ik stelde mij wat aan door die goeie jongen te vertellen dat ikzelf twee depressies heb ondergaan. Die jongen had enkel goesting in wat rust en een stevige pint en ik mij maar uitsloven om wat van mijn gedeprimeerd verleden te vertellen. Aansteller, denk ik nu. Toen ik mijn hoofd draaide, viel mijn oog op de zus van 'mijn' Koffiequeen die ik op Theater Aan Zee had leren kennen. Ze is illustratrice, ze had het gemaakt. Ik denk dat ik in haar ogen verzoop. Vos was reeds huiswaarts om zijn stevige zoon Bruno op een halfdronken slaapliedje te trakteren. Vos mag ik wel, hij, enkel hij heeft mij dat geld geschonken om in jeugdherberg De Draeck te kunnen overnachten.
Omstreeks 7u. staak ik het schrijven en weet : een boeiende dag staat mij te wachten. Het ontbijt wordt onvergetelijk, mijn wandelpassen richting centrum Gent (pot)sierlijk en de ontvangst thuis hartelijk. Ik zei het al : ik geloof in sprookjes en ben niet van plan dit nog om te keren. Ook al levert het mij wat hoofdpijn en desillusie op. Van mij te veel aan te stellen en te verzuipen in de ogen van die illustratrice...
(dv)
Toen ik het geld kreeg om te overnachten in jeugdherberg De Draeck te Gent was ik wat mistroostig. Waarom heeft zo'n sjieke tiep als ik nooit geld op zak ? Tekenen, schrijven, folkmelodieën bedenken, al wat je wil, maar ik verdien er geen rooie cent mee. Ach, weet je wat het is ? Ik zal het u zeggen : het is kwart voor zeven in de morgen en ik ben klaarwakker. Een dag in Gent staat mij te wachten. Ontmoeting met boeiende aspirant-artiesten, klaar om de wereld te veroveren.
Ik héb reeds de wereld veroverd, in mijn dromen althans, want wie niet droomt, is verloren. Wie niet in sprookjes gelooft, heeft het 'vlaggen'.
Vos was enthousiast over de band, Manhog geheten, die in Trefpunt aantrad. Ik sprak de zanger van dit nog onbekende groepje eventjes en we hadden het over ene Mark Linkous (het Sparklehorsegenie) die volgende maand 3 jaar geleden van ons is heengegaan. Depressies : dat was het codewoord. Ik stelde mij wat aan door die goeie jongen te vertellen dat ikzelf twee depressies heb ondergaan. Die jongen had enkel goesting in wat rust en een stevige pint en ik mij maar uitsloven om wat van mijn gedeprimeerd verleden te vertellen. Aansteller, denk ik nu. Toen ik mijn hoofd draaide, viel mijn oog op de zus van 'mijn' Koffiequeen die ik op Theater Aan Zee had leren kennen. Ze is illustratrice, ze had het gemaakt. Ik denk dat ik in haar ogen verzoop. Vos was reeds huiswaarts om zijn stevige zoon Bruno op een halfdronken slaapliedje te trakteren. Vos mag ik wel, hij, enkel hij heeft mij dat geld geschonken om in jeugdherberg De Draeck te kunnen overnachten.
Omstreeks 7u. staak ik het schrijven en weet : een boeiende dag staat mij te wachten. Het ontbijt wordt onvergetelijk, mijn wandelpassen richting centrum Gent (pot)sierlijk en de ontvangst thuis hartelijk. Ik zei het al : ik geloof in sprookjes en ben niet van plan dit nog om te keren. Ook al levert het mij wat hoofdpijn en desillusie op. Van mij te veel aan te stellen en te verzuipen in de ogen van die illustratrice...
(dv)
Abonneren op:
Posts (Atom)