vrijdag 13 april 2012
vrijdag 30 maart 2012
maandag 19 maart 2012
Ambitie
Het ziet er dan toch niet naar uit dat ik kom te overlijden op 1 april, de dag waar menig manmens
een stijve krijgt van een Belgische overwinnaar van 'Vlaanderens mooiste'. Ik kijk er al naar uit, zij het met enige tegenzin. Het zit zo : ik heb dan ook geen enkele verwachting of ambitie meer in mijn leven. Het leven uitzitten met af en toe een vage glimlach na deugddoende soloseks, méér zit er niet in.
Of het tij nog kan keren ? Kan best. Hopen hoop, mompel ik wel eens tot vervelens toe. En als ik al wat ambitie heb in mijn leven wens ik diegenen die nodeloos afzien hopen hoop toe. En het is van harte.
Dat ik af en toe nog onder de mensen kom, mag geen verrassing heten. Ik ben al bij al een sociaal, meegaande manmens met hopen begrip en empathie. Maar laat mij 's zondags met rust -
ik wil in mijn eentje het martelaarschap dragen. De onzalige zondag : een kwaal die niet meer te
genezen valt. Onomkeerbaar, zoals het stugge leven dat ik leid. Met als enige verstrooiing de meisjes, en het liefst meisjes die kunstwetenschappen studeren zoals Tamara uit 'Blokken'. Een vrouwmensje dat nog naïef en onbezonnen door het leven huppelt als een hinde, en met de mopjes van Ben Crabbé lacht.
Wat was mijn studententijd toch een lichtpunt in mijn carrière als dolende ziel. De zon scheen tien keer feller dan nu en ik was nog niet toe aan die verrekte pillen. Nu, het was niet allemaal rozegeur en maneschijn : de love of my life verliet mij in 2004 en schonk mij als troost de zo voorspelbare post break-up sex. " Alles is voorbij ", schreeuwde ik het uit.
Nu, bijna tien jaar later blijf ik erbij dat alles voorbij is en dààrom dat ik - wars van ambitie het leven gewoon zal uitzitten. Met af en toe een vrolijk Tamaraatje uit 'Blokken' in mijn gedachten...
(dv)
een stijve krijgt van een Belgische overwinnaar van 'Vlaanderens mooiste'. Ik kijk er al naar uit, zij het met enige tegenzin. Het zit zo : ik heb dan ook geen enkele verwachting of ambitie meer in mijn leven. Het leven uitzitten met af en toe een vage glimlach na deugddoende soloseks, méér zit er niet in.
Of het tij nog kan keren ? Kan best. Hopen hoop, mompel ik wel eens tot vervelens toe. En als ik al wat ambitie heb in mijn leven wens ik diegenen die nodeloos afzien hopen hoop toe. En het is van harte.
Dat ik af en toe nog onder de mensen kom, mag geen verrassing heten. Ik ben al bij al een sociaal, meegaande manmens met hopen begrip en empathie. Maar laat mij 's zondags met rust -
ik wil in mijn eentje het martelaarschap dragen. De onzalige zondag : een kwaal die niet meer te
genezen valt. Onomkeerbaar, zoals het stugge leven dat ik leid. Met als enige verstrooiing de meisjes, en het liefst meisjes die kunstwetenschappen studeren zoals Tamara uit 'Blokken'. Een vrouwmensje dat nog naïef en onbezonnen door het leven huppelt als een hinde, en met de mopjes van Ben Crabbé lacht.
Wat was mijn studententijd toch een lichtpunt in mijn carrière als dolende ziel. De zon scheen tien keer feller dan nu en ik was nog niet toe aan die verrekte pillen. Nu, het was niet allemaal rozegeur en maneschijn : de love of my life verliet mij in 2004 en schonk mij als troost de zo voorspelbare post break-up sex. " Alles is voorbij ", schreeuwde ik het uit.
Nu, bijna tien jaar later blijf ik erbij dat alles voorbij is en dààrom dat ik - wars van ambitie het leven gewoon zal uitzitten. Met af en toe een vrolijk Tamaraatje uit 'Blokken' in mijn gedachten...
(dv)
vrijdag 24 februari 2012
Donkerzwart
All my friends are dying... En wat dan nog ? Alsof IK het fenomeen verdriet niet ken.
Ik hàd huiscartoonist van Humo kunnen worden. En wat had dàt opgeleverd ? My fifteen minutes of fame ? Ik laat het na ; tonnen ambitie, maar geen doorzettingsvermogen.
En toch... Toch zijn er bakken hoop - wars van talent ben ik de next best thing, maar niemand die op me wacht.
Ik wil het niet erger voorstellen dan het is. De lente is in aantocht en mijn agenda voor maart blijkt al aardig gevuld. Met contacten en afspraken. Géén sollicitatiegesprekken, nee. Mijn contacten beperken zich tot roken, pintelieren en bullshit verkopen : ik wil het tijdens de maartse grillen niet over werk hebben of het gebrek er aan.
2012 wordt een dubbeltje op zijn kant. Succes en roem én een rokerslong of twee. Vechten zal ik als David tegen Goliath en ik zàl de strijd winnen. Zij heeft de zon in mijn hart gestolen, maar breken doet de motor van mijn corpus niet. Ergens las ik - was het in de Story of in een kwaliteitskrant - dat je kan sterven aan verdriet. Een letterlijk gebroken hart.
Uiteindelijk wordt het mij ook fataal. Alleen is de geijkte vraag : wanneer ? Morgen ? De dag van de Ronde van Vlaanderen ? 2013 ? Of ergens in de herfst van mijn leven ? Benieuwd of ik dan nog een halve stijve kan krijgen van thuisverpleegster Rita en de animatie van het leven me nog bevalt. Animatie - wàt een kutwoord ! Maar erger kan nog : ambiance ! Geen gebrek er aan op de kijkbuis waar menigeen er een lap op geeft of er voor gaat. Ik ben ooit - we schrijven het 'magische' jaar 2006 - wel eens gesignaleerd in Gent als dolgedraaid feestnummer, maar dan zonder de bijhorende feestneus. Mijn blik altijd richting essentie : de jonkvrouwen...
Benieuwd wie of wat in 2012 mijn hart zal breken : Dying Delilah of de diagnose van terminale longkanker. Eigenzinnige jongen, die DD, met als enige constante de beide voetjes ietwat zwevend boven de grond. Of de roze wolkjes die eigenlijk donkerzwart kleuren.
(dv)
Ik hàd huiscartoonist van Humo kunnen worden. En wat had dàt opgeleverd ? My fifteen minutes of fame ? Ik laat het na ; tonnen ambitie, maar geen doorzettingsvermogen.
En toch... Toch zijn er bakken hoop - wars van talent ben ik de next best thing, maar niemand die op me wacht.
Ik wil het niet erger voorstellen dan het is. De lente is in aantocht en mijn agenda voor maart blijkt al aardig gevuld. Met contacten en afspraken. Géén sollicitatiegesprekken, nee. Mijn contacten beperken zich tot roken, pintelieren en bullshit verkopen : ik wil het tijdens de maartse grillen niet over werk hebben of het gebrek er aan.
2012 wordt een dubbeltje op zijn kant. Succes en roem én een rokerslong of twee. Vechten zal ik als David tegen Goliath en ik zàl de strijd winnen. Zij heeft de zon in mijn hart gestolen, maar breken doet de motor van mijn corpus niet. Ergens las ik - was het in de Story of in een kwaliteitskrant - dat je kan sterven aan verdriet. Een letterlijk gebroken hart.
Uiteindelijk wordt het mij ook fataal. Alleen is de geijkte vraag : wanneer ? Morgen ? De dag van de Ronde van Vlaanderen ? 2013 ? Of ergens in de herfst van mijn leven ? Benieuwd of ik dan nog een halve stijve kan krijgen van thuisverpleegster Rita en de animatie van het leven me nog bevalt. Animatie - wàt een kutwoord ! Maar erger kan nog : ambiance ! Geen gebrek er aan op de kijkbuis waar menigeen er een lap op geeft of er voor gaat. Ik ben ooit - we schrijven het 'magische' jaar 2006 - wel eens gesignaleerd in Gent als dolgedraaid feestnummer, maar dan zonder de bijhorende feestneus. Mijn blik altijd richting essentie : de jonkvrouwen...
Benieuwd wie of wat in 2012 mijn hart zal breken : Dying Delilah of de diagnose van terminale longkanker. Eigenzinnige jongen, die DD, met als enige constante de beide voetjes ietwat zwevend boven de grond. Of de roze wolkjes die eigenlijk donkerzwart kleuren.
(dv)
woensdag 1 februari 2012
Sigaretten en Kat Steppe
Helemaal ondersteboven van de verschijning van Mens Van Der Lindens eega Kat Steppe : zo ben ik de dag gestart. Een hele dag heb ik geen hap door mijn keel gekregen, maar ik maal er niet om.
Ik vraag me af of Kat bij tijd en wijle aan sigaretjes lurkt of sleurt. Als ze al rookt, dan vermoed ik dat ze lurkt, dit in tegenstelling tot mijzelve. Ik sleur vooralsnog aan de kankerstokken. En het is de laatste tijd niet meer van harte. Roken is geen prioriteit meer in mijn nu goed georganiseerde leven.
Steeds vaker schrik op van het beeld van een rijpe dertiger die in zijn sterfbed onsmakelijke slijmen ophoest en langzaam maar pijnlijk ten onder gaat aan het K-woord. 2012 staat niet voor niets in het teken van de algehele gezondheid. En van vitaliteit, een eigenschap die me de laatste jaren echter vreemd is.
Waar is de gretige scholier die vanop 30 meter afstand een pegel in de kruising trapte ? Jawél, als bepalende en aanvallende middenvelder kon ik een aardig partijtje voetballen. Ik ben het nog niet verleerd, maar met mijn huidige conditie kan ik nog geen kilometer fietsen zonder overvloedig na te hijgen.
Mijn zangstem wordt er gelukkig beter op. Parlando, it is maar wie naar Cash, Hazlewood of Lou Reed luistert, merkt de charme op; een charme waar ik nog hard voor moet werken. Ik ben géén geboren zanger. In het zesde leerjaar kreeg ik een schamele 6 op 10 voor mijn zangkunsten. Middelmatig, grijs, onopvallend...waren de vrij vernietigende commentaren van de meester.
Ik zit me vaker dan me lief is af te vragen welke nieuwe gewoonte ik me zal aanleren in plaats van het sleuren aan sigaretten op de dag dat het officieel is : DD gestopt met roken ! Het zou voorpaginanieuws mogen zijn. DD en de sigaret : voorgoed voorbij !
Hoe door het leven te gaan zonder sigaretten ? Een vraag die ik eerder betreur, eerlijk gezegd. Mààr 2012 : het jaar van de gezondheid en vitaliteit.
Vitaal word ik als ik Kat Steppe zie. Morgen sla ik geen maaltijden meer over. Méér nog : ik eet én in de ochtend én in de middag én 's avonds een slaatje. En als tussendoortjes lurk ik aan mijn sigaretten...
(dv)
Ik vraag me af of Kat bij tijd en wijle aan sigaretjes lurkt of sleurt. Als ze al rookt, dan vermoed ik dat ze lurkt, dit in tegenstelling tot mijzelve. Ik sleur vooralsnog aan de kankerstokken. En het is de laatste tijd niet meer van harte. Roken is geen prioriteit meer in mijn nu goed georganiseerde leven.
Steeds vaker schrik op van het beeld van een rijpe dertiger die in zijn sterfbed onsmakelijke slijmen ophoest en langzaam maar pijnlijk ten onder gaat aan het K-woord. 2012 staat niet voor niets in het teken van de algehele gezondheid. En van vitaliteit, een eigenschap die me de laatste jaren echter vreemd is.
Waar is de gretige scholier die vanop 30 meter afstand een pegel in de kruising trapte ? Jawél, als bepalende en aanvallende middenvelder kon ik een aardig partijtje voetballen. Ik ben het nog niet verleerd, maar met mijn huidige conditie kan ik nog geen kilometer fietsen zonder overvloedig na te hijgen.
Mijn zangstem wordt er gelukkig beter op. Parlando, it is maar wie naar Cash, Hazlewood of Lou Reed luistert, merkt de charme op; een charme waar ik nog hard voor moet werken. Ik ben géén geboren zanger. In het zesde leerjaar kreeg ik een schamele 6 op 10 voor mijn zangkunsten. Middelmatig, grijs, onopvallend...waren de vrij vernietigende commentaren van de meester.
Ik zit me vaker dan me lief is af te vragen welke nieuwe gewoonte ik me zal aanleren in plaats van het sleuren aan sigaretten op de dag dat het officieel is : DD gestopt met roken ! Het zou voorpaginanieuws mogen zijn. DD en de sigaret : voorgoed voorbij !
Hoe door het leven te gaan zonder sigaretten ? Een vraag die ik eerder betreur, eerlijk gezegd. Mààr 2012 : het jaar van de gezondheid en vitaliteit.
Vitaal word ik als ik Kat Steppe zie. Morgen sla ik geen maaltijden meer over. Méér nog : ik eet én in de ochtend én in de middag én 's avonds een slaatje. En als tussendoortjes lurk ik aan mijn sigaretten...
(dv)
maandag 2 januari 2012
2012
Wat brengt het nu al veelbesproken nieuwe jaar ?
De neergang van Dandy Davy ? De algehele explosie van planeet Aarde ? De dood van Milow ? Eerlijk gezegd kan het mij allemaal geen zak schelen.
2012 zal méér van hetzelfde zijn en hopelijk minder Saudade. Méér levensvreugde ? Dat kàn, al is de kans daartoe vrij nihil. Een depressieve vogel zingt immers zoals hij gebekt is. En al is het uitkijken naar het tweede album van DD, 2012 zal alwéder geen grand cru zijn. Tenzij een mooi ogend spring-in-het-veldje mijn hart kan verwarmen met haar liefdevolle blikken, tonnen charme en een opwindend je-m'en-foutisme van heb ik je daar.
Alles is goed in 2012, alles is slecht. Onverschilligheid troef, méér depressieven en psychotische
persoonlijkheden. Geike Arnaert uit de kleren: grààg ! God een schop onder zijn royale kont en Niels Albert wereldkampioen.
Michael Jackson de verrijzenis en Hugo Camps' opinie in alle kranten. Rik De Saedeleer die voor het laatst commentaar geeft bij een interland, bij voorkeur België-Nederland : " Ze gaan lopen ! Ze gaan lopen ! Gooooooooaaaaaaaaaaall ! 'k Weet zelfs niet wie het is, maar we zijn alweer op weg naar Mexico ! "
Mezelf ? Nog méér op de achtergrond dan in 2011. Less is more. De dorpsgek van het fantastische Houthulst een fatale hartaanval en Geert Hoste een depressie. Selah Sue een zichtbare nipple slip en de definitieve doorbraak voor hiphopper Steven H.
Astrid Bryan brains en de Vlaamse muziekscene méér guts en rock'n'roll. Tom Barman een overdosis, Mauro een lifetime achievment award en Geike Arnaert uit de kleren... Of had ik dat al geschreven ?
Nu, wat er ook gebeurt in het nu al fantastische nieuwe jaar : mijn standpunten blijven dezelfde. Ik hoef u daar niet mee lastig te vallen, ik hoef zelfs niet te suggereren.
2012 wordt een bom : politieke aanslagen, de neergang van Fakebook, de dood van knuffelrocker Jon Bon Jovi, de split van Metallica, Leonard Cohen op nummer 1 in de Tijdloze en het nieuwe eindejaarsinitiatief door depressieven : Fucked For Life !
Hoe het ook zij, hoe u ook denkt, wie u ook bent, bent u comazuiper, ben je blank of zwart (de meligheid !), houdt u van Tin Tin, bent u een incontinente overjaarse puber, God of klein Pierke - why should I care ? - moge 2012 het jaar van de genezing zijn.
DD daarentegen, tuurt zoals gewoonlijk door het raam en mompelt : " The dreams in which I'm
dying are the best I ever had... "
(dv)
De neergang van Dandy Davy ? De algehele explosie van planeet Aarde ? De dood van Milow ? Eerlijk gezegd kan het mij allemaal geen zak schelen.
2012 zal méér van hetzelfde zijn en hopelijk minder Saudade. Méér levensvreugde ? Dat kàn, al is de kans daartoe vrij nihil. Een depressieve vogel zingt immers zoals hij gebekt is. En al is het uitkijken naar het tweede album van DD, 2012 zal alwéder geen grand cru zijn. Tenzij een mooi ogend spring-in-het-veldje mijn hart kan verwarmen met haar liefdevolle blikken, tonnen charme en een opwindend je-m'en-foutisme van heb ik je daar.
Alles is goed in 2012, alles is slecht. Onverschilligheid troef, méér depressieven en psychotische
persoonlijkheden. Geike Arnaert uit de kleren: grààg ! God een schop onder zijn royale kont en Niels Albert wereldkampioen.
Michael Jackson de verrijzenis en Hugo Camps' opinie in alle kranten. Rik De Saedeleer die voor het laatst commentaar geeft bij een interland, bij voorkeur België-Nederland : " Ze gaan lopen ! Ze gaan lopen ! Gooooooooaaaaaaaaaaall ! 'k Weet zelfs niet wie het is, maar we zijn alweer op weg naar Mexico ! "
Mezelf ? Nog méér op de achtergrond dan in 2011. Less is more. De dorpsgek van het fantastische Houthulst een fatale hartaanval en Geert Hoste een depressie. Selah Sue een zichtbare nipple slip en de definitieve doorbraak voor hiphopper Steven H.
Astrid Bryan brains en de Vlaamse muziekscene méér guts en rock'n'roll. Tom Barman een overdosis, Mauro een lifetime achievment award en Geike Arnaert uit de kleren... Of had ik dat al geschreven ?
Nu, wat er ook gebeurt in het nu al fantastische nieuwe jaar : mijn standpunten blijven dezelfde. Ik hoef u daar niet mee lastig te vallen, ik hoef zelfs niet te suggereren.
2012 wordt een bom : politieke aanslagen, de neergang van Fakebook, de dood van knuffelrocker Jon Bon Jovi, de split van Metallica, Leonard Cohen op nummer 1 in de Tijdloze en het nieuwe eindejaarsinitiatief door depressieven : Fucked For Life !
Hoe het ook zij, hoe u ook denkt, wie u ook bent, bent u comazuiper, ben je blank of zwart (de meligheid !), houdt u van Tin Tin, bent u een incontinente overjaarse puber, God of klein Pierke - why should I care ? - moge 2012 het jaar van de genezing zijn.
DD daarentegen, tuurt zoals gewoonlijk door het raam en mompelt : " The dreams in which I'm
dying are the best I ever had... "
(dv)
Abonneren op:
Posts (Atom)