Donkerzwart

All my friends are dying... En wat dan nog ? Alsof IK het fenomeen verdriet niet ken.
Ik hàd huiscartoonist van Humo kunnen worden. En wat had dàt opgeleverd ? My fifteen minutes of fame ? Ik laat het na ; tonnen ambitie, maar geen doorzettingsvermogen.
En toch... Toch zijn er bakken hoop - wars van talent ben ik de next best thing, maar niemand die op me wacht.
Ik wil het niet erger voorstellen dan het is. De lente is in aantocht en mijn agenda voor maart blijkt al aardig gevuld. Met contacten en afspraken. Géén sollicitatiegesprekken, nee. Mijn contacten beperken zich tot roken, pintelieren en bullshit verkopen : ik wil het tijdens de maartse grillen niet over werk hebben of het gebrek er aan.
2012 wordt een dubbeltje op zijn kant. Succes en roem én een rokerslong of twee. Vechten zal ik als David tegen Goliath en ik zàl de strijd winnen. Zij heeft de zon in mijn hart gestolen, maar breken doet de motor van mijn corpus niet. Ergens las ik - was het in de Story of in een kwaliteitskrant - dat je kan sterven aan verdriet. Een letterlijk gebroken hart.

Uiteindelijk wordt het mij ook fataal. Alleen is de geijkte vraag : wanneer ? Morgen ? De dag van de Ronde van Vlaanderen ? 2013 ? Of ergens in de herfst van mijn leven ? Benieuwd of ik dan nog een halve stijve kan krijgen van thuisverpleegster Rita en de animatie van het leven me nog bevalt. Animatie - wàt een kutwoord ! Maar erger kan nog : ambiance ! Geen gebrek er aan op de kijkbuis waar menigeen er een lap op geeft of er voor gaat. Ik ben ooit - we schrijven het 'magische' jaar 2006 - wel eens gesignaleerd in Gent als dolgedraaid feestnummer, maar dan zonder de bijhorende feestneus. Mijn blik altijd richting essentie : de jonkvrouwen...

Benieuwd wie of wat in 2012 mijn hart zal breken : Dying Delilah of de diagnose van terminale longkanker. Eigenzinnige jongen, die DD, met als enige constante de beide voetjes ietwat zwevend boven de grond. Of de roze wolkjes die eigenlijk donkerzwart kleuren.

(dv)