De beenhouwer beenhouwt, de zanger zingt en de verteller vertelt. Een verteller die én vertelt én zingt én beenhouwt, is zeldzaam maar hij bestààt. Als je én tekent én schrijft én zingt én animeert zoals ik, hoef je je daarom niet bijzonder te voelen. Niet dat ik bescheiden ben, maar ik ben evenmin pretentieus. Mensen die van zichzelf beweren bijzonder te zijn, kunnen evenwel op mijn sympathie rekenen. Ze zijn speciaal omdat ze speciale gebeurtenissen hebben meegemaakt, dit vaak ongewild.
Ik heb destijds niet voor de punk gekozen, maar de punk heeft mij gekozen. Waarom zing ik dan geen punk ? Omdat ik speciaal ben...
Toen ik mij op die bewuste dag in die verrekte schoolbus bevond, was ik wéér die loser die ik was in
mijn puberteit. Onmachtig, de pijn ondergaand. Een groepje nitwits vond er niet beter op liederen te brullen die mij geheel niet genegen zijn met als dieptepunt John 'Night-of-the-Prom-Whore' Miles' 'Music'. Mijn punkhart bloedde... Waar was de punkattitude van die gozers gebleven ?
Liever koketteren met uitschot als John Miles dan een 'God save the queen' af te steken.
Woest was ik. Ik verteld het voorval aan mijn moeder en die relativeerde het hele gebeuren.
Tant pis, zou mijn overgrootmoeder zeggen, wat zoveel betekent als 'je m'en fou'. Je m'en fou méétje,
" I drink to remember, I smoke to forget " .
(dv)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten