Dandy Davy, althans de komiek, is niet meer. Na dertien jaar (!) in de marge van de standup gefigureerd te hebben, heeft de 34 jaar oude Westfluut beslist ermee op te houden. Dit kon een kloek begin van een krantenartikel geweest zijn, maar de kranten doen niet aan randanimatie. Als je met iets ophoudt, ben je ook aan een nieuw hoofdstuk toe, dacht ik daarnet op het terras van café Moustache. Maar welk nieuw hoofdstuk zou ik moeten aansnijden, beste ? Dat ik me nu plots overgeef aan straatmadeliefjes ??? Geenszins! Ik geef me over aan filosofie door de eeuwen heen en het schrijven van een biografie over Eden Hazard. Dat kranten dààr eens over berichten!
Ach, Dandy Davy haters aller lande, ze zullen niet eens omkijken naar de anti-ster. De man, de trashy weirdo die ooit eens een banaan propte in zijn aarshol in het bijzijn van een voltallig 123-Comedy-Club-publiek, doet van '' Something in the way, ummmmm, something in the way, ummmmm... " en lacht zich een bult. Nee, laat Bart Vanneste in de huid van toogfilosoof Freddy De Vadder maar twijfelen, laat Gunter Lamoot Uw beste vriend blijven en Wim Helsen op zijn eigen onnavolgbare wijze zich maar een weg banen tussen retorica en nonsens. Ik gun het hen van harte!
De lach, die alomtegenwoordige lach ,is, toegegeven, ùe het klimmen der jaren niet meer de bulderlach van weleer want na 34 jaar vol lief en veel leed is er wat bitterheid mee gemoeid. Of denkt u dat ik met graagte die banaan in mijn aarshol heb gepropt destijds ???
Nee, serieus. Standup heeft me doen spugen van het lachen, gieren en brullen en me mede door anti-komiek Andy Kaufman laten meevoeren in een unieke wereld. Maar eens stopt het, I swear I don't have a gun, het einde der buldergelach, althans langs mijn zijde. Wie weet kruip ik in een zatte bui eens terug het podium op als Freddy De Vadder te veel getwijfeld heeft...
(dv)
dinsdag 1 april 2014
dinsdag 4 maart 2014
Een nieuwe lente...
Het kwam me voor dat ik terug behoorlijk angstig was in die vermaledijde bibliotheek te Roeselare, de stad waar ik geboren ben. Het is er nochtans fijn toeven in dat nieuwbakken Kenniscentrum.
Je ontmoet er youngsters die de schooltaak van de dag afwerken, ouderen die snuisteren in de Financieel-Economische Tijd (wie zijn die mensen ?) en een stuk of wat literatuurfanaten die hun heil zoeken in thrillers, drama's of familiekronieken. Ikzelf pluk de dag in de bib. Een taart met koffie pik ik mee alsook de altijd onverantwoord interessante De Standaard met haar schitterende weekendbijlage. Ik las in een interview met Admiral Freebee Charles Bukowski's grafschrift 'Don't try ' . Ik als voormalige uitdager, try-outer avant-la-lettre was geschokt. Het beetje lente dat ik toen voelde, verdween als sneeuw voor de zon en de herfstdepressie lag terug op de loer.
Ziedaar de avonturen van een niet zo modale Jan Modaal in een -en dat méén ik - schitterende bibliotheek te Roeselare.
Hoe die verdomde avond op mijn rommelige studio nog door te brengen ? Vanzelfsprekend peinzend tot het pijn doet. Een nieuwe lente is aangebroken, maar zelf lig ik nog overhoop met dat herfst-grijze
gevoel in de leden. Een nieuwe lente, écht ? Duizend terrassen in Rome ? Ik weet het nog niet. Het liefst toer ik onopvallend en niet vrij van angst rond door stoffige boeken van dode schrijvers die me met strenge blik aankijken alsof ik een minkukel ben. Verwarrende tijden, maar ook die brengt (dv) met graagte door...
(dv)
Je ontmoet er youngsters die de schooltaak van de dag afwerken, ouderen die snuisteren in de Financieel-Economische Tijd (wie zijn die mensen ?) en een stuk of wat literatuurfanaten die hun heil zoeken in thrillers, drama's of familiekronieken. Ikzelf pluk de dag in de bib. Een taart met koffie pik ik mee alsook de altijd onverantwoord interessante De Standaard met haar schitterende weekendbijlage. Ik las in een interview met Admiral Freebee Charles Bukowski's grafschrift 'Don't try ' . Ik als voormalige uitdager, try-outer avant-la-lettre was geschokt. Het beetje lente dat ik toen voelde, verdween als sneeuw voor de zon en de herfstdepressie lag terug op de loer.
Ziedaar de avonturen van een niet zo modale Jan Modaal in een -en dat méén ik - schitterende bibliotheek te Roeselare.
Hoe die verdomde avond op mijn rommelige studio nog door te brengen ? Vanzelfsprekend peinzend tot het pijn doet. Een nieuwe lente is aangebroken, maar zelf lig ik nog overhoop met dat herfst-grijze
gevoel in de leden. Een nieuwe lente, écht ? Duizend terrassen in Rome ? Ik weet het nog niet. Het liefst toer ik onopvallend en niet vrij van angst rond door stoffige boeken van dode schrijvers die me met strenge blik aankijken alsof ik een minkukel ben. Verwarrende tijden, maar ook die brengt (dv) met graagte door...
(dv)
dinsdag 28 januari 2014
Angstkloterij
Hoe is het nog met Dandy Davy ? Een vraag die bij tijd en wijle gesteld wordt en geen mens die het antwoord kent...Maar goed ook, bedacht ik toen ik de bibliotheek alweder verliet met ademtekort.
Wat is dat toch met die openbare ruimtes en 'inzinkjes' ? Geen touw aan vast te knopen. Angstaanvallen zijn mijn deel en dat zal zo zijn tot het einde van mijn tijd(en). Stel je voor dat ik nog eens terugkom na mijn dood, dan wens ik de mensen die mij mijn hele levenlang hebben getreiterd, zware angstaanvallen en tal van depressies toe.
Geen mens die het weet. Hoe ik toch dat verdomde halfuurtje zo moest afzien in de bib waar nochtans mooie meiden hun opdracht voor school zorgvuldig pleegden. En graag had ik nog gezegd tegen het bibliotheekassistentje dat ze mooie ogen had en ik graag had gehad dat ze eens tussen mijn dijen wreef, maar dat heb je als je aan de grond staat genageld van angst: er komt geen zinnig woord meer uit. Al kan het ook aan de communicatiegestoorde samenleving liggen waar ik toevallig ben terecht gekomen, een samenlevinkje dat tot nader orde toch 1tje is om te communiceren, tiens!
Niet zo in deze wrede wereld waar men liever pleegt te chatten met elkaar op dat onvermijdelijke Facebook, verdomme!
Maar kom, het gaat wel. Er zijn een aantal mensen die ik mag in mijn leven. En zoals dat gaat met onvoorwaardelijke vriendschap of liefde, supporter ik levenslang voor die mensen die mij dierbaar zijn. Als het aan mij ligt, geef ik een machtig feest ter gelegenheid van alle mensen die mij enorm genegen zijn, al is de hele kloterij dat ik dat bericht op Facebook moet plaatsen. Handig dat wél, maar hoe vind ik het mooie bibliotheekassistentje van daarnet ? Zij, enkel zij, mag de hele avond met haar tedere handjes tussen mijn dijen wrijven en me beschermen als ik weer angstig word. Zij, enkel zij...En dan vertel ik over schrijvers als Samuel Beckett en de volksschrijver Brusselmans die zich vast en zeker nog geregeld afvraagt hoe het nog is met Dandy Davy. Al is hij té angstig om zich dat in het openbaar af te vragen...Angst : de ordeverstoorder van de vreugde.
(dv)
Wat is dat toch met die openbare ruimtes en 'inzinkjes' ? Geen touw aan vast te knopen. Angstaanvallen zijn mijn deel en dat zal zo zijn tot het einde van mijn tijd(en). Stel je voor dat ik nog eens terugkom na mijn dood, dan wens ik de mensen die mij mijn hele levenlang hebben getreiterd, zware angstaanvallen en tal van depressies toe.
Geen mens die het weet. Hoe ik toch dat verdomde halfuurtje zo moest afzien in de bib waar nochtans mooie meiden hun opdracht voor school zorgvuldig pleegden. En graag had ik nog gezegd tegen het bibliotheekassistentje dat ze mooie ogen had en ik graag had gehad dat ze eens tussen mijn dijen wreef, maar dat heb je als je aan de grond staat genageld van angst: er komt geen zinnig woord meer uit. Al kan het ook aan de communicatiegestoorde samenleving liggen waar ik toevallig ben terecht gekomen, een samenlevinkje dat tot nader orde toch 1tje is om te communiceren, tiens!
Niet zo in deze wrede wereld waar men liever pleegt te chatten met elkaar op dat onvermijdelijke Facebook, verdomme!
Maar kom, het gaat wel. Er zijn een aantal mensen die ik mag in mijn leven. En zoals dat gaat met onvoorwaardelijke vriendschap of liefde, supporter ik levenslang voor die mensen die mij dierbaar zijn. Als het aan mij ligt, geef ik een machtig feest ter gelegenheid van alle mensen die mij enorm genegen zijn, al is de hele kloterij dat ik dat bericht op Facebook moet plaatsen. Handig dat wél, maar hoe vind ik het mooie bibliotheekassistentje van daarnet ? Zij, enkel zij, mag de hele avond met haar tedere handjes tussen mijn dijen wrijven en me beschermen als ik weer angstig word. Zij, enkel zij...En dan vertel ik over schrijvers als Samuel Beckett en de volksschrijver Brusselmans die zich vast en zeker nog geregeld afvraagt hoe het nog is met Dandy Davy. Al is hij té angstig om zich dat in het openbaar af te vragen...Angst : de ordeverstoorder van de vreugde.
(dv)
maandag 23 december 2013
2013 : het soms sympathieke jaaroverzicht door senior dandy...
" Goeiemorgen zonder zorgen " , hoorde ik op dinsdag 3 december een dame op leeftijd enthousiast brullen tegen haar trawanten in een niet nader vernoemde bar. Fout, trut! , dacht ik toen. Dit is Horrible Tuesday morning part 936 . Ik sms'te Mijn Dierbare dat ik me heel erg slecht voelde toen, waarop ze reageerde : " We all love you, Dandy Davy ! " That's the spirit! Om de haverklap veranderde het loden gevoel in mijn kop in een lichtjes onweerstaanbare lichtheid van heb ik je daar.
Die strijd had ik weer eens overwonnen! En moge dat de teneur zijn van een wat onopvallend 2013 : dat - hoe zwaar het leven ook moge zijn - de dandy zegeviert. Ik dreigde vanaf 4 december mijn omstaanders ook een 'goeiemorgen zonder zorgen' toe te schreeuwen, maar ik hield me wijselijk in teneinde geen mal figuur te slaan.
Ach, ik heb slechtere jaren gekend. Het was weer zo'n jaar van net niét/net wél. Geheel in vorm tijdens een winters voorjaar en vanaf mei langzaam in een dal beland, maar genoeg over mezelf : hoe was het met u ?! Uitstekend, zo te zien én te lezen op uw overmate boeiende statusupdates op dat onvermijdelijke Facebook.
Ik kan het ook hebben over die schandelijke GAS-boetes, koning Filip, de politieke en andere aardverschuivingen, de nieuwe bril van lul Alexander de Croo - of bleef hij bij zijn ouwe ? - maar dat laat ik wijselijk over aan die dwaze Geert Hoste die zomaar mijn scherm lijkt te kwellen. Ik krijg het vliegend schijt van dat stukje mimespeler.
Wie helaas geheel is neergezegen en niet meer is opgestaan is (pdw), voluit Patrick De Witte, die mij in een ver verleden het nummer van mijn psychiater vroeg na het bekijken van mijn doldwaze act in dat doldwaze Comedy Casino Cup. RIP Patrick, 'little 'ole me'...Snif...Volgend jaar een tribute voor (pdw): voorwaar sympathiek. Om dit soms sympathieke jaaroverzicht verder te zettten, een bedenking. Wie anders dan Lou Reed legde het bijltje erbij neer en ik kan alleen maar denken dat ik liever had dat het Mick Jagger of Keith Richards was. Niét dat ik die olijke songsmids dood wens of zo, maar ik heb Lou muzikaal altijd hoger ingeschat dan die andere twee. Zonder The Velvet Underground géén spannende rock'n'roll vanaf 1966, néh!
Uit Poperinge, amper 35, is helaas ons Thomas Blondeau ontvallen. De schrijver- criticus zijn oeuvre is me totaal vreemd, maar als een dertiger overlijdt, voel ik me week en ziek...
Ziek wàs ik midden juli toen ik me aanmeldde aan de Spoeddienst en Mijn Dierbare hierover half snikkend inlichtte.
Een ongezellige, chaotische twee weken later was het alweder een pijnlijk feit: de zomer was kut!
Het najaar daarentegen weer veelbelovend/ Op de Tuin der Lusten trakteerde Uw dienaar het selecte publiek op een gesmaakt optreden. Een hevig aangeschoten publiek, dat wél, dat Dandy ophemelde dat het een lieve lust was.
Geheel nuchter bekeek ik 'Eigen kweek', zowaar van het grappigste dat ik dit jaar op mijn beeldbuis zag. Maar het leven speelt zich vooral af tussen de oren en dat beviel me wel in 2013 dat kan geboekstaafd staan als een jaar zonder al te veel avontuur, met weinig dampende dameslijven die zich aandienden.
Als vanouds, oud zeer. Oude dromen niet ingelost maar uitgesteld. En dat oeverloos gefilosofeer, dat tot weinig leidt, me ook dit jaar veel plezier verschafte.
Terug naar Horrible Tuesday part 936 . De 'huisdichter van Roeselare' zeeg figuurlijk neer maar stond al snel weer op. Zag the Bony King of Nowhere en Madensuyu als Belgische trots(en) gloriëren en mag zich in een 'Eiland'kenner noemen.
Ik ben met 2013 niet veel wijzer geworden - of wat dacht u - maar laat dat net niet de bedoeling zijn. Dat we met 2014 dat in onze nek staat te hijgen, gewoon voortdoen en verder niet te veel praatjes moeten hebben.
Laten we besluiten met een wijsheid : " Het Leven is een Tuin der Lusten waar enkel Mijn Dierbare mij een goeiemorgen zonder zorgen mag toewensen... " ( " she's a goooooooooood girl...! " )
Prettige kerst en tot volgend jaar!
(dv)
Die strijd had ik weer eens overwonnen! En moge dat de teneur zijn van een wat onopvallend 2013 : dat - hoe zwaar het leven ook moge zijn - de dandy zegeviert. Ik dreigde vanaf 4 december mijn omstaanders ook een 'goeiemorgen zonder zorgen' toe te schreeuwen, maar ik hield me wijselijk in teneinde geen mal figuur te slaan.
Ach, ik heb slechtere jaren gekend. Het was weer zo'n jaar van net niét/net wél. Geheel in vorm tijdens een winters voorjaar en vanaf mei langzaam in een dal beland, maar genoeg over mezelf : hoe was het met u ?! Uitstekend, zo te zien én te lezen op uw overmate boeiende statusupdates op dat onvermijdelijke Facebook.
Ik kan het ook hebben over die schandelijke GAS-boetes, koning Filip, de politieke en andere aardverschuivingen, de nieuwe bril van lul Alexander de Croo - of bleef hij bij zijn ouwe ? - maar dat laat ik wijselijk over aan die dwaze Geert Hoste die zomaar mijn scherm lijkt te kwellen. Ik krijg het vliegend schijt van dat stukje mimespeler.
Wie helaas geheel is neergezegen en niet meer is opgestaan is (pdw), voluit Patrick De Witte, die mij in een ver verleden het nummer van mijn psychiater vroeg na het bekijken van mijn doldwaze act in dat doldwaze Comedy Casino Cup. RIP Patrick, 'little 'ole me'...Snif...Volgend jaar een tribute voor (pdw): voorwaar sympathiek. Om dit soms sympathieke jaaroverzicht verder te zettten, een bedenking. Wie anders dan Lou Reed legde het bijltje erbij neer en ik kan alleen maar denken dat ik liever had dat het Mick Jagger of Keith Richards was. Niét dat ik die olijke songsmids dood wens of zo, maar ik heb Lou muzikaal altijd hoger ingeschat dan die andere twee. Zonder The Velvet Underground géén spannende rock'n'roll vanaf 1966, néh!
Uit Poperinge, amper 35, is helaas ons Thomas Blondeau ontvallen. De schrijver- criticus zijn oeuvre is me totaal vreemd, maar als een dertiger overlijdt, voel ik me week en ziek...
Ziek wàs ik midden juli toen ik me aanmeldde aan de Spoeddienst en Mijn Dierbare hierover half snikkend inlichtte.
Een ongezellige, chaotische twee weken later was het alweder een pijnlijk feit: de zomer was kut!
Het najaar daarentegen weer veelbelovend/ Op de Tuin der Lusten trakteerde Uw dienaar het selecte publiek op een gesmaakt optreden. Een hevig aangeschoten publiek, dat wél, dat Dandy ophemelde dat het een lieve lust was.
Geheel nuchter bekeek ik 'Eigen kweek', zowaar van het grappigste dat ik dit jaar op mijn beeldbuis zag. Maar het leven speelt zich vooral af tussen de oren en dat beviel me wel in 2013 dat kan geboekstaafd staan als een jaar zonder al te veel avontuur, met weinig dampende dameslijven die zich aandienden.
Als vanouds, oud zeer. Oude dromen niet ingelost maar uitgesteld. En dat oeverloos gefilosofeer, dat tot weinig leidt, me ook dit jaar veel plezier verschafte.
Terug naar Horrible Tuesday part 936 . De 'huisdichter van Roeselare' zeeg figuurlijk neer maar stond al snel weer op. Zag the Bony King of Nowhere en Madensuyu als Belgische trots(en) gloriëren en mag zich in een 'Eiland'kenner noemen.
Ik ben met 2013 niet veel wijzer geworden - of wat dacht u - maar laat dat net niet de bedoeling zijn. Dat we met 2014 dat in onze nek staat te hijgen, gewoon voortdoen en verder niet te veel praatjes moeten hebben.
Laten we besluiten met een wijsheid : " Het Leven is een Tuin der Lusten waar enkel Mijn Dierbare mij een goeiemorgen zonder zorgen mag toewensen... " ( " she's a goooooooooood girl...! " )
Prettige kerst en tot volgend jaar!
(dv)
dinsdag 26 november 2013
Voorwoord, jaaroverzicht 2013: 2069
Kunnen de mensen nog wel schrijven, vraag ik me bij tijd en wijle af in deze haastige Twittertijden.
Niet dat ik me veel afvraag de laatste tijden, heden is het aftellen geblazen naar kerst en nieuw, en dat maakt mijn vraag of de mensen überhaupt nog wel kunnen schrijven geheel overbodig.
Of het een goed jaar is geweest, vraag ik me wél af . Hangt ervan af hoe de wind zat : nu eens stil en afzijdig dan weer stormachtig en angstaanjagend. Want wie zonder Angst leeft, is niet menselijk.
Met andere woorden : niks nieuws onder de zon. Géén nieuwe Liefde met Evelyn, Anneke of Maité, géén ijzersterke verhalen, geen wereldschokkende veranderingen. En laat dat net nu de sterkte van 2013 zijn. Dat alles bij het oude bleef. Géén jaar om snel te vergeten. Het jaar van de heropbouw, en gebouwd werd er, tegen de sterren op zelfs. Het bouwen aan geluk voorop, dat nog duurt tot 2069, het jaar waar een stokoude en uitgebluste Hanne Decoutere mijn overlijden zal bekendmaken. Of dat vooraan het journaal zal zitten hangt af van de mate waarin de heropbouw succes zal hebben gekend.
Ach, ik word een voetnootje der menselijke historie met hier en daar een Evelyntje en een Maitéétje, maar zonder uitzonderlijk bestaan. Dat belooft voor mijn nakend jaaroverzicht dat binnen een aantal weken wordt gepubliceerd. Ik hef alvast mijn RodenbachVintageglas. Mee-heffen, of schrijf je dat zonder -teken????, is de boodschap. Nu dat de jolige slash treurige Brusselmans, wie ik hoog acht, de deerne van zijn leven heeft gevonden, zijn Magnifiek Meisje, zal DD in no time zijn Ware aan zijn degen rijgen (of zoiets, ik zei het al, de RodenbachVintage is géén kattenpis).
Tot binnenkort, xje Davy
Niet dat ik me veel afvraag de laatste tijden, heden is het aftellen geblazen naar kerst en nieuw, en dat maakt mijn vraag of de mensen überhaupt nog wel kunnen schrijven geheel overbodig.
Of het een goed jaar is geweest, vraag ik me wél af . Hangt ervan af hoe de wind zat : nu eens stil en afzijdig dan weer stormachtig en angstaanjagend. Want wie zonder Angst leeft, is niet menselijk.
Met andere woorden : niks nieuws onder de zon. Géén nieuwe Liefde met Evelyn, Anneke of Maité, géén ijzersterke verhalen, geen wereldschokkende veranderingen. En laat dat net nu de sterkte van 2013 zijn. Dat alles bij het oude bleef. Géén jaar om snel te vergeten. Het jaar van de heropbouw, en gebouwd werd er, tegen de sterren op zelfs. Het bouwen aan geluk voorop, dat nog duurt tot 2069, het jaar waar een stokoude en uitgebluste Hanne Decoutere mijn overlijden zal bekendmaken. Of dat vooraan het journaal zal zitten hangt af van de mate waarin de heropbouw succes zal hebben gekend.
Ach, ik word een voetnootje der menselijke historie met hier en daar een Evelyntje en een Maitéétje, maar zonder uitzonderlijk bestaan. Dat belooft voor mijn nakend jaaroverzicht dat binnen een aantal weken wordt gepubliceerd. Ik hef alvast mijn RodenbachVintageglas. Mee-heffen, of schrijf je dat zonder -teken????, is de boodschap. Nu dat de jolige slash treurige Brusselmans, wie ik hoog acht, de deerne van zijn leven heeft gevonden, zijn Magnifiek Meisje, zal DD in no time zijn Ware aan zijn degen rijgen (of zoiets, ik zei het al, de RodenbachVintage is géén kattenpis).
Tot binnenkort, xje Davy
maandag 14 oktober 2013
Dat het krakt en spokt...
" Dat het krakt en spokt, het leven " , gaf ik psychotherapeute Linde moedeloos aan. Ik hoefde geen fucking zakdoekjes om mijn tranen te drogen, enkel een goed gesprek kon me er terug bovenop helpen, zei ik tegen Linde die triomfantelijk was teruggekeerd na haar zwangerschapsverlof.
" Kan je ook je gedachte motiveren ? ", vroeg die me. " Ja hoor ", sprak ik, " dat ik daarmee bedoel dat mijn leven blutsen en builen is. " Maar dat is geen motivering, enkel een bevestiging van je bewering dat het leven krakt en spokt, jongen. " " Maar welke motivering wil je ? Het leven krakt en spokt, dat is alles ! " Ik schreeuwde het uit en verliet verbouwereerd het kabinet van Linde.
Ik peinsde...Kraken, spokken, blutsen, builen..., dat is het leven. Niets meer of niets minder.
De talrijke lezertjes van mijn dierbare columns mogen wel eens getrakteerd worden op een positieve noot, sprak de Frank de Boosere in mij, en jawel... Ik keerde terug naar het kabinet van Linde en zei haar: " het leven is mooi! Ik ga er vandaag een lap op geven ! " " That's the spirit, Caigne! Koffietje ? " Tuurlijk, Linde ! Uw therapie doet deugd, weetjewel ! " Ik nam het bakje troost aan als betrof het een natuurlijk antidepressivum en danste en twerkte tegen de sterren op. Fuck Miley Cyrus! Leve Dandy Caigne! Linde stak een sigaret op en stak haar hand uit. Ze trakteerde mij op een high five en zei : " spokt het, krakt het ? Dans 't gat van uw lief, Dandyyyyy ! "
Na 5 minuutjes was het welletjes volgens Linde en stuurde ze me de laan uit. Ik stak op en stuurde nietsvermoedend een vriendschapsverzoek op Facebook. Een drietal dagen later ontving ik volgende boodschap: " Ik kan je vriend niet zijn op Facebook, wij hebben een professionele relatie, x " En dan toch die kus, dacht ik!
Het dansen, twerken en roken ten spijt, eindigde ons fijn momentje in mineur. Linde en ik: het kon nooit wat worden.
Op de volgende afspraak tussen ons was het business as usual...Een obligaat gesprekje over het leven zelve met haar valkuilen. Na de sessie vroeg ik Linde om wat Kleenex. Ik verbeet mijn ontgoocheling en wandelde het eerste het beste café binnen. Neergezeten op een barkruk die wat krakte en spokte, stak ik een betoog af tegen de barvrouw dat werkelijk nergens op sloeg en er waren ook geen bakjes troost of zakdoekjes. Ik huilde vanbinnen en wenkte de barvrouw. Ik vroeg die om mijn nieuwe vriend op Facebook te worden. Ze bevestigde het verzoek. Ik was toen, geloof ik, een beetje gelukkig...
(dv)
" Kan je ook je gedachte motiveren ? ", vroeg die me. " Ja hoor ", sprak ik, " dat ik daarmee bedoel dat mijn leven blutsen en builen is. " Maar dat is geen motivering, enkel een bevestiging van je bewering dat het leven krakt en spokt, jongen. " " Maar welke motivering wil je ? Het leven krakt en spokt, dat is alles ! " Ik schreeuwde het uit en verliet verbouwereerd het kabinet van Linde.
Ik peinsde...Kraken, spokken, blutsen, builen..., dat is het leven. Niets meer of niets minder.
De talrijke lezertjes van mijn dierbare columns mogen wel eens getrakteerd worden op een positieve noot, sprak de Frank de Boosere in mij, en jawel... Ik keerde terug naar het kabinet van Linde en zei haar: " het leven is mooi! Ik ga er vandaag een lap op geven ! " " That's the spirit, Caigne! Koffietje ? " Tuurlijk, Linde ! Uw therapie doet deugd, weetjewel ! " Ik nam het bakje troost aan als betrof het een natuurlijk antidepressivum en danste en twerkte tegen de sterren op. Fuck Miley Cyrus! Leve Dandy Caigne! Linde stak een sigaret op en stak haar hand uit. Ze trakteerde mij op een high five en zei : " spokt het, krakt het ? Dans 't gat van uw lief, Dandyyyyy ! "
Na 5 minuutjes was het welletjes volgens Linde en stuurde ze me de laan uit. Ik stak op en stuurde nietsvermoedend een vriendschapsverzoek op Facebook. Een drietal dagen later ontving ik volgende boodschap: " Ik kan je vriend niet zijn op Facebook, wij hebben een professionele relatie, x " En dan toch die kus, dacht ik!
Het dansen, twerken en roken ten spijt, eindigde ons fijn momentje in mineur. Linde en ik: het kon nooit wat worden.
Op de volgende afspraak tussen ons was het business as usual...Een obligaat gesprekje over het leven zelve met haar valkuilen. Na de sessie vroeg ik Linde om wat Kleenex. Ik verbeet mijn ontgoocheling en wandelde het eerste het beste café binnen. Neergezeten op een barkruk die wat krakte en spokte, stak ik een betoog af tegen de barvrouw dat werkelijk nergens op sloeg en er waren ook geen bakjes troost of zakdoekjes. Ik huilde vanbinnen en wenkte de barvrouw. Ik vroeg die om mijn nieuwe vriend op Facebook te worden. Ze bevestigde het verzoek. Ik was toen, geloof ik, een beetje gelukkig...
(dv)
donderdag 5 september 2013
PLACE TO BE
* Wàt een zomer, pleeg ik wel eens te zeggen! Een zomer met een opname, géén cd-opname folks!, maar een twee weken durende, waarlijk fabuleuze 'trip down memory lane' over vergane liefdes, mislukte carrièrezetten en het zot in mijn kop. Want hoezeer ik ook mensen - en ze waren wéér utterly strange deze zomer - wantrouw, vertrouw ik wél op het zot in mijn kop. En wat ben ik blij, o' zo blij, dat het zot in mijn kop heden nog voor verwarring zorgt in mijn met zorg behandelde mini-mensen-
maatschappij die wederom uit de bol ging de voorbije zomer. Want vergéét niét : DD ziet zijn mensen wel degelijk graag ! Of het wederzijds is, moet u zelf maar uitmaken.
Feit is: DD kan niet zonder mensen ook al betreft het pionnetjes op tv die me proberen te entertainen.
En wat voor entertainment heb ik toch wel in mijn maag gesplitst gekregen! 'Punker' Marcel - Arbeid
Adelt! - Vanthilt die mij trakteerde op zijn 'aheum-ha-ha-ha' - uitbarstingen in zijn talkshow met als dieptepunt zijn babbel met de 'controversiële' opperentertainer Paul De Leeuw die enige weken geleden de show stal met zijn indrukwekkende vleesklak én dito uitspraken. Afvoeren dat Hollands
stukje pretentie. Al een geluk dat VTM zo slim was zijn contract niét te verlengen om weer het mooie
weer te maken in 'Manneke Paul'. 'Marcelleke' mag wél blijven op één , al raad ik hem in de toekomst wat méér punkattitude aan.
'1000 Zonnen' heeft me meer aangegrepen. In het prachtige rubriekje 'Place to be' draafden 'speciale'
mensen op die een bijzonder verhaal te vertellen hadden. Uw dienaar mocht ook eens van zijn volgende '3 minutes of fame' proeven - mooi stukje tv, toegegeven - maar hét stukje dat mij van de wijs bracht én een krop in de keel bezorgde, was het schrijnende verhaal van een jong demente vrouw die haar getuigenis deed in het bijzijn van haar lieftallige echtgenoot. Ze vroeg euthanasie aan om haar uit haar Lijden te verlossen...Kippenvel. Ik dacht aan de volgende verzen :
" Now I'm darker than the deepest sea, just hand me down/Give me a place to be " , uit 'Place to be'
van de geniale Nick Drake. ( Natalia vorig jaar in 'The Voice': " Wie is da Nick Drake ? Is die dood ? " TRUT! )
Iédereen verdient zijn of haar plaatsje; zeker ook de jong demente vrouw: recht in de armen van haar echtgenoot, tot het einde van haar lijden.
Mijn plaats heb ik nog niet gevonden. Roeselare, Houthulst, Gent, of toch Oostende ? Maakt niet uit: het zot in mijn kop zal me de weg wel wijzen, ook al is die bezaaid met hindernissen als 'opnames' in een wereld die best te omschrijven valt als HARD, MOOI maar MEEDOGENLOOS.
De nazomer is ingezet: het tv-aanbod voegt uit zijn barsten, maar elk bekijkt het vanuit zijn plaats.
Mijn plaats in de nazomer ? In een hoekje van het terras in Café Moustache in Roeselare, waar de mensen nog lief zijn voor elkaar...en 'opname' in een groep vrienden betekent. Op dié manier word ik graag opgenomen. De nazomer kan nu al niet stuk...
(dv)
maatschappij die wederom uit de bol ging de voorbije zomer. Want vergéét niét : DD ziet zijn mensen wel degelijk graag ! Of het wederzijds is, moet u zelf maar uitmaken.
Feit is: DD kan niet zonder mensen ook al betreft het pionnetjes op tv die me proberen te entertainen.
En wat voor entertainment heb ik toch wel in mijn maag gesplitst gekregen! 'Punker' Marcel - Arbeid
Adelt! - Vanthilt die mij trakteerde op zijn 'aheum-ha-ha-ha' - uitbarstingen in zijn talkshow met als dieptepunt zijn babbel met de 'controversiële' opperentertainer Paul De Leeuw die enige weken geleden de show stal met zijn indrukwekkende vleesklak én dito uitspraken. Afvoeren dat Hollands
stukje pretentie. Al een geluk dat VTM zo slim was zijn contract niét te verlengen om weer het mooie
weer te maken in 'Manneke Paul'. 'Marcelleke' mag wél blijven op één , al raad ik hem in de toekomst wat méér punkattitude aan.
'1000 Zonnen' heeft me meer aangegrepen. In het prachtige rubriekje 'Place to be' draafden 'speciale'
mensen op die een bijzonder verhaal te vertellen hadden. Uw dienaar mocht ook eens van zijn volgende '3 minutes of fame' proeven - mooi stukje tv, toegegeven - maar hét stukje dat mij van de wijs bracht én een krop in de keel bezorgde, was het schrijnende verhaal van een jong demente vrouw die haar getuigenis deed in het bijzijn van haar lieftallige echtgenoot. Ze vroeg euthanasie aan om haar uit haar Lijden te verlossen...Kippenvel. Ik dacht aan de volgende verzen :
" Now I'm darker than the deepest sea, just hand me down/Give me a place to be " , uit 'Place to be'
van de geniale Nick Drake. ( Natalia vorig jaar in 'The Voice': " Wie is da Nick Drake ? Is die dood ? " TRUT! )
Iédereen verdient zijn of haar plaatsje; zeker ook de jong demente vrouw: recht in de armen van haar echtgenoot, tot het einde van haar lijden.
Mijn plaats heb ik nog niet gevonden. Roeselare, Houthulst, Gent, of toch Oostende ? Maakt niet uit: het zot in mijn kop zal me de weg wel wijzen, ook al is die bezaaid met hindernissen als 'opnames' in een wereld die best te omschrijven valt als HARD, MOOI maar MEEDOGENLOOS.
De nazomer is ingezet: het tv-aanbod voegt uit zijn barsten, maar elk bekijkt het vanuit zijn plaats.
Mijn plaats in de nazomer ? In een hoekje van het terras in Café Moustache in Roeselare, waar de mensen nog lief zijn voor elkaar...en 'opname' in een groep vrienden betekent. Op dié manier word ik graag opgenomen. De nazomer kan nu al niet stuk...
(dv)
Abonneren op:
Posts (Atom)